Στα αζήτητα πέρασε η 9η επέτειος της νίκης του Σύριζα στις εκλογές του 2015 και της δημιουργίας κυβέρνησης με την Ακροδεξιά. Ακόμα και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές εκείνων των στιγμών και αργότερα των ημερών, των μηνών και των ετών, που κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι την 7η Ιουλίου 2019, δε βρήκαν να πουν ούτε μια λέξη.
Λέμε ότι η νίκη έχει εκατό πατέρες, ενώ η ήττα είναι ορφανή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η εκλογική νίκη του Σύριζα στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, φαίνεται πως δεν έχει ούτε έναν πατέρα. Είναι εντελώς ορφανή. Και αυτό είναι εν μέρει λογικό. Αφού από την επόμενη κιόλας μέρα, μετά την εκλογική νίκη, είχε ξεκινήσει μια καταστροφική πορεία. Τόσο της Ελλάδας, όσο και της Αριστεράς.
Ευτυχώς για την Ελλάδα, η καταστροφική πορεία έμεινε ημιτελής παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου για την πρόσδεση της χώρας στο άρμα της Ρωσίας, της Κίνας, της Βενεζουέλας ακόμα και του Ιράν, μετά από την περίφημη “kolotumba” που ακολούθησε το Δημοψήφισμα της 27ης Ιουνίου του 2015.
Ταυτόχρονα από την πρώτη κιόλας ημέρα της λεγόμενης «πρώτης φοράς αριστεράς», άρχιζε και η αποκαθήλωση του τοτέμ του «ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς» που είχε κυριαρχήσει στη χώρα μας μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Το τραγικό, καταστροφικό και εθνικά επιζήμιο έργο της κυβέρνησης Σύριζα – Καμμένου, θρυμμάτισε σε μηδενικό χρόνο την εικόνα που είχαν οι πολίτες για την αριστερά. Διαπίστωσαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο, ότι είχαν μετατραπεί σε πειραματόζωα μιας ανίκανης, ημιεγγράμματης και εμμονικής ομάδας, που όχι μόνο δεν είχε αντίληψη της πραγματικότητας, αλλά αδυνατούσε να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών της.
Η κατρακύλα του Σύριζα συνεχίστηκε με επιταχυνόμενους ρυθμούς μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εκλογές του 2019. Όπου από κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετατράπηκε σε πολιτικό κομπάρσο που υιοθετούσε την πιο αντιδραστική ατζέντα στα εθνικά θέματα, στα θέματα της πανδημίας, στα θέματα της οικονομίας, αλλά και στα θέματα της καθημερινότητας, με αποτέλεσμα την πλήρη απαξίωση του, στη συνείδηση ακόμα και των πιο φανατικών ψηφοφόρων του.
Έτσι προχθές, ο πρώην πρόεδρος του Σύριζα και απόλυτος πρωταγωνιστής Αλέξης Τσίπρας, δε βρήκε να πει ούτε μια κουβέντα, για εκείνη την ημέρα και για εκείνη την εποχή. Και δε βγήκε ούτε ένα από τα τότε ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης που μετά διασκορπίστηκαν στους τέσσερις πολιτικούς ανέμους, της ΛΑΕ, του ΜΕΡΑ25, της Πλεύσης Ελευθερίας και της Νέας Αριστεράς, να μιλήσει για τη σημασία της νίκης του Σύριζα το 2015. Και φυσικά δεν προέβη σε μια ανακοίνωση σχετική με την προχθεσινή ιστορική αυτή επέτειο της Αριστεράς, ούτε ο νέος πρόεδρος του Σύριζα, Στέφανος Κασσελάκης.
Είναι φανερό ότι ο ευρύτερος χώρος γύρω από τον Σύριζα δεν μπορεί να αντικρίσει καν τον εαυτό του στον καθρέφτη. Και η σημερινή ηγεσία του, απομακρύνεται με ταχύτατους ρυθμούς από τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά και τις πρακτικές της εποχές 2015-2019, διατυπώνοντας έναν άλλο λόγο. Κτίζοντας ταυτόχρονα για το νέο πρόεδρο του, το προφίλ του «Κυριάκου Μητσοτάκη της Αριστεράς».
Η νίκη του Σύριζα το 2015 είναι ορφανή. Κανείς δεν τη θυμάται. Κανείς δεν είναι υπερήφανος γι’ αυτήν. Διότι η νίκη του Σύριζα το 2015, αποτέλεσε την απαρχή της μεγάλης ήττας της Αριστεράς στην Ελλάδα.
