Με τούτα και με κείνα ο Νίκος Ανδρουλάκης μια χαρά κάνει τη δουλειά του. Το κόμμα του από το 8% το σταθεροποίησε στο 12%, με προοπτική ανόδου και έχει καθηλωμένο τον ΣΥΡΙΖΑ στο 23-25%. Τι άλλο θέλουμε; Το ότι για να το πετύχει αυτό μιλά τη γνωστή ξύλινη κομματική γλώσσα, ανατρέχει στο 1965 και στο 1989 και επιδεικνύει μια αλαζονεία στα όρια του μικρομεγαλισμού, όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Απεναντίας, φαίνεται να τα ακούει ασμένως.
Είναι γεγονός πως παρατράβηξε την υπόθεση των υποκλοπών, όμως αυτός τη δουλειά του κάνει. Ας πρόσεχε η κυβέρνηση. Ποιος ηγέτης άλλου κόμματος, αν βρισκόταν στη θέση του, δε θα προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο το γεγονός; Αυτά τα λάθη δε συγχωρούνται.
Θα συμφωνήσω πως έχει καβαλήσει λίγο το καλάμι. Εγώ θα έλεγα πολύ. Όμως αυτό χρειάζεται για να ανέβει το ηθικό ενός πολιτικού χώρου που λεηλατήθηκε άγρια κυρίως από τη λαϊκιστική Αριστερά. Προφανώς, ο άνθρωπος επιχειρεί να τονώσει την αυτοπεποίθηση των φίλων του ΠΑΣΟΚ και να στείλει το μήνυμα στους παλιούς ψηφοφόρους του οι οποίοι μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ, πως το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε.
Εκείνο που δεν ξέρω, αλλά δεν έχει προς το παρόν σημασία, είναι αν όντως πιστεύει πως μπορεί να γίνει πρωθυπουργός στις επόμενες εκλογές και κυρίως αν πιστεύει πως αν από το 8% πάει στο 12%, θα είναι αυτός ο νικητής των εκλογών. Εν πάση περιπτώσει έχει χρόνο μπροστά του για να ξανακάνει τους υπολογισμούς του.
Το έχω γράψει και το πιστεύω - και γι"αυτό το ξαναγράφω - θα προτείνει τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία από τις πρώτες εκλογές, όταν και θα διαθέτει μια κοινοβουλευτική ομάδα 45-48 βουλευτών. Και θα ξεχάσει και τα όσα έλεγε πως δε θα δεχθεί τον Μητσοτάκη για πρωθυπουργό, γιατί δεν θα έχει άλλη επιλογή. Οι εκλογές με την ενισχυμένη αναλογική θα είναι καταστροφικές για το ΠΑΣΟΚ.
Όσοι φοβούνται πως θα συμπράξει μετεκλογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ για τον σχηματισμό «προοδευτικής» κυβέρνησης κάνουν λάθος. Με κόπο κατόρθωσε να αυξήσει τη δύναμη του ΠΑΣΟΚ κατά 50%, ίσως και παραπάνω, δε θα κάνει την κίνηση που θα οδηγήσει στην διάσπαση του, τόσο στην κορυφή όσο κυρίως στη βάση.
Οι νεοδημοκράτες ας αφήσουν τον Νίκο Ανδρουλάκη να παίξει τη μπάλα που ξέρει να παίζει, γιατί μέχρι στιγμής φέρνει καλά αποτελέσματα. Άλλωστε, ο στρατηγικός αντίπαλος της Νέας Δημοκρατίας αυτή τη στιγμή είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πελεκά τη δύναμή του αθόρυβα.
Αν βοηθά τον Νίκο Ανδρουλάκη να τον αποκαλούμε Κολοκοτρώνη των Βρυξελλών, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η δουλειά να γίνεται.
