Ο όρος «συντροφικά μαχαιρώματα» καθιερώθηκε από το ΠΑΣΟΚ, με την περίφημη φράση της Βάσως Παπαπανδρέου. Δεν ήταν βέβαια πρωτόγνωρος στα αριστερά κόμματα. Η παραδοσιακή Αριστερά μας έχει κληρονομήσει τη φράση «φραξιονιστική πάλη δίχως αρχές».
Στη δεξιά πολυκατοικία δεν υπήρχαν παρόμοιοι όροι. Εκεί υπήρχαν τα φέουδα των παλιών ιστορικών ονομάτων, που διατηρούσαν μεταξύ τους μια άτυπη «συμφωνία κυρίων», κατά την οποία ο ζωτικός χώρος κυριαρχίας ήταν σεβαστός και δεν εκδηλωνόταν πρόθεση διάτρησης των «συνόρων».
Ώσπου ήρθε ο Μητσοτάκης και αδυνάτισε τα καπετανάτα. Δεν ήταν δικό του κατόρθωμα αυτή η ενδόρρυξη. Δικό του κατόρθωμα ήταν η κατανόηση της εποχής. Οι καιροί είχαν αλλάξει, οι φρέσκοι ζωογόνοι αγέρηδες παρέσυραν μαζί τους τη μούχλα των παλιών τζακιών, και της κυριαρχίας τους στη δεξιά παράταξη.
Αντιθέτως, στην κεντροαριστερά, επειδή στερείτο την εξουσία, δεν είχε αναπτυχθεί κάποιο κλειστό κύκλωμα. Ήταν χώρος όπου οι αναζητήσεις και οι ιδέες άνθιζαν ψάχνοντας το καινούργιο και υπήρχαν δύο ειδών συντροφικές διαμάχες. Οι μεν αφορούσαν την ιδεολογική κατεύθυνση του κύριου φορέα της κεντροαριστεράς, ήτοι του ΠΑΣΟΚ. Οι δε, τη νομή της εξουσίας.
Ο Αντρέας γητευτής των μαζών - ο όρος «μάζες» έχει απαγορευθεί από την πολιτική ορθότητα - με τη γοητευτική προσωπικότητα του, και με την κατάκτηση της εξουσίας, δεν ευνόησε μόνο την κοινωνική κινητικότητα σε επίπεδο βάσης - κάτι που τελικά εκφυλίστηκε σε κοινωνική κινητικότητα των πασόκων οπαδών.
Ανέδειξε στην εξουσία ένα σμήνος ανθρώπων, καθόλα ικανών και αξιόλογων. Μαζί τους το ασανσέρ ανέβασε και τυχοδιώκτες. Όμως όλοι μαζί, κοσμοπολίτες, μορφωμένοι, κοινωνοί των σύγχρονων ιδεών και αναζητήσεων, υπερίσχυσαν απέναντι στην μούχλα που απέπνεε η δεξιά καθήλωση και η σταλινική Αριστερά.
Παρακινδυνευμένη άποψη, αλλά νομίζουμε ότι είναι εν πολλοίς η εξήγηση αυτών που συμβαίνουν σήμερα στο ΠΑΣΟΚ. Στελέχη που μέστωσαν πολιτικά με τη συνείδηση ότι υπάρχεις εφόσον διεκδικείς και διαχειρίζεσαι την εξουσία ως πρωταγωνιστής και δημιουργός γεγονότων, δεν μπορεί να είσαι δευτεραγωνιστής. Αποτελεί την υπαρξιακή συνείδηση των στελεχών του ΠΑΣΟΚ -ασχέτως ακόμη και αν αξίζουν τη συγκεκριμένη τιμή.
Το είπε η βουλευτής Νάντια Γιαννακοπούλου, που πρώτη έριξε τις μπαλοθιές κατά του Ανδρουλάκη: Παρόλο που οι άλλοι έχασαν σε ποσοστό και το ΠΑΣΟΚ το αύξησε(κατά 1% χάνοντας βέβαια 109 χιλιάδες ψήφους), ο απολογισμός γίνεται επί των στόχων που βάζει ένα κόμμα, και όχι από τα «επί μέρους στοιχεία». Και ο στόχος ήταν η δεύτερη θέση και το αντίπαλον δέος στη ΝΔ.
Δεν είναι θέμα της συγκεκριμένης βουλευτού, που μάλλον δεν προαλείφει εαυτόν για το αξίωμα αρχηγού. Είναι η νοοτροπία που έχει γίνει βίωμα: Το ΠΑΣΟΚ υπάρχει για να κυβερνά (υπέρ λαού, λένε ) . Και δεν υιοθετούμε, απλώς εξηγούμε. Ενώ ήταν το μόνο κόμμα που δεδομένων των συνθηκών, αύξησε το ποσοστό του, έχει εντός του τη μεγαλύτερη αναταραχή.
Είναι συνδυασμός πολιτικής οίησης και αίσθησης ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο πλην ΠΑΣΟΚ να αντιπαρατεθεί στη Δεξιά. Μόνο που μπολιάζουν την πολιτική τους οίηση με πεπαλαιωμένη αντιδεξιά ρητορεία, η οποία πλέον είναι α-φλογοβόλος.
