Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι «Όχι»! Εφόσον η κυβερνητική παράταξη διατηρεί δημοσκοπική διαφορά από το δεύτερο κόμμα περίπου ή σχεδόν διψήφια, η σχέση της κυβέρνησης με την κοινωνία δε φαίνεται να έχει -ακόμη;- φτάσει στο επίπεδο εκείνο όπου ο λαός λέει, όπως το 2014-15, «οτιδήποτε άλλο πλην αυτών».
Από την άλλη, όμως, η απάντηση είναι «Ναι»! Υπό την έννοια πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται αναμφίβολα στο χειρότερο σημείο της εξάχρονης ιστορίας της. Με την αποδόμησή της στην κοινωνική συνείδηση να συντελείται ταχύρρυθμα και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων να εμφανίζονται δραματικά γι’ αυτήν.
Δε διαφαίνεται πώς θα μπορέσει να αξιοποιήσει το βασικό επιχείρημα που είναι δυνατόν να προβληθεί από τον μεγαλύτερο πολιτικό σχηματισμό σε ένα σύστημα κυρίαρχου κόμματος, συνδυαζόμενο με πολιτική κουλτούρα εν πολλοίς ασύμβατη με πολυκομματικές κυβερνήσεις.
Δηλαδή πως αυτή είναι η μόνη παράταξη που μπορεί να διασφαλίσει κυβερνησιμότητα στη χώρα: Πράγματι, έχοντας δημοσκοπικά ποσοστά περί το 25%, ή λίγο πάνω από αυτό με αναγωγή των αναποφάσιστων, μηδενική αξιοπιστία θα μπορούσε να έχει μια στρατηγική -όποια συσπείρωση και αν υποστηρίζεται πως θα προκληθεί περί το πλειοψηφούν κόμμα κατά την προεκλογική περίοδο- για συνεχή επανάκληση του λαού στις κάλπες, έως ότου επιτευχθεί το πολυπόθητο «κοινοβουλευτικά πλειοψηφικό» 38 ή 39%.
Ουσιαστικά η μητσοτακική ΝΔ και ο ηγέτης της «έβγαλαν μόνοι τους τα μάτια τους», δημιουργώντας μείζονες κινδύνους ακυβερνησίας για τη χώρα σε μια περίοδο ταραγμένη και «καταιγιδώδη». Πιο συγκεκριμένα…
Έχοντας καταφέρει να πείσει για τη διαχειριστική και τεχνοκρατική της επάρκεια (και με πασιφανή εν προκειμένω υπεροχή έναντι των άμεσων προκατόχων της)… Έχοντας διαχειριστεί με σχετική ή απόλυτη επιτυχία μεγάλες κρίσεις, από την άτυπη «εισβολή» στον Έβρο μέχρι την πανδημία… Έχοντας ανατάξει σε μεγάλο βαθμό την οικονομία και διασφαλίσει στη χώρα διεθνή αξιοπιστία, φερεγγυότητα και κύρος… Θυμίζει τον στίχο του Μπ. Μπεχτ: «από τους καρχαρίες ξέφυγα, τις τίγρεις τις νίκησα, με έφαγαν οι ψύλλοι». Μόνο που τους ψύλλους η ίδια τους έφερε στο κορμί της.
Επειδή ξεπέρασε σχετικά ανώδυνα το θέμα των παρακολουθήσεων, με θυσία μόνο ενός ανιψιού και ενός κυπατζή, δεν κατάλαβε πως άλλο κοινωνικό τραύμα προκαλεί ένα πλήγμα στους θεσμούς και άλλο η, λόγω δυσλειτουργιών του κράτους, απώλεια μέρους του ανθού της νεολαίας της χώρας.
