Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται πάλι αντιμέτωπη με ένα δεύτερο κύμα αντισυστημισμού, το οποίο ίσως να αποδειχθεί χειρότερο και πιο καταστροφικό από το προηγούμενο διότι κουβαλάει μαζί και το σουέλ της παγκόσμιας μαύρης αντίδρασης και της ηγεμονίας του αυταρχισμού.
Θεωρητικά, σε μια κοινωνία που πλήρωσε πανάκριβα το πείραμα του αντισυστημισμού και της εχθροπάθειας τα αντανακλαστικά και οι αντιστάσεις της θα έπρεπε να ήταν ακόμη οξυμένα. Αφυπνισμένες πολιτικές δυνάμεις, σοβαρά ΜΜΕ, οι ελίτ της οικονομίας, του πνεύματος και της τέχνης θεωρητικά θα είχαν την προνοητικότητα να στήσουν τα αναγκαία αναχώματα. Να υπηρετούν τις ανάγκες τους με σύνεση, χωρίς να διακινδυνεύουν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Υπάρχουν εμφανείς αναλογίες και ακόμη πιο δυσοίωνα σημάδια με όσα ζήσαμε προ δεκαετίας.
Τα διαθέσιμα πολιτικά αναχώματα έχουν υποχωρήσει αισθητά από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ – μετά την εκδημία της Φώφης Γεννηματά και την ανάληψη της ηγεσίας από τον κ. Ανδρουλάκη – θεωρεί φυσικό σύμμαχο για την επιστροφή του στην εξουσία το ΣΥΡΙΖΑ και τα θραύσματά του. Στη βάση αυτή ο νέος αντισυστημισμός με προφανές ακροδεξιό πρόσημο εφόσον είναι ικανός να επιφέρει ισχυρό πλήγμα στην κυβέρνηση δεν λογίζεται ως αντίπαλος για το ΠΑΣΟΚ. Σημαντικό μέρος των Μέσων Ενημέρωσης ακολουθεί την τακτική που υιοθέτησε όταν η ριζοσπαστική Αριστερά προέλαυνε στην εξουσία και λόγχιζε την κοινωνία με τη βουκέντρα του θυμού. Γίνονται κεφαλές και ταυτόχρονα ουρές του κύματος.
Ολόκληρες εκπομπές, πάνελ παντός είδους υποκαθιστούν τις αίθουσες των δικαστηρίων. Αποδίδουν δικαιοσύνη. Απαγγέλουν κατηγορίες, στήνουν δικογραφίες. Χθες, ένας συνδικαλιστής αστυνομικός, αναγνωρίσιμος…σταρ της τηλεόρασης, μιλώντας για την τραγική υπόθεση της δολοφονίας του 3χρονου Άγγελου στην Κρήτη, προκάλεσε ανατριχίλα. Αφού διέρρηξε τα ιμάτια του περί της εικαζόμενης ποινής της 26χρονης κατέληξε πως αν ζητούσαν Έλληνες για να εκτελέσουν τη θανατική ποινή (σ.σ. στη μητέρα και το σύντροφό της) η ουρά θα ξεκινούσε από το Λαύριο έως την Αλεξανδρούπολη. Δεν υπήρξε ένας να τον εγκαλέσει για το προσκλητήριο Ελλήνων εκτελεστών.
Με την ίδια φυσικότητα προέβλεψε ότι και ο δικαστής που θα κληθεί να δικάσει τη μητέρα θα είναι πολύ στεναχωρημένος και αγχωμένος με την ποινή διότι «θα ήθελε άλλα πράγματα». Λίγα λεπτά νωρίτερα είχε φευγαλέα αναφερθεί στην πρόταση για την επαναφορά της θανατικής ποινής (από την Λατινοπούλου) με μια άχρωμη αναφορά ότι δεν συμφωνεί. Η συστηματική αμφισβήτηση της δικαιοσύνης – εξελίσσεται και θα κορυφωθεί και στην υπόθεση της τραγωδίας των Τεμπών – θεριεύει τον αντισυστημισμό των άκρων. Εξαχρειώνει.
Το ίδιο προκαλεί και η ανάδειξη του σύγχρονου σκοταδισμού που πρεσβεύουν αγαπημένοι ανθρωπότυποι των ΜΜΕ. Όπως ο άλλοτε εκκεντρικός και νυν θρησκόληπτος ηθοποιός ο οποίος μοιράστηκε με το πανελλήνιο την άποψη ότι είναι προτιμότερο μια γυναίκα να κυοφορήσει ένα παιδί που δεν θέλει και μετά να το πετάξει ή να το δώσει από το να διακόψει την κύηση. Ομοίως, βρήκε χώρο να ακουστεί η θέση συναδέλφου του, πως ένα παιδί από βιασμό είναι το κακό κάρμα της μητρός του.
