Τον λένε Στέφανο και θέλει κάτι να μας πει.
Σε φόντο μωβ, ολίγον ψυχεδελικό για χρώμα κόμματος, αφού το μωβ σε άλλα θλιβερά παραπέμπει και όχι σε γεννητούρια, μας ανακοίνωσε τη γέννηση του νέου κόμματος. Το όνομα αυτού «Κίνημα Δημοκρατίας».
Με συγκινησιακή πινελιά μας ενημέρωσε πως το «Κίνημα» γεννήθηκε στον δρόμο των αποκλεισμένων έξω από μια πόρτα, γεννήθηκε στις καρδιές των αποφασισμένων. Τους προέτρεψε να το πάρουν στα χέρια τους, να το φροντίσουν, να το μεγαλώσουν. Όχι, να το «νταντέψουν» δεν τους προέτρεψε.
Ο πολιτικός εισοδιστής (δημοκρατικά βεβαίως, χάρις στην προϊούσα αποπολιτικοποίηση της Συριζαϊκής βάσης), παρουσιάζοντας τις ιδρυτικές αρχές, είπε «Δε μιλάμε για φρεσκάρισμα στην πολιτική αλλά για κάτι καινοτόμο».
Φευ ουδέν καινοτόμο εισέφερε. Όλα όσα είπε ήταν ακριβώς ένα φρεσκάρισμα γνωστών ιδεών και θέσεων που συναντάμε σε διακηρύξεις κομμάτων, χωρίς όμοιο κομματικό προφίλ . Ως νεοσσός της πολιτικής μάλλον δεν γνωρίζει ότι μας τα ‘παν και άλλοι.
Το κόμμα ενός εξ Αμερικής γιάπη, θα ήταν πιο πειστικό αν ατένιζε το μέλλον χωρίς να ψάχνει ομφάλιους λώρους σύνδεσης με μια δραματική Ελλάδα η οποία έχει πλέον παρέλθει, και η οποία ανήκει στην ιστορική αποτίμηση και μόνο.
Ωστόσο, έκανε βουτιά στο παρελθόν μιλώντας για την «κληρονομική καταγωγή» του νέου κόμματος, ξεπατικώνοντας το πρώιμο ΠΑΣΟΚ. Είπε: «Στη δική μας σημερινή πολιτική γέννα κουβαλάμε όλο το δημοκρατικό και προοδευτικό DNA αυτού του τόπου».
Ποιο είναι αυτό το DNA; (οι παρενθετικοί στίχοι μνήμης, δικοί μας):
Είναι… η επανάσταση της 3ης του Σεπτέμβρη (να τα μας, θα μας ξαναβρεί και ο Stefanos στους μπαξέδες), το βενιζελικό κίνημα (της Αμύνης τα παιδιά διώξανε το βασιλιά), οι αγωνιστές της εξορίας (κι αυτοί μέσα στα σίδερα κι αυτοί μακριά στα ξένα), ο Γρηγόρης Λαμπράκης (σ΄ ένα σταυροδρόμι απόψε μήνα Μάη σταυρώσαν τον Αυγερινό), ο αντιδικτατορικός αγώνας (χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα), η γενιά του Πολυτεχνείου (πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινόπωρου) το κοινωνικό κράτος και η εθνική συμφιλίωση του 81 (θα τον τρελάνουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι). Και τέλος το πρώτο μαζικό αίτημα για αριστερή κυβέρνηση το 2015 (Σημ: εδώ δεν έχει στίχους μνήμης, έχει κωλοτούμπα).
Όλα αυτά κατά τον Στέφανο αποτελούν τη δική τους (και δική του;) «συλλογική μνήμη».
Καλή η αχρείαστη ιστορική αναφορά που του έγραψαν, αλλά για το σήμερα και το μέλλον δεν έφερε κάτι καινούργιο. Παρότι ισχυρίστηκε ότι δεν κάνει «φρεσκάρισμα», δυστυχώς αυτό κάνει. Όλα χιλιοειπωμένα. Ουδέν νεότερο, ουδεμία ρηξικέλευθη ιδέα.
Το μόνο καινούργιο, αλλά δεν αφορά τον πολύ κόσμο, είναι η υιοθέτηση της εσωκομματικής δημοψηφισματικής «συμμετοχικής δημοκρατίας», κάτι που εύκολα υλοποιείται βοηθούσης της ψηφιακότητας.
Παράλληλα είπε ότι θα ευνοήσει την «Επιχειρηματικότητα και την καινοτομία», ενώ στην ενότητα «Πατριωτισμός» διαβεβαιώνει ότι η προσφυγή στη Χάγη θα είναι μόνο για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ (κανένας άλλος δεν το έχει πει!).
Όσο για την «Κοινωνική Κινητικότητα», που είναι το κατά Στέφανο το «ελληνικό όνειρο», δεν πρωτοπορεί. Την ευνόησε η μεταχουντική Δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και κυρίως το φρέσκο ΠΑΣΟΚ των 80s, με πρωτοφανή μάλιστα ένταση.
Στην ενότητα «Εξυπνο Κράτος», θα μεταφέρει λέει αρμοδιότητες στην αιρετή Τοπική Αυτοδιοίκηση, ενώ ζητεί «έντιμη συμφωνία διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας, και πλήρη εκσυγχρονισμό της Αστυνομίας» (πρωτότυπο).
Οσον αφορά το «Κοινωνικό κράτος Ξανά», αυτό περιλαμβάνει πρόσβαση σε αγαθά όπως το νερό, και το ηλεκτρικό, ενώ η Παιδεία αποκτά μπροστά τη λέξη «Ποιοτική». Η Παιδεία συνδέεται και με την αγορά εργασίας, και είναι ίσως το μόνο καινούργιο που είπε, καθώς η εντεύθεν της Δεξιάς χώροι εχθρεύονται αυτή τη σύνδεση, χαρακτηρίζοντάς ως υποδούλωση στα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Κατά τα άλλα υπόσχεται «Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη», «Φορολογική Δικαιοσύνη» με σύστημα δεκαετούς διάρκειας, «Κοινωνία της συμπερίληψης», «Ανεξαρτησία πιο συμφέροντα», «Ευρωπαϊκό Όραμα», «Κλιματική Δικαιοσύνη», «Προσβάσιμο Πολιτισμό», «Ψηφιακή Δημοκρατία».
Όλα πολυφορεμένα, τα έχουμε ακούσει σχεδόν από όλους. Το μόνο που αποπνέει η ιδρυτική διακήρυξη είναι ότι για το κόμμα του δε θα μείνουν λόγια, θα τα πραγματώσει (και τόσο επίμονος που είναι, το πιστεύουμε). Αρκεί όμως αυτό για να δικαιολογήσει τη δημιουργία νέου κόμματος;
Πάντως, ανακοίνωσε το κόμμα του στην ευτυχέστερη στιγμή, καθώς σήμερα διεξάγεται η ψηφοφορία για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει υπέρ του το γεγονός ότι είναι αδοκίμαστος, καθώς τον ένα χρόνο που υπηρέτησε στην αρχηγία, οι κομματικοί τον υπονόμευσαν ανενδοίαστα.
Τους δύο επικρατέστερους εκ των άλλων, τον Πολάκη και τον Φάμελλο, τους ξέρουμε καλά. Είναι δοκιμασμένοι και δεν θα λέγαμε ότι ενθουσιάζουν χώρους πέραν των συρρικνωμένων κομματικών χαράξεων.
