Του Γιάννη Σιδέρη
Πολλοί σοκαρίστηκαν από την πλήρη κάλυψη που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στον Παύλο Πολάκη. Κακώς. Οι δύο έχουν δείξει ότι ανήκουν στον σκληρό πυρήνα μιας ομάδας που χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης, όντας έμπλεη εχθροπάθειας για όποιον βρίσκεται εκτός.
Ο κ. Τσίπρας, ο κ. Πολάκης και οι περισσότεροι από το στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση αλλά εξακολουθούν να έχουν τα χαρακτηριστικά πολιτικής σέχτας. Κυρίως φανατική αλληλεγγύη μεταξύ τους - γι' αυτό και άντεξαν. Όποιος δεν είναι μετ' αυτών είναι κατ' αυτών Το θράσος είναι εγγενές χαρακτηριστικό τους, ο ανορθολογισμός οικείος τόπος και η συγνώμη άγνωστη έννοια.
Αρκούν μόνο, ως ελάχιστα παραδείγματα, η συμπεριφορά του Αλέξη στον Λουκά Παπαδήμο, και το απάνθρωπο ειρωνικό γέλιο Πολάκη στο δάκρυ του Πικραμένου, όπως και η αναγγελία έφεσης στη χήρα του Βασίλη Μπεσκένη, λίγο μετά τη δικαστική δικαίωση του θανόντος δημοσιογράφου, για τις κατηγορίες του Πολάκη.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτοί. Αυτοί θα περάσουν και θα υποστούν τα επίχειρα. Το πρόβλημα είναι εκείνο, το όχι μικρό, τμήμα της κοινής γνώμης που συμπαρατάσσεται με τις αναρτήσεις Πολάκη, τον δικαιώνει, τον ενθαρρύνει, του κάνει like και «καρδούλες» στα social media.
Φυσικά δεν είναι η πλειοψηφία, αλλά είναι κρίσιμο μέγεθος, ώστε να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, όχι, δεν τους δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ όλους αυτούς. Προϋπήρχαν, γεμάτοι εμπάθεια και κακοήθεια. Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ τους έδωσε τη δυνατότητα να εκφραστούν και να νιώσουν πολιτικώς νομιμοποιημένοι.
Η δημόσια ζωή της χώρας δεν διέπεται μόνο από κάθετο πολιτικό διαχωρισμό, δηλαδή σε δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς, ακροαριστερούς, ακροδεξιούς και απολιτίκ. Υπάρχει και ο οριζόντιος διαχωρισμός: Σε αυτούς που επιδιώκουν ο δημόσιος βίος να κοσμείται από πολιτισμό και ποιότητα, και στους θιασώτες της εχθροπάθειας, του μίσους, της αναισχυντίας, της διαρκούς ενοχοποίησης (και όλη αυτή την σκατοψυχιά την καλύπτουν δήθεν ως πολιτική καταγγελία).
Συνεπακόλουθο αυτών των χαρακτηριστικών τους είναι η απουσία ίχνους Συγνώμης, είτε πρόκειται για τη Μάνδρα και για το Μάτι, είτε για το όχι που έγινε ναι, χωρίς να νιώσουν την ανάγκη καμιάς απολογίας, στους αφελείς που τους πίστεψαν.
Προχθές ο Πρωθυπουργός ως... σοφός Νέστωρ πλέον, δήλωσε στους Financial Times: «Μάθαμε με πολύ σκληρό τρόπο ότι το συμφέρον μας είναι εντός της Ευρωζώνης»!
Να μας συγχωρεί η χάρη του, αλλά το θέμα δεν είναι τι έμαθε και πόσα έμαθε, με αποτέλεσμα τώρα να παρουσιάζεται ως μετανοούσα Μαγδαληνή. Το θέμα είναι ποιος πλήρωσε τα δίδακτρα - και σίγουρα δεν ήταν ο ίδιος. Τα δίδακτρα για να μάθει ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του, τα πλήρωσε με σκληρό τρόπο η χώρα: Η οικονομία της με την ασθενική ανάπτυξη που είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται και την ανέκοψε, οι κεφαλαιοποιημένες Τράπεζες με τον αφελληνισμό τους, η δημόσια περιουσία που παραχωρήθηκε για έναν αιώνα, κλπ.
Τα δίδακτρα του κ. Τσίπρα τα πλήρωσε ο λαός και τα πλήρωσε σκληρά. Ο ίδιος ο λαός που όταν διαδήλωνε με το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη», κατακρεουργείτο από τους Συριζαίους – όχι μόνο από τα troll αλλά και τους βουλευτές του.
Άλλωστε ή έγκριτη βρετανική εφημερίδα, τον ξεμπροστιάζει. Σχολιάζει πως «ο κ. Τσίπρας ήρθε στην εξουσία ως ένας ριζοσπάστης αριστερός που ήταν αντίθετος στις απαιτήσεις των δανειστών, όμως λιγότερο από ένα χρόνο μετά αποδέχτηκε το τρίτο ευρωπαϊκό πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας , με όρους πιο αυστηρούς από εκείνους που του προσφέρονταν αρχικά».
Οι Financial Times δεν είναι τυχαία εφημερίδα. Μεταξύ των 2-3 εγκυρότερων οικονομικών ΜΜΕ της Ευρώπης. Και όταν λέει «αποδέχτηκε τρίτο πρόγραμμα με όρους πιο αυστηρούς από εκείνους που του προσφέρονταν», ξέρει τι λέει. Και δεν παίρνει γραμμή… από τη ΝΔ.
Φευ, οι πιο αυστηροί όροι δεν θα εκδικαστούν σε κάποιοι ειδικό δικαστήριο. Το πρώτο εξάμηνο έχει πλέον παραγραφεί. Ως εκ τούτου μπορεί ο κ. Τσίπρας απροβλημάτιστα να ισχυρίζεται ότι… μας έσωσε (από τον εαυτό του).
Τουλάχιστον σε αυτούς που κορόιδεψε, και σε αυτούς που επιτέθηκε, δεν νιώθει το χρέος να απευθύνει έστω μία Συγνώμη;
