Ακόμη και ο Ευγένιος Ιονέσκο, εμβληματικός εκπρόσωπος του θεάτρου του παραλόγου, δεν θα είχε την πλούσια φαντασία να σκαρφιστεί τα αδιανόητα που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ δεν μας απασχολεί πλέον ειδησεογραφικά ως πολιτική οντότητα, αλλά ως ο χώρος του ξέφρενου παράδοξου.
Ο πρόεδρός του, Στέφανος Κασσελάκης εξέπεσε με μια απόφαση της Κ.Ε. η οποία ελέγχεται στο όριο της καταστατικής νομιμότητας. Τους μάζευαν με τα τηλέφωνα επί ώρες να προσέλθουν άρον-άρον να ψηφίσουν για το ποθητό (και τελικά πάλι οριακό) αποτέλεσμα.
Ο Στέφανος όντας «παράξενη προσωπικότητα» δεν αποδέχεται την κομματική απόφαση και δεν υποχωρεί. Αφού μίλησε για κουκουλοφόρους αναφερόμενος στη μυστικότητα της ψήφου, αφού χαρακτήρισε ως επιταγές της διαπλοκής τη συζήτηση για συνεργασία των «προοδευτικών δυνάμεων» (η οποία πήγε «κουβά» με την αποτυχία Δούκα), αφού έστειλε εξώδικο στο κόμμα του (λες και επρόκειτο για έκπτωση από θέση προέδρου Α.Ε.) εν τέλει δημιούργησε ιστότοπο ανταγωνιστικό με τον ιστότοπο του ΣΥΡΙΖΑ.
Και κάλεσε τον κόσμο του κόμματος μέσω STAR: «Παρακαλώ τον κόσμο που μας ακούει εάν θέλει να στηρίξει πέρα από την εγγραφή του στις οργανώσεις μελών, εάν δεν είναι ήδη μέλος, να πάει και στη σελίδα που ανεβάζουμε τώρα στο διαδίκτυο στο «odikosmassyriza.gr» και να κάνει εγγραφή».
Και ου μόνον, αλλά κάνει… αμυντικό σάλπισμα δημοκρατίας, κατηγορώντας την κομματική γραφειοκρατία ότι «Είναι σε πανικό, είναι ικανοί για όλα. Θέλει αγώνα, θέλει πείσμα, θέλει γερό στομάχι, αλλά η επιστροφή της δημοκρατίας στο κόμμα μας είναι πάνω σας».
Βέβαια, έχει το δίκιο με το μέρος του όταν δηλώνει: «Αφήστε με να χάσω. Η βάση πρέπει να κρίνει τον πρόεδρο». Προξενεί, ωστόσο, απορία η επιμονή του. Αντί να τους «φτύσει», να πάρει τον Τάυλερ και τη Φάρλυ και να φύγουν για τις κοσμικές ακρογιαλιές του Μαϊάμι, που του χάρισαν εκατομμύρια ντόλαρς ώστε να μην έχει ανάγκη να ξαναδουλέψει από τα 34 του, πεισμώνει και δηλώνει: «Δεν τα παρατάω, γιατί έχω δεσμευτεί στη βάση ότι δεν θα τους προδώσω ποτέ. Αυτό σημαίνει ότι θα είμαι εδώ μέχρι τέλους»!
Δεν παίρνουμε θέση μεταξύ των δύο πλευρών. Οι μεν κοντόθωροι με – αχνό – σταλινικό DNA, ο δε τυχάρπαστος φιλελεύθερος που ξάφνου, για κάποιο λόγο, αγάπησε τη λεγόμενη «ριζοσπαστική Αριστερά».
Πότε αγάπησε τη βάση της με την οποία ουδέποτε συνοδοιπόρησε; Τα στελέχη του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, όσα έχουν απομείνει και δεν έφυγαν με τον Λαφαζάνη και τη Νέα Αριστερά, με Ιώβεια υπομονή έζησαν στις ολιγάριθμες και ολιγομελείς μίζερες οργανώσεις, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, πέριξ του 3%.
Ναι, έχουν αναμφίβολα σταλινικές καταβολές. Η ίντριγκα και οι ομαδοποιήσεις στην Αριστερά είναι κληρονομημένο ιστορικό βίωμα. Το αποδεικνύει και ο κουτοπόνηρος – οριακά καταστατικός – αλλά όχι εμφανώς δημοκρατικός τρόπος με τον οποίο τον απέκλεισαν.
Αλλά ήταν αυτοί που κράτησαν το κόμμα. Ήταν αυτοί που δια του Τσίπρα (με χυδαίο λαϊκισμό ο τελευταίος, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας) το ανέδειξαν κυβέρνηση, τον καιρό που ο Στέφανος στον Εθνικό Κήρυκα εκθείαζε τον Μητσοτάκη!
Τώρα μαζεύει υπογραφές μελών σε μια παράλληλη πλατφόρμα που είναι αντικαθρέφτισμα της επίσημης, προκειμένου να συγκεντρώσει τον αναγκαίο αριθμό μελών και να τα χρησιμοποιήσει ως μοχλό αιτήματος για δημοψήφισμα.
Όμως, ηγετικό στέλεχος των «87» μας είπε χθες ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, γιατί τα θέματα προς συζήτηση περνούν από το αποφασιστικό φίλτρο της Πολιτικής Γραμματείας. Η οποία δεν θα συναινέσει! Με απόφασή της μπορεί να αναβάλει και το συνέδριο...
Το ερώτημα παραμένει; Αφού δεν τον θέλουν, γιατί δεν κάνει δικό του κόμμα ώστε να τους συντρίψει έχοντας, όπως πιστεύει, την εύνοια της κομματικής βάσης; Παρά τις εντυπώσεις, λεφτά δεν χρειάζονται πολλά. Στην εποχή του διαδικτύου ο Πάνος Καμμένος έκανε κόμμα μέσω Facebook. Το ίδιο περίπου και ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Μπορεί χωρίς μεγάλο κόστος, και με όπλο τη δεδομένη ακτινοβολία του, να δημιουργήσει νέο κόμμα που θα διεκδικήσει την παρουσία του στις επόμενες εκλογές. Και να τους τρίψει στη μούρη τη νίκη του.
Αυτή η επιμονή του δημιουργεί υπόνοιες σε άσπονδους συντρόφους του ότι το ζητούμενο δεν είναι η αγάπη της Αριστεράς αλλά ο έλεγχος της κρατικής χρηματοδότησης…