Πόση απουσία συναισθηματικής νοημοσύνης χρειαζόταν για να μην καταλάβεις τι θα σήμαινε η συμπερίληψη στους κομματικούς συνδυασμούς ενός υπουργού που τις παραμονές της τραγωδίας διαβεβαίωνε για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων (έχοντας, προφανώς, για τα του υπουργείου του όση γνώση έχω εγώ για τους νόμους της κβαντομηχανικής);
Ακόμη περισσότερο, για να εμφανίζεις την ψήφο των Σερραίων ως δικαίωση της επιλογής σου; Και την ψήφο των Ελλήνων -που δόθηκε όχι «δια ταύτα», αλλά «παρά ταύτα», «par defaut» που λένε οι Γάλλοι- ως άφεση όλων των ανομημάτων σου;
Υπάρχουν, όμως, και άλλα…
Όταν στερείς τον τόπο -στους σημερινούς καιρούς- από ένα πρόεδρο τεράστιας πολιτικής και διεθνούς εμβέλειας, για να προωθήσεις στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα μια ευπρεπέστατη, αξιολογότατη, ποιοτική, αλλά στενά κομματική προσωπικότητα, με συγκριτικά περιορισμένο διεθνές βεληνεκές…
Όταν εμφανίζεσαι «σαν βρεγμένη γάτα» να κάνεις εκ των υστέρων αυτοκριτική για παλιότερες δηλώσεις σου περί τα Τέμπη, εν πολλοίς ήδη ακυρωμένες από γεγονότα και εκτιμήσεις αρμόδιων ελληνικών και διεθνών οργανισμών, εκτιθέμενος στον κίνδυνο οι μεν αμετροεπείς αντίπαλοί σου να σε χαρακτηρίσουν «πολιτικό απατεώνα», οι δε μετριοπαθείς από «επιπόλαιο» έως «αφελή»…
Όταν έχεις σιωπήσει για το πόρισμα της εξεταστικής του θέματος κοινοβουλευτικής επιτροπής, την οποία τώρα τόσο βάναυσα απαξιώνεις…
Όταν αγγίζεις τα όρια του γραφικού -αν δεν υλοποιείς το ιδανικό της «Ελλάδας Ελλήνων αργόμισθων κρατικοδίαιτων»- με το να εμφανίζεις ως μέρος της απάντησης στις διαπιστωθείσες δυσλειτουργίες τη δημιουργία «συγκοινωνιακής αστυνομίας» (μετά την «πανεπιστημιακή» ή, το παλαιότερο παραταξιακό δημιούργημα, του σώματος των αγροφυλάκων, αλλά και του αγροτικού καναλιού κ.λπ…)
Τότε…
Είναι αμφίβολο έως πότε θα σε διασώζει η ύπαρξη ηγεσίας στο σημερινό -προς ώρας;- κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην οποία η κοινωνία δεν αναγνωρίζει ακόμη πρωθυπουργικά χαρακτηριστικά… Ή τα διαλυτικά φαινόμενα που αντιμετώπισε το κόμμα της Αριστεράς, το πρόσφατα μη διαλάμψαν με τα κυβερνητικά πεπραγμένα του… Ή ακόμη η γραφικότητα των -μη στερούμενων ωστόσο πολιτικών ενστίκτων- αρχηγών που τοποθετούνται δεξιότερά σου… Τους οποίους, βέβαια, τροφοδότησες με ένα αμφιλεγόμενο νομοσχέδιο πολιτισμικού φιλελευθερισμού…
Άλλωστε πλέον δεν έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο την εκτός κόμματος και κυβέρνησης αντιπολίτευση. Ένας τουλάχιστον -για πόσο ακόμη; θα δείξει ο επικείμενος ανασχηματισμός- υπουργός σου φαίνεται να αυτονομείται και να μην ελέγχεται. Σημειωτέον πως αρνήθηκε και το προεδρικό αξίωμα, μάλλον όχι για να παραμείνει υπουργός Άμυνας… (πόστο στο οποίο πούλησε άφθονη -και πολιτικά πάντα προσοδοφόρα- αδιαλλαξία στα εθνικά ζητήματα…)
*Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του πρόσφατου έργου, των εκδόσεων Πατάκη, Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ως πλαστουργός ιστορίας, Ο άνθρωπος, ο θρύλος, το πολιτικό αποτύπωμα, το οποίο -μαζί με αναφορές στην ευρύτερη συγγραφική συνεισφορά του- θα παρουσιαστεί από σημαντικές πολιτικές και ακαδημαϊκές προσωπικότητες στις 17 Φεβρουαρίου, στην κεντρική αίθουσα του Εμπορικοβιοτεχνικού Επιμελητηρίου Πειραιά, που είχε από κοινού με την εταιρεία Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά την πρωτοβουλία της εκδήλωσης.
