Από το 2019, που θεωρητικά ξεμπερδέψαμε με τις αριστερές συνταγές άκοπης και αυτόματης ευημερίας και ευτυχίας με ένα «νόμο και ένα άρθρο» και τις συνταγές των δανεικών και των λεφτόδεντρων που προηγήθηκαν, μια είναι η κυρίαρχη ερώτηση τη νύχτα που ψηφίζεται ο προϋπολογισμός.
Κοινή ερώτηση προς το πολιτικό σύστημα και τους πολίτες.
Θέλουμε και αντέχουμε να χαράξουμε μια νέα πορεία προς μια νέα χρεοκοπία; Διαθέτει η χώρα πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που είναι πρόθυμες να το ρισκάρουν, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες μεθόδους, τα ίδια λάθη και τα ίδια «εγκλήματα»;
Η κυβέρνηση, διά του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών, επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους, ότι δεν προτίθεται, επί των ημερών της να επιτρέψει να φυτευτεί ο σπόρος της επόμενης χρεοκοπίας.
Η λογική του «δος ημίν σήμερον», που ακολουθήθηκε κατά κόρον και κατέστρεψε κυρίως τις ζωές και τις προοπτικές χιλιάδων νέων ανθρώπων, διατυπώνεται ξανά αναίσχυντα από την αντιπολίτευση.
Υπαρκτά και αναμφισβήτητα προβλήματα, όπως είναι το αυξημένο κόστος ζωής για πολλές χιλιάδες Ελλήνων, γίνονται το εφαλτήριο ενός καινούργιου αντιπολιτευτικού οπορτουνισμού.
Ενός διαγωνισμού μεταξύ των… φίλων του λαού που έχουν τις καλύτερες, ευκολότερες και αμεσότερες λύσεις, τις οποίες η κακή κυβέρνηση αρνείται, διότι κατά βάθος θέλει να δυστυχούν οι πολίτες.
Τα θετικά οικονομικά επιτεύγματα, όπως η πτώση της ανεργίας κάτω από 10%, μετά από μια 15ετία, η αύξηση κατά 74,4% των δαπανών για τη δημόσια υγεία σε σχέση με το 2019, η αύξηση των φορολογικών εσόδων κατά 3,7 δισ. ευρώ, λόγω της αύξησης των εισοδημάτων και τη μείωση της φοροδιαφυγής, τα έχει πετύχει η… συγκυρία. Ήταν νομοτελειακό, όπως το μεγάλωμα των ψαριών στους κιούρτους των ιχθυοκαλλιεργειών του κ. Π. Γερουλάνου κατά τον ατυχή παραλληλισμό του.
Την ακρίβεια τη «φτιάχνει» η κυβέρνηση.
Ο προϋπολογισμός που συζητείται στη Βουλή δεν οδηγεί ούτε στον παράδεισο, ούτε στην κόλαση. Είναι, για 7η συνεχόμενη χρονιά, συνεπής με τη δηλωμένη στόχευση της κυβέρνησης για δημοσιονομική σύνεση, ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή. Ένα δύσκολο παζλ που απαιτεί συγκεκριμένη αρχιτεκτονική, πολιτικές και μέτρα που αλληλοσυμπληρώνονται.
Η ψήφιση του προϋπολογισμού δεν θέτει κάποιου είδους δίλημμα στους πολίτες. Όμως, κατά βάση, πρέπει και σε αυτούς να απευθύνεται το ίδιο ερώτημα.
Αντέχετε να σας χρεοκοπήσει ξανά ο πολιτικός καιροσκοπισμός και η αδιαφορία για το τι θα συμβεί σε λίγα χρόνια, όταν τα σημερινά παιδιά θα χρειαστεί να μετρήσουν τις επιλογές τους και τα ένσημά τους;
«Εμείς αυτές τις ευθύνες δεν τις αναλαμβάνουμε για να κάνουμε τους ‘τσάμπα μάγκες’, όπως έγινε το 2015», απάντησε ο Κωστής Χατζηδάκης χθες στη Βουλή, σε εκείνους - όπως η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, μέλος της πρώτης παρέας Τσίπρα & Καμμένου - που τον εγκαλούν διότι αποπληρώνει προκαταβολικά μέρος των δανεικών και δεν διαθέτει τα υπερέσοδα σε ένα χαρτοπόλεμο πρόσκαιρων παροχών και σαθρών μειώσεων στην έμμεση φορολογία.
Οι προϋπολογισμοί της χαρτοπετσέτας, του «λεφτά υπάρχουν», της φορολογικής εξόντωσης της μεσαίας τάξης με το μαξιλάρι - ενέχυρο του τρίτου συριζαϊκού μνημονίου, δεν λησμονούνται, διότι τις συνέπειές τους παλεύει η χώρα ακόμη να ξεπεράσει.
Το επίδικο και του φετινού προϋπολογισμού είναι ένα: πόσο περιορίζει τους κινδύνους και δένει ζώνες ασφαλείας για το μακρύ «ταξίδι» της χώρας μέσα σε απεριόριστες και απρόβλεπτες κρίσεις. Πόσο δύναται να στηρίξει την κοινωνία στην επόμενη μεγάλη στραβή.