Αυτά τα πεπαλαιωμένα ανακλαστικά προσπάθησε να ενεργοποιήσει και Ανδρουλάκης, χάνοντας πολύτιμο πολιτικό χρόνο, με το να καταγγέλλει με κάθε τρόπο και σε κάθε τόπο, τη νόμιμη παρακολούθησή του. Δεν είχε συναίσθηση ότι ουδείς ενδιαφερόταν!
Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρόσφατα αναθάρρησαν με την καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ και του πολυπράγμονος Στέφανου. Είδαν ότι με την αύξηση του ποσοστού διανοίγεται εκ νέου προοπτική εξουσίας. Και είναι έτοιμα να θυσιάσουν τον αρχηγό. Με τη σειρά του ο Ανδρουλάκης δικαίω τω τρόπω, βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Μόνος του δήλωσε ότι η τρίτη θέση θα είναι αποτυχία. Μόνος του αιχμαλωτίστηκε.
Τώρα λέγεται ότι στοχεύει να ρίξει το γάντι στους αμφισβητίες, θέτοντας εαυτόν υπό την κρίση της πασοκικής βάσης, αλλά εντός του Ιουλίου. Βασίζεται στο γεγονός ότι ελέγχει τον οργανωτικό μηχανισμό του κόμματος και οι άλλοι δεν θα προλάβουν να συνταχθούν.
Εάν το κάνει, θα είναι η αποθέωση της μικροκομματικής κουτοπονηριάς. Ακόμη και αν υπερισχύσει, θα υπερισχύσει επί ενός μηχανισμού. Ηγέτης δε θα γίνει.
Φυσικά, και τίποτε δεν επιβεβαιώνει ότι με έναν άλλο αρχηγό το ΠΑΣΟΚ θα είχε καλύτερη τύχη. Αξίζει ωστόσο να επισημανθεί ότι το ΠΑΣΟΚ, με τις όποιες αποτυχίες του, εξακολουθεί να αποτελεί πόλο έλξης. Πέριξ του συνωστίζονται ομάδες και ομαδούλες, προσωπικότητες και «προσωπικότητες» της σύνολης κεντροαριστεράς.
Είναι όλοι αυτοί που αποστρέφονται παλαιόθεν το ΠΑΣΟΚ, ως λαϊκίστικο και μπανάλ, αλλά χρειάζονται τις ψήφους του για να υπάρξουν ως πολιτικές περσόνες. Τώρα βρήκαν νέο…άλογο κούρσας: Τον δήμαρχο Αθηναίων Χάρη Δούκα.
Με αυτόν τα χαριτόβρυτα χέρια τους δε θα λερωθούν, ανακατευόμενοι με την ιλύ του λαϊκίστικού ΠΑΣΟΚ. Μόνο με τις ψήφους του θα βρεθούν στα «θεωρεία» της αντιπολίτευσης ως διανοούμενοι και καθοδηγητές, χωρίς να συγχρωτίζονται με την «πλατεία».
Από αυτούς προέκυψε ως εν δυνάμει υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και ο Χάρης Δούκας, έχοντας την αμέριστη συμβολή του Γιώργου Παπανδρέου. Ο ΓΑΠ χωρίς να έχει κατακτήσει κάτι προσωπικά, με την ιδιότητα του γόνου και μόνο, έχει αέναο «δικαίωμα» παραγοντισμού στην πολιτική ζωή της χώρας - ενώ σε όλα απέτυχε… Λέγεται ότι ο Δούκας έχει και τη συνηγορία του Τσίπρα, ο οποίος φυσικά δεν έχει την καλοπροαίρετη αφέλεια του Γιώργου. Σχεδιάζει υπογείως το δικό του μέλλον.
Από την αγιογραφία των εμπνευστών της υποψηφιότητας Δούκα, εφευρέθηκε και το σλόγκαν: «Τον ψηφίζουν οι αριστεροί και δεν τον φοβούνται οι δεξιοί». Αυτά έξι μήνες μόνο αφότου ανέλαβε τον δήμο, και ενώ οι πλέον αιχμιακές παρεμβάσεις του ως τώρα είναι ο συγχρωτισμός με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο θέμα του Μετρό Εξαρχείων και του λόφο του Στρέφη. Γκραν σουξέ!
Ο ίδιος στην Καθημερινή δηλώνει «Παρών» στην κεντρική πολική σκηνή. Πριν καν δηλαδή δείξει τις περγαμηνές του στη διαχείριση του πρώτου δήμου της χώρας…
Φροντίζει επίσης να «αδειάσει» τον Ανδρουλάκη που είχε τη φαεινή ιδέα να τον κατεβάσει ως υποψήφιο δήμαρχο, λέγοντας: «Η ανασύνθεση της δημοκρατικής παράταξης δεν πρέπει να χαθεί σε ατέρμονες συζητήσεις, σε επιτροπές, σε συντονιστικά κι πλατφόρμες. Δεν μπορεί να αναζητηθεί σε κλειστά γραφεία, σε κινήσεις ηγεσιών και σε συνεννοήσεις μηχανισμών».
Πλήρης αγνωμοσύνη. Τα «κλειστά γραφεία» και οι «κινήσεις ηγεσιών» ήταν αυτά που τον έβγαλαν από την αφάνεια και τον πρότειναν για δήμαρχο, αποτελούν… μικρή λεπτομέρεια… Αλλά στην πολιτική, όπως και στη ζωή, η αγνωμοσύνη καταδεικνύει το ήθος…
