Παρακολουθώντας τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, διαβάζοντας τα αγροτικά ρεπορτάζ και μελετώντας τις ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης μένουμε με την εντύπωση, ότι οι αγρότες εκφράζουν όλους τους πολίτες που πλήττονται από την ακρίβεια και ότι οι καταναλωτές στέκονται στο πλευρό των αγροτικών διεκδικήσεων. Είναι όμως έτσι;
H κάθοδος των τρακτέρ στο κέντρο της Αθήνας, έχει ένα βαθύ συμβολικό χαρακτήρα, όπως όλες οι διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια που έχουν σαν σκοπό την άσκηση αγωνιστικής γυμναστικής. Η κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια επιδοτήσεων και ενισχύσεων. Και έχει καταστήσει σαφές ότι η απειλή της καθόδου των τρακτέρ στην Αθήνα, δεν θα μεταβάλλει τη δημοσιονομική ισορροπία που υπάρχει.
Άλλωστε όλες οι επιδοτήσεις και οι ενισχύσεις προέρχονται από τους πόρους των υπολοίπων φορολογουμένων, αφού το δηλούμενο μέσο εισόδημα των αγροτών υπολείπεται των 10.000 ευρώ, που είναι το ψυχολογικό εισοδηματικό όριο που έχουμε όλοι στο μυαλό μας. Αλλά και τα ευρωπαϊκά κονδύλια που ενισχύουν τους αγρότες προέρχονται από τον ΦΠΑ που καταβάλουν οι καταναλωτές. Οπότε το αίτημα των καταναλωτών για μείωση του ΦΠΑ σε μια σειρά από τρόφιμα και καταναλωτικά προϊόντα, ουσιαστικά θα μειώσει αντίστοιχα και το ύψος των επιδοτήσεων προς τους αγρότες.
Μέσα από την ίδια λογική οι πάσης φύσεως ρυθμίσεις και διακανονισμοί που συμφωνήθηκαν όσον αφορά τα χρέη του αγροτικού κόσμου προς τους παρόχους ηλεκτρικής ενέργειας που προσεγγίζουν τα 100 εκατ. ευρώ, θα επιβαρύνουν τους φορολογούμενους. Την ίδια στιγμή που ουδείς άλλος φορολογούμενος μπορεί απολαύσει τις ευνοϊκές διατάξεις που προβλέπουν δεκαετή εξόφληση και μηδενικό επιτόκιο, το οποίο θα επιδοτηθεί και αυτό από το κράτος.
Διακρίνουμε μέχρι εδώ, κάπου έστω και την ελάχιστη σύμπλευση των συμφερόντων των αγροτών με τα συμφέροντα και τα προβλήματα των καταναλωτών; Όχι. Άλλωστε ακόμα και εάν η κυβέρνηση προσφέρει «γην και ύδωρ» στους αγρότες, υπάρχει η πιθανότητα να επηρεαστούν οι τιμές των αγροτικών προϊόντων προς τα κάτω; Πολύ αμφιβάλουμε.
Θα πέσουν οι τιμές στο χωράφι, επειδή θα υπάρξει διακανονισμός στα χρέη των αγροτών για το απλήρωτο ηλεκτρικό ρεύμα; Θα πέσουν οι τιμές στο χωράφι, επειδή θα υπάρχει πρόωρη επιστροφή του ΕΦΚ των καυσίμων; Θα εκλείψουν άραγε οι «μεσάζοντες» που σύμφωνα με το αγροτικό αφήγημα ευθύνονται για τις υπερβολικές τιμές; Θα βελτιστοποιηθεί η διαδικασία της μεταποίησης; Θα μειωθεί το χάσμα τιμής ανάμεσα στα «χύμα» και στα συσκευασμένα προϊόντα; Θα φτάνουν με κάποιον άλλο μαγικό τρόπο τα αγροτικά προϊόντα στα ράφια των supermarkets; Ή μήπως θα μεταρρυθμιστεί το υπάρχον ξεπερασμένο μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης;
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί. Η νοοτροπία του «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» μόνο στρεβλώσεις γεννά. Από το χωράφι μέχρι το ράφι. Δεν είναι θέμα επιδοτήσεων. Είναι θέμα επιχειρηματικότητας και αποδοτικότητας. Δεν είναι δυνατόν η εγχώρια αγροτική παραγωγή ανά στρέμμα να βρίσκεται στο 15% της αντίστοιχης παραγωγής του Ισραήλ και στο 11% της Ολλανδίας. Το Ισραήλ διαθέτει ήλιο, αλλά όχι νερό. Η Ολλανδία διαθέτει εύφορο έδαφος, αλλά όχι ήλιο. Η αγροτική οικονομία στη χώρα μας που διαθέτει και τα δύο, ξέρει μόνο να διαμαρτύρεται, να ζητάει και να απαιτεί. Όμως μόνο με επιδοτήσεις ουδείς γίνεται παραγωγικός.
