Ήδη οι γνωστοί «πατριώτες» αρχίζουν να στήνουν το παραμύθι πως η Ελλάδα αδρανεί για τις εξελίξεις στη Συρία. Προφανώς, θα θέλουν να κάνουμε μια δυναμική παρέμβαση για να σώσουμε του Χριστιανούς της περιοχής. Κάτι σαν μια μίνι σταυροφορία. Ή να συμπαρασταθούμε στους Κούρδους, τους οποίους βαφτίσαμε και συμμάχους μας, άγνωστο πώς και γιατί. Κάποιοι δε διδάχτηκαν από το φιάσκο Οτσαλάν, όταν καταλύθηκε το ελληνικό κράτος από παράφρονες και υπερπατριώτες, στη βλακώδη λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Τους Κούρδους της Συρίας θα τους σώσουν ή θα τους καταδικάσουν οι ΗΠΑ είτε με τον Μπάιντεν είτε με τον Τραμπ.
Τις τελευταίες μέρες γράφτηκαν πολλές ανοησίες από επώνυμους και ανώνυμους ρωσόφιλους σχολιαστές για τον ρόλο του πατρός Άσαντ τόσο κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο όσο και αργότερα κατά την κρίση του Μαρτίου 1987. Γράφτηκε πως μας προσέφερε τα αεροδρόμια του για να προσγειωθούν τα αεροπλάνα μας αφού κτυπήσουν τα τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο. Και φυσικά υπήρξαν αφελείς και εύπιστοι που πίστεψαν αυτή την ανοησία, καθώς ουδέποτε ετέθη τέτοιο ζήτημα. Ο πατήρ Άσαντ δεν ήταν ούτε ιδεοληπτικός ούτε τυχοδιώκτης. Ήταν όργανο της σοβιετικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή.
Αλλά είπαμε, οι εν Ελλάδι θαυμαστές του ξανθού γένους -που δεν είναι λίγοι- δεν μπορούν να χωνέψουν πώς η ισχυρή Ρωσία του Πούτιν γελοιοποιήθηκε στη Συρία από κάτι κατσαπλιάδες που επέβαιναν σε αγροτικά αυτοκίνητα της ΤΟΥΟΤΑ. Και έτσι επινοούν ιστορίες για παρηγοριά. Μάλλον, κάνουν κάτι σαν ψυχανάλυση και από κοντά τους και οι άσπονδοι «φίλοι» του Μητσοτάκη, οι οποίοι, ως γνωστόν, τον κατηγορούν για ό,τι κακό συμβαίνει σε αυτόν τον πλανήτη.
Και δύο λόγια για την Τουρκία. Από την αρχή του εμφυλίου πολέμου είχε ανάμιξη σε αυτόν υποστηρίζοντας ενόπλους της συριακής αντιπολίτευσης. Συγχρόνως έγινε χώρος υποδοχής περίπου 4 εκατομμυρίων προσφύγων. Συνεπώς, είχε κάθε λόγο να ενδιαφέρεται για τις εξελίξεις εκεί και να προσπαθεί να τις επηρεάσει προς τα δικά της συμφέροντα. Προς το παρόν, μετά τις πρόσφατες καταιγιστικές εξελίξεις, όλα δείχνουν πως έχει αναδειχθεί σε έναν σημαντικό παίκτη στην περιοχή που θα κληθεί όμως να αντιμετωπίσει πολύπλοκα προβλήματα. Το πώς θα τα χειριστεί το δίδυμο Ερντογάν-Φιντάν θα δείξει και τα όρια αυτής της επιρροής, με δεδομένο ότι ακόμα πιο βασικός παίκτης στην περιοχή είναι το Ισραήλ.
Εμείς πού κολλάμε σε όλο αυτό το σκηνικό; Εκ πρώτης όψεως πουθενά. Με μια δεύτερη, πιο υποψιασμένη ματιά είναι πιθανόν να βρεθούμε μπροστά σε ένα τουρκοσυριακό μνημόνιο για την ΑΟΖ που θα μας δημιουργήσει πλείστα όσα προβλήματα. Να υποθέσω πως στο υπουργείο των Εξωτερικών έχουν υπ΄όψη τους αυτό το ενδεχόμενο και να μην αιφνιδιαστούν και πάλι.
Τέλος, όσοι πιστεύουν πως το ηγεμονικό ενδιαφέρον της Τουρκίας έχει μετακινηθεί από το
Αιγαίο προς τη ΝΑ Μεσόγειο, πλανώνται. Απλώς η Τουρκία έχει βάλει στο κάδρο των αυτοκρατορικών σχεδιασμών της και τη ΝΑ Μεσόγειο, χωρίς να έχει εγκαταλείψει ούτε κατ΄ελάχιστον τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Κάτι που η σημερινή ελληνική κυβέρνηση συνεχώς, με δημόσιο λόγο, το επισημαίνει, προς μεγάλη θλίψη όλων αυτών που βλέπουν μειοδοσίες και προδοσίες.
