Του Σάκη Μουμτζή
Θα μπορούσε να ήταν το Αdagio του Albinoni. Ή το Calde lacrimae του C. De Michelis. Ας αρκεστούμε στην αριστουργηματική ρωσική προεπαναστατική μελωδία το «επέσατε θύματα αδέρφια εσείς».
Ταιριάζει πιο πολύ στον Α. Τσίπρα και στους Συριζαίους συντρόφους του.
Πράγματι, το κλίμα που επικρατεί στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει κηδεία. Νεκρική πομπή. Γνωρίζουν πως η σημερινή ημέρα τους είναι η τελευταία στην εξουσία.
Και διαπίστωσαν και οι ίδιοι πως η εξουσία είναι γλυκιά και διαφθείρει συγχρόνως. Σε λίγες ώρες εγκαταλείπουν τα μεγαλεία και επανέρχονται, οι περισσότεροι από αυτούς, στην μίζερη καθημερινότητα τους.
Κάποιοι μάλιστα θα αντιληφθούν την ασημάντοτητα τους έξω από τον υπουργικό θώκο, όταν θα τηλεφωνούν στους ευεργετηθέντες ολιγάρχες και αυτοί δεν θα σηκώνουν το τηλέφωνο.
Είπαμε η ζωή έχει τα επάνω, έχει και τα κάτω. Τώρα ήρθε η σειρά του «κάτω».
Πάντως, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να έχουν κανένα παράπονο από την ζωή τους. Πέρασαν ζωή χαρισάμενη επί 54 μήνες. Ούτε στα όνειρα τους δεν το φανταζόταν αυτό που έζησαν.
Γι΄αυτό και αυτή η θλίψη για τον απωλεσθέντα παράδεισο. Ανθρώπινο είναι.
Και από Δευτέρα τι θα κάνουν;
Κατ΄αρχήν οι μισοί από αυτούς, που δεν θα εκλεγούν, θα πρέπει να βρούν δουλειά ή όσοι είχαν δουλειές να επιστρέψουν σε αυτές.
Και αυτοί που θα εκλεγούν βουλευτές; Θα συμπεριφέρονται όπως την περίοδο 2011-2014; Θα βγαίνουν στους δρόμους; Θα ηγούνται των καταλήψεων; Θα γίνουν ένα με τους μπαχαλάκηδες;
Νομίζω πως—αν η διαφορά από την Νέα Δημοκρατία θα ακουμπήσει σε διψήφιο νούμερο—θα περιπέσουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια κρίση εσωστρέφειας και επαναπροσδιορισμού της ιδεολογικής και πολιτικής φυσιογνωμίας του κόμματος τους.
Έχει γραφεί κατ΄επανάληψη πως ο Α. Τσίπρας θα επιδιώξει να δημιουργήσει ένα δικό του κόμμα που θα ανταποκρίνεται στους δικούς του προσωπικούς στόχους.
Όμως ο Α.Τσίπρας αν θέλει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην επόμενη δεκαετία, θα πρέπει να προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες.
«Νέες συνθήκες, νέα καθήκοντα», όπως έλεγε ο Ν.Ζαχαριάδης.
Με απλά λόγια, αν ο Α. Τσίπρας προσεγγίσει την επόμενη περίοδο με τα πολιτικά εργαλεία της τριετίας 2011-2014, τότε μοιραία θα ξεπερασθεί από την πραγματικότητα. Το ζητούμενο είναι αν μπορεί να αλλάξει την μορφή και το ύφος του αντιπολιτευτικού του λόγου.
Ο Α. Τσίπρας έχει λάβει στην δεκαετία του 90 και του 2000 μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική διαπαιδαγώγηση της οποίας τα αποτελέσματα φάνηκαν στην επόμενη δεκαετία. Στην δεκαετία που ζούμε.
Διαμόρφωσαν έναν χαρακτήρα επιθετικό, θρασύ, πολωτικό, διχαστικό, που επέδρασε καταλυτικά στην μνημονιακή εποχή συμβάλλοντας τα μέγιστα στον εκτσογλανισμό και στην χυδαιότητα της πολιτικής μας ζωής.
Μια συμπεριφορά που την συνέχισε μέχρι και τις τελευταίες ημέρες της βασιλείας του. Προχθές, αποκάλεσε τον Κ.Μητσοτάκη «γιο του αποστάτη».
Δηλαδή φεύγει, όπως ήρθε. Βουτηγμένος στην λάσπη και στον βούρκο.
Είναι ολοφάνερο πως αν θέλει να σταθεί στο μέλλον με αξιώσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή θα πρέπει να επανεκπαιδευτεί. Να σταθεί αυτοκριτικά στην πολιτική του συμπεριφορά όλων των προηγούμενων ετών.
Διαφορετικά, θα ξεπερασθεί από τις ίδιες τις απαιτήσεις των καιρών. Τα γεγονότα είναι σκληρά και τιμωρούν όσους δεν μπορούν να κατανοήσουν την λογική τους.
Η Ιστορία είναι γεμάτη από «νεκροζώντανους» ηγέτες.
