Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου για την ανάδειξη του (νέου;) προέδρου του ΠΑΣΟΚ, δεν μας έκανε πιο σοφούς. Οπότε αναμένουμε το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου, που θα δείξει εάν θα έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ από τα ίδια ή ένα ΠΑΣΟΚ χειρότερο. Διότι ένα, είναι μόνο σίγουρο. Ότι δεν υπάρχει ίχνος θετικής προοπτικής.
Οι άψογες εκλογικές διαδικασίες, οι ευπρεπείς αντιπαραθέσεις και το πολιτισμένο debate που είχαν προηγηθεί, δεν κατάφεραν να κρύψουν τις βαθιές αντιθέσεις και τις εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, όπως αυτές διατυπώθηκαν και υπερτονίστηκαν από τους υποψήφιους προέδρους.
Ο κομματικός και ιδεολογικός πατριωτισμός των μελών και φίλων του κόμματος, έδωσαν αυτό το 29,64% στο Νίκο Ανδρουλάκη, ανατρέποντας ουσιαστικά την εκφρασμένη επιθυμία για αλλαγή ηγεσίας. Διότι παρ’ όλο που ο νυν πρόεδρος έχει απέναντι του ουσιαστικά το 70% του ΠΑΣΟΚ, ο έλεγχος του κόμματος παραμένει ακόμα χέρια του.
Και αυτό αρκεί για να τον διατηρήσει στην αρχηγία. Με την ευκαιρία για μια πλήρη αλλαγή στο ΠΑΣΟΚ να έχει χαθεί, αφού η μη ύπαρξη μιας αρχικής πολιτικής συμφωνίας ανάμεσα στον Παύλο Γερουλάνο και στην Άννα Διαμαντοπούλου, στέρησαν αυτήν τη δυνατότητα. Έτσι οι δύο διαφορετικοί κόσμοι, από τη μια πλευρά του παραδοσιακού και εν πολλοίς «ξεπερασμένου» ΠΑΣΟΚ που παραμένει ισχυρό στην επαρχία και από την άλλη πλευρά του «αστικού» και «ευρωπαϊκού» ΠΑΣΟΚ που επιζητά την προσαρμογή στα νέα δεδομένα και την προσγείωση στην πραγματικότητα, δεν διαθέτουν σημεία που να τέμνονται, έξω και πέρα από τον πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ.
Επομένως, ακόμα και αν ο Νίκος Ανδρουλάκης επιτύχει να προσελκύσει την πλειοψηφία του 70%, το οποίο επέλεξε άλλους υποψηφίους με εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις, δεν σημαίνει ότι θα πάψουν αυτομάτως οι φωνές αμφισβήτησης των θέσεων του. Αφ’ ενός διότι η υιοθέτηση σύγχρονων θέσεων δεν μπορεί να επιτευχθεί δίχως τριβές και αφ’ ετέρου διότι η ελπίδα της κυβερνητικής εξουσίας χάνεται. Αφού το ΠΑΣΟΚ δεν αποκτά νέες ανάσες, παραμένοντας το ίδιο και απαράλλακτο. Το πολύ - πολύ το 11,8% των εθνικών εκλογών του 2023 και το 12,79% των ευρωεκλογών του 2024 να γίνουν 15%. Οτιδήποτε περισσότερο, θα απαιτούσε ριζικές αλλαγές τις οποίες τόσο ο κομματικός μηχανισμός, όσο και κόσμος του ΠΑΣΟΚ αρνούνται να υιοθετήσουν.
Θα έχουμε λοιπόν τα ίδια; Ίσως ναι. Ίσως όμως να έχουμε και χειρότερα.
Η πιθανή επιλογή ως αρχηγού στο δεύτερο γύρο, του Χάρη Δούκα, ο οποίος έχει ενδυθεί την αγωνιστική στολή του Σύριζα του 2012 και του 2015, σίγουρα θα οδηγήσει στα χειρότερα. Ήταν διάχυτη η εντύπωση ότι οι συριζόφρονες του ΠΑΣΟΚ, είχαν περάσει ήδη από το 2015 στην αντίπερα όχθη, που κόντεψε να τινάξει τη χώρα στον αέρα. Εκ του πρόσφατου αποτελέσματος της Κυριακής η εντύπωση αυτή διαψεύδεται. Υπάρχουν όπως φάνηκε και άλλοι «συριζόφρονες» εντός του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι προφανώς επιθυμούν τις πολιτικές των ρήξεων και των οικονομικών θαυμάτων, των αγωνιστικών συγκρούσεων και επαναστατικών ονειρώξεων. Έτσι εμπιστεύτηκαν τον Χάρη Δούκα να τους οδηγήσει σε αυτό ακριβώς το μονοπάτι.
Άραγε ένα ΠΑΣΟΚ με το αριστερίστικο πολιτικό προφίλ του δημάρχου Αθηναίων, έχει ελπίδες κυβερνητικού μέλλοντος; Αστεία πράγματα. Προφανώς και όχι. Τι ελπίδες έχει; Να αποτελέσει τον πυρήνα μιας συνεργασίας με τις ομάδες και τα κόμματα που κινούνται αριστερότερα του ΠΑΣΟΚ φτάνοντας μέχρι τον Ανταρσύα.
Μπορεί το ΠΑΣΟΚ του Χάρη Δούκα του 2025 να πάρει τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα του 2012; Πιθανώς, ως ακόμα χειρότερη φάρσα.
