Ήταν προφανές ότι αυτή η κατάσταση δε θα μπορούσε να συνεχιστεί. Όταν δύο πρώην πρωθυπουργοί πυροβολούν τη δική τους κυβέρνηση είναι ξεκάθαρο πως αργά ή γρήγορα θα τεθεί θέμα κυβερνητικής πλειοψηφίας. Η συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στο «Βήμα», στην οποία ουσιαστικά ζητούσε την παραίτηση του πρωθυπουργού, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Διότι ο εκάστοτε υπουργός Εξωτερικών δεν ασκεί δική του εξωτερική πολιτική. Ασκεί την πολιτική που έχει χαράξει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Συνεπώς, όταν ο Α. Σαμαράς ζήτησε την παραίτηση Γεραπετρίτη, ζητούσε με πλάγιο τρόπο την παραίτηση του Μητσοτάκη.
Δεν είναι της ώρας να εξετάσουμε πώς και γιατί εκτραχύνθηκαν οι σχέσεις των δύο ανδρών και μάλιστα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Πριν από ένα χρόνο ο Α. Σαμαράς αλώνιζε ολόκληρη την Πελοπόννησο για να τη βάψει μπλε στις περιφερειακές εκλογές.
Η σημερινή κίνηση του πρωθυπουργού να τον διαγράψει ήταν υποχρεωτική, όχι γιατί διατύπωσε για μια ακόμα φορά τις γνωστές θέσεις του για τα εθνικά θέματα και τα ζητήματα της woke ατζέντας, αλλά διότι αμφισβήτησε τον πατριωτισμό ενός στενού συνεργάτη του Μητσοτάκη, του υπουργού Εξωτερικών. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το κρίσιμο ζήτημα.
Και τώρα τι γίνεται; Η κυβέρνηση συνεχίζει κανονικά την πορεία της και όποιος βουλευτής θέλει να αποχωρήσει προφανώς και είναι ελεύθερος να το πράξει. Σε τελική ανάλυση υπάρχει και η λύση των εκλογών με τη λίστα, το απόλυτο όπλο στα χέρια του πρωθυπουργού. Ο καθένας με τις ευθύνες του, ο καθένας με τις επιλογές του.
Εκείνο το οποίο προέχει είναι η κυβερνητική σταθερότητα ώστε να μην μπει η χώρα σε μια περίοδο αναταράξεων, μέσα στο συγκεκριμένο διεθνές περιβάλλον. Αυτό είναι στο χέρι αποκλειστικά των κυβερνητικών βουλευτών. Συγκρίσεις με το παρελθόν είναι αντιπαραγωγικές, καθώς δε βοηθούν, απεναντίας οξύνουν τα πνεύματα, κάτι εντελώς αχρείαστο στην υπάρχουσα κατάσταση.
Πάντως, φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός με τη διαγραφή του Α. Σαμαρά πετά το γάντι προς πάσα κατεύθυνση και όλοι γνωρίζουν πλέον πως δε θα διστάσει να παίξει και το χαρτί των εκλογών.
