Η δημοσκοπική πενία επαυξάνει την τρικυμία του ΠΑΣΟΚ και αυτή με τη σειρά της το καθηλώνει στην πενία. Κυρίως όμως την επιτείνει η έλλειψη μιας σταθερής γραμμής που θα δημιουργούσε ενιαία αντίληψη στα στελέχη του, ώστε να μην παρουσιάζεται ως κόμμα - Πύργος της Βαβέλ.
Είναι αρνητικά εντυπωσιακό όταν αυτά συμβαίνουν επί αρχηγίας Νίκου Ανδρουλάκη. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μπορεί να μην έχει επικοινωνιακό χάρισμα και την «αύρα» συνεγέρτη μεγάλων μαζών, ωστόσο δεν του λείπει η οργανωτική ικανότητα, η πολιτική πείρα, και - ίσως - η ιδεολογική συγκρότηση.
Είναι απορίας άξιον πως παρασύρθηκε και αφέθηκε, δυόμισι χρόνια προ των εκλογών, να δώσει το λάκτισμα για μια σεναριολογία επί ενδεχόμενων συνεργασιών. Συνεργασίες με κόμματα που για μεγάλο τμήμα των οπαδών του που δεν έχουν τα χαρακτηριστικά που τους προσδίδει η παραδοσιακή μυθολογία του ΠΑΣΟΚ, ως ανήκοντα στις προοδευτικές δυνάμεις.
Τι προοδευτικό είχε ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο κατά την έναρξη της εκλογικής του διόγκωσης όσο και κατά την κυβερνητική του θητεία; Το ότι δεν υπήρχε χρεοκοπία και ήταν απλώς ένα παραμύθι με δράκο, όπως είχε δηλώσει ο Τσίπρας; Η μήπως επίθεσή του στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ και τους οπαδούς του ως Γερμανοτσολιάδες, Προδότες, Μερκελιστές, Πινοσέτ, κ.α.;
Και κατά τη διακυβέρνησή του ήταν προοδευτική η προσπάθεια ελλιμενισμού (ως ηγέτης του «ναυτικού λαού») σε άλλα λιμάνια (Μόσχα) όπως είπε ο Τσίπρας στον Πούτιν, από τον οποίο επιπροσθέτως ζήτησε να διευκολύνει την εκτύπωση δραχμών;
Η μήπως ήταν προοδευτική η διενέργεια του γελοίου δημοψηφίσματος, που παρόλα αυτά δεν παύει να ήταν φωνή λαού, την οποία ο Τσίπρας πρόδωσε πενιχρός και φοβούμενος τα αποτελέσματα της πολιτικής αφροσύνης του;
Η ήταν προοδευτικές τομές ο μη διαχωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος, που τον κουκούλωσε με τη φράση «διακριτοί ρόλοι» - τόσο διακριτοί που απέλυσε από υπουργό τον Φίλη χάριν απαιτήσεως του Ιερωνύμου. Μήπως ήταν προοδευτική η αισχρή μεθόδευση της Νοβαρτις και η λαθροχειρία το περιβόητο Ινστιτούτο Φλωρεντίας;
Η ήταν προοδευτική η συγκυβέρνηση με τον Καμμένο, και τώρα έχει την προπέτεια να παρουσιάζεται κήνσορας του ΠΑΣΟΚ για ενδεχόμενη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ;
Ενδεικτική η αιχμιακή υπενθύμιση των ανωτέρω, για την ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ (και των παραφυάδων του) στις σωστές του διαστάσεις ως ενός κυνικού τυχοδιωκτικού και αν-ιδεολογικού μορφώματος. Τότε ίσως κατανοήσουν στο ΠΑΣΟΚ ότι έχει διακοπεί ο συνεκτικός πολιτικός δεσμός της εποχής των «άλλων δημοκρατικών δυνάμεων», και αναπροσδιορίσουν την στάση τους απέναντί του.
Στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρόλα τα Πολιτικά Συμβούλια και τους «πρωινούς καφέδες» δεν υπάρχει κεντρική πολιτική και ιδεολογική διεύθυνση. Έτσι ο καθένας βγαίνει και λέει τα δικά του υπακούοντας στις ιδέες του, τις προκαταλήψεις του, τις σκοπιμότητές του, τους αυθορμητισμούς του ή την αμηχανία της στιγμής.
Και όπως είπε έκπληκτο το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου Γιάννης Μεϊμάρογλου, οι απόψεις (περί συνεργασιών) που ακούγονται «ουδέποτε έχουν συζητηθεί στα εκλεγμένα από το συνέδριο όργανα (Κεντρική Επιτροπή και Πολιτικό Συμβούλιο), και δεν απηχούν παρά προσωπικές απόψεις εκείνων που τους εκφράζουν»!
Ο ίδιος τόνισε ότι τέτοιες δηλώσεις «δίνουν ρόλο και υπόσταση στα κόμματα της Αριστεράς, δυόμισι χρόνια πριν τις επόμενες εκλογές». Φυσικά, το λάκτισμα έδωσε πρώτος ο Ανδρουλάκης και άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.
Το απαράσκευο φαίνεται και από τις δηλώσεις του εκπροσώπου τύπου Κώστα τσουκαλά. Μεταξύ άλλων δήλωσε «για να γίνει πράξη η πολιτική αλλαγή πρέπει το ΠΑΣΟΚ να είναι πρώτο κόμμα για να πάρει το μπόνους των εδρών και να έχουμε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ».
Μα ο λαός (και εμείς εδώ) χάριν ευκολίας για την οικονομία της συζήτησης αναφέρεται στο ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα δεν είναι το ΠΑΣΟΚ αλλά το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Ήτοι ένας συνασπισμός που αποτελείται από… πέντε κόμματα: Το ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΔΗΣΟ του ΓΑΠ, την «Ένωση Εθνικής Δημοκρατικής Μεταρρύθμισης» του Απόστολου Πόντα, τις «Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία» υπό τον Μιχάλη Χάλαρη και την «Ανανεωτική Αριστερά» υπό τον Θόδωρο Μαργαρίτη.
Και από όσο ξέρουμε οι συνασπισμοί κομμάτων δε λαμβάνουν το μπόνους, το οποίο λαμβάνουν μόνο τα ενιαία κόμματα. Εάν και όταν γίνει ενιαίο κόμμα θα μπορεί να ελπίζει στο μπόνους.
Αλλά ενιαίο κόμμα θα το κάνει η αυτονομία του, η πειστικότητά του, η πειθώς ότι έχει τα εχέγγυα να ανατάξει τη χώρα (στο κάτω κάτω εν αντιθέσει με τον ΣΥΡΙΖΑ έχει και ένα παρελθόν που μπορεί να επικαλεστεί), και όχι η... πρωτοκόλληση ενσήμων προοδευτικότητας στην Κουμουνδούρου.
Αν το ΠΑΣΟΚ γίνει αντίπαλο δέος της ΝΔ θα γίνει από μόνο του (ΑΝ μπορεί). Δε θα το αναδείξει η συνεργασία με τα περιτρίμματα του ψευδεπίγραφου ριζοσπαστισμού.
