Η πρώτη εντύπωση είναι ότι ο ανασχηματισμός πέτυχε σε γενικές γραμμές τους αντικειμενικούς στόχους που έχουν αυτού του είδους οι πολιτικές κινήσεις. Πέτυχε επικοινωνιακά. Η ανάδειξη νέων (ηλικιακά) ανθρώπων σε θέσεις κλειδιά δημιουργεί μία θετική αύρα. Θα μπορούσε ο κ. Μητσοτάκης να είναι πιο τολμηρός; Πιθανότατα. Αλλά αυτός ο ανασχηματισμός δεν έχει τα χαρακτηριστικά «κόπωσης» που έδειχνε η κυβέρνησή στην αρχή της δεύτερης τετραετίας. Από εκεί και πέρα θα δείξει η ζωή! Όχι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αν και πολλοί υπουργοί θα πρέπει να τις στείλουν λουλούδια στο γραφείο της! Αν δεν ήταν αυτή…
Οι ανασχηματισμοί έχουν δύο αρνητικά. Το πρώτο είναι ότι δημιουργούνται υψηλές προσδοκίες στο φιλοθεάμον κοινό, οι οποίες και εκ φύσεως είναι καταδικασμένες να διαψευστούν. Πόσους λαγούς να βγάλει κάποιος από το καπέλο του έπειτα από 6 χρόνια διακυβέρνησης; Το δεύτερο είναι η γκρίνια που δημιουργείται από εκείνους που θα ήθελαν να γίνουν υπουργοί και δεν έγιναν. Πόσες περισσότερες καρέκλες να χωράει ένα υπουργικό συμβούλιο; Παρόλα αυτά ο ανασχηματισμός ήταν επιβεβλημένος. Όχι μόνο λόγω των Τεμπών, αλλά και επειδή σε πολλούς τομείς είχε χαθεί ο προσανατολισμός.
Στο Μεταφορών, για παράδειγμα, συζητάμε ακόμη γιατί δεν έγιναν όσα έπρεπε να γίνουν στον σιδηρόδρομο. Ο κ. Κυρανάκης έχει μπροστά του μια τεράστια πρόκληση! Πρέπει να κάνει έργο και ταυτόχρονα να καλύψει τον χαμένο χρόνο από τον συνάδελφό του που του παρέδωσε. Και δεν είναι μόνο το Μεταφορών που είχε πρόβλημα. Ο κ. Μητσοτάκης, λοιπόν, κλήθηκε να κάνει δύο πράγματα ταυτόχρονα. Να ικανοποιήσει όσους ζητάγανε - και δικαίως - μία άλλη εικόνα της κυβέρνησης και να βρει ανθρώπους για να γίνει η δουλειά. Δεν ήταν εύκολη η άσκηση και δεν ξέρουμε ακόμη αν έχει βρεθεί η λύση…
Οι νέοι σε ηλικία άνθρωποι ήταν ένα σημείο αυτού του ανασχηματισμού. Το άλλο ήταν η αναβάθμιση του κ. Χατζηδάκη στον ρόλο του «αντί αυτού». Είναι μια κίνηση που αλλάζει κάπως τις εσωκομματικές ισορροπίες. Μέχρι χτες ο κ. Δένδιας ήταν ο αναμφισβήτητος για την επόμενη ημέρα. Τώρα φεύγει αυτό το «αναμφισβήτητος». Υπάρχει και ο κ. Χατζηδάκης, ο επίσημος «2» της κυβέρνησης. Αλλά και ο πετυχημένος υπουργός Κυριάκος Πιερρακάκης, ο οποίος αναλαμβάνει ένα υπουργείο που αν το φέρει σε καλό λογαριασμό, όπως έκανε και ο προκάτοχός του, θα ανεβάσει αρκετά τις μετοχές του.
Αυτό δε σημαίνει ότι σε μια πιθανή μάχη διαδοχής θα είναι μόνο αυτοί. Θα υπάρξουν κι άλλοι διεκδικητές του στέμματος. Αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό, ούτε και ξεκίνησε κάποια προεκλογική εκστρατεία για τη διαδοχή του κ. Μητσοτάκη. Για να υπάρξει διαδοχή θα πρέπει να το αποφασίσει ο ίδιος ότι θα αποχωρήσει. Δύσκολο! Αυτό που καταφέρνει όμως ο κ. Μητσοτάκης βάζοντας στο κάδρο τους Χατζηδάκη και Πιερρακάκη είναι να αποδυναμώσει τα σενάρια που θέλουν ισχυρά οικονομικά συμφέροντα να επιδιώκουν την αντικατάστασή του εν κινήσει.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει έναν και μόνο τρόπο για να «γυρίσει το παιγνίδι» και να μπορέσει να αντιμετωπίσει στο μέλλον τις νέες προσπάθειες υπονόμευσής της. Διότι θα ήταν ανόητο να πιστέψει κανείς ότι όλα τελείωσαν και ότι θα συνεχίσουμε στα επόμενα δύο χρόνια σαν να πηγαίνει εκδρομή η τάξη του νηπιαγωγείου. Τα επόμενα δύο χρόνια θα είναι δύσκολα. Οι υπουργοί θα κληθούν να κάνουν πολιτική σε ένα ιδιαίτερα τοξικό περιβάλλον. Και η μόνη διέξοδος τους είναι να προσπαθήσουν σκληρά για να πείσουν τους πολίτες. Χρειάζεται να παράγουν έργο. Είναι το άλφα και το ωμέγα αυτής της επανεκκίνησης. Αν εξαντληθούν σε ένα παιγνίδι δημοσίων σχέσεων, τότε η συνέχεια θα είναι ιδιαίτερα δυσάρεστη. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το μήνυμα το πήραν.
ΥΓ: Η παραίτηση Δοξιάδη είναι μια ακόμη απόδειξη τι μπορεί να συμβεί σε σοβαρούς ανθρώπους όταν «μπλέκουν με την πολιτική». Τουλάχιστον αυτοί έχουν μια εργασία για να επιστρέψουν. Κι αυτό ακριβώς φοβούνται όσοι στη ζωή τους έχουν κολλήσει ένσημα μόνο στο κόμμα τους: Μην τυχόν και εμφανιστούν κι άλλοι κανονικοί άνθρωποι με κανονικές δουλειές και εξαναγκάσουν τους ανεπάγγελτους να ομολογήσουν την ανεπάρκειά τους.
Θανάσης Μαυρίδης
