Με θράσος που δεν αρμόζει σε μια ευνομούμενη δυτική δημοκρατία, οι συνδικαλιστές χαρακτηρίζουν την παράνομη επέμβασή τους στο Κέντρο Λειτουργίας και Διαχείρισης Δικτύου του Πανεπιστημίου Αθηνών, σαν συμβολική πράξη, στο πλαίσιο του αγώνα των φοιτητών κατά των μη κρατικών Πανεπιστημίων
Άλλη βαρύτητα δίνουν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές, οι καταληψίες φοιτητές και οι -ράθυμες στην αντίδραση τους- πρυτανικές αρχές στην έννοια του συμβολισμού, άλλη βαρύτητα δίνει η πολιτεία και άλλη βαρύτητα δίνουν οι πολίτες που υποφέρουν διαχρονικά από την εκδήλωση συμβολικών καταλήψεων, συμβολικών διαδηλώσεων, συμβολικών απεργιών, συμβολικών στάσεων εργασίας, που παραβιάζουν το δικαίωμα τους να ζουν μέσα σε μια ομαλή ανθρώπινη καθημερινότητα.
Έτσι ακούμε από την πλευρά του «ρωμαλέου» φοιτητικού και δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος ένα ακόμα «όχι» στη δήθεν ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και στη δήθεν δίωξη των δημοσίων υπαλλήλων που προκάλεσαν το σαμποτάζ των ψηφιακών υποδομών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για την ιστορία, να αναφερθεί, ότι οι συνδικαλιστές ζήτησαν να κλείσουν για δύο ώρες τον κεντρικό υπολογιστή του πανεπιστημίου και τελικά «συμβιβάστηκαν» στη μια ώρα.
Παράλληλα, η αφωνία των πρυτανικών αρχών αποδεικνύει ότι ουδείς εκ των υπευθύνων διαχείρισης του συστήματος έχει αντιληφθεί τη βαρύτητα της ευθύνης πίσω από το «συμβολικό» κατέβασμα του διακομιστή. Μιλάμε για ένα κανονικό μποϋκοτάζ του δικτύου υπολογιστών των σχολών της Πανεπιστημιούπολης, των Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων και του Εθνικού Δικτύου Έρευνας και Τεχνολογίας. Τι σημασία έχει αν ο συνδικαλιστής πήρε το ok από τον αντιπρύτανη; Τι σημασία έχει αν παρακάμφθηκαν όλα τα πρωτόκολλα λειτουργίας και ασφαλείας των συγκεκριμένων ψηφιακών υποδομών; Σημασία έχει ότι διαπράχτηκε μια παρανομία, που θα μπορούσε να λάβει επικίνδυνες διαστάσεις.
Διότι αν ανάμεσα στους συνδικαλιστές και στους φοιτητές, υπήρχε κάποιος σοβαρός και κακόβουλος δολιοφθορέας, τον οποίο δεν θα ενδιέφεραν οι εξετάσεις των φοιτητών που αναβλήθηκαν, αλλά η δημιουργία ψηφιακού χάους, τότε θα είχε πετύχει τον στόχο του. Και το χάος αυτό θα αφορούσε όχι μόνο την εγχώρια πανεπιστημιακή και ερευνητική κοινότητα, αλλά και τη λειτουργία των πανεπιστημιακών νοσοκομείων. Δηλαδή όλη αυτή η συμβολική κίνηση των συνδικαλιστών, θα μπορούσε να είχε μετατραπεί σε ένα σοβαρότατο ψηφιακό πλήγμα και σημαντικές παράπλευρες απώλειες, όπως είχαμε αναλύσει εδώ.
Οπότε, η απαθέστατη στάση της πολιτείας, η οποία κρύβεται πίσω από το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων και πίσω από τον παραδοσιακό χαρακτήρα των συνδικαλιστικών συμβολικών αντιδράσεων, είναι προβληματική. Οι πολίτες, δεν χρεώνουν αυτό το δήθεν συμβολικό μπάχαλο ούτε στους συνδικαλιστές, ούτε στους επαναστατημένους φοιτητές. Δεν το χρεώνουν ούτε στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Το χρεώνουν στην κυβέρνηση και στον ανεξήγητο τρόπο με τον οποίο παρακολουθεί τα γεγονότα δίχως να αντιδρά. Διότι όταν ακόμα και τα νήπια γνωρίζουν ότι κάθε πράξη έχει συνέπειες, είναι παράδοξο που οι ημιπιτσιρικάδες συνδικαλιστές δεν αντιμετωπίζουν τις συνέπειες που απορρέουν από την «αγωνιστική δράση» τους.
Η δικαιολογία περί συμβολικών πράξεων που αφορούν στην πανεπιστημιακή κοινότητα και μόνο, δεν επαρκεί. Το ποσοστό 41% που έλαβε στις εκλογές η Νέα Δημοκρατία, έχει υψηλές απαιτήσεις. Σε συνδυασμό μάλιστα με την ανυπαρξία ισχυρής και σοβαρής αντιπολίτευσης, οι απαιτήσεις γίνονται ακόμα υψηλότερες. Το φοβικό σύνδρομο από το οποίο διακατέχεται η κυβέρνηση σε πολλούς τομείς που αφορούν στην καθημερινότητα των πολιτών, δεν γίνεται αποδεκτό. Η πλειοψηφία των πολιτών υποστηρίζει τη μεταρρύθμιση για την ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημίων. Παράλληλα όμως απαιτεί και την αποτελεσματική λειτουργία των δημοσίων πανεπιστημίων.
Οι πολίτες βαρέθηκαν να ακούν για «συμβολικές πράξεις» που παραμένουν ατιμώρητες. Διότι γνωρίζουν, πως αν κάτι σαν το προχθεσινό μποϋκοτάζ συνέβαινε σε ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού ή σε μια ιδιωτική επιχείρηση, οι άμεσοι ένοχοι μαζί με τους υπεύθυνους λειτουργίας και ασφάλειας θα είχαν απολυθεί και θα αντιμετώπιζαν το νόμο. Και ταυτόχρονα οι «οδηγίες λειτουργίας και ασφάλειας» θα ξαναγράφονταν από την αρχή με πιο αυστηρά και σφιχτά πρωτόκολλα.
Δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής των κυβερνώντων, ότι σε λίγους μήνες έχουμε τις ευρωεκλογές κατά τη διάρκεια των οποίων δεν κρίνεται η διακυβέρνηση της χώρας. Κι έτσι οι εκλογές αυτές αποτελούν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ρίξουν με τη σειρά τους οι πολίτες μια «συμβολική ψήφο» στην κάλπη.
Με την πολιτεία απλά να παρακολουθεί, οι πολίτες πιθανότατα θα επιλέξουν να απαντήσουν με «συμβολικές ψήφους» στις «συμβολικές παρανομίες» που διαπράττονται, αλλά μένουν αναπάντητες και ατιμώρητες. Δηλαδή το 41% που ψήφισε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας κάλλιστα μπορεί να στείλει το δικό του σιωπηλό «συμβολικό» μήνυμα προς την κυβέρνηση, εξαντλημένο και δυσαρεστημένο τόσο από τις «συμβολικές πράξεις» των δυνάμεων που αντιμάχονται την πραγματικότητα, όσο και από την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης να θέσει ένα τέλος σε αυτό το γαϊτανάκι της παρανομίας και της διάλυσης των δημοσίων Πανεπιστημίων.
