Της Κατερίνας Γαλανού
Λίγο πριν από τη συμβολή Κηφισίας και Αλεξάνδρας, στον προαύλιο χώρο μιας πολυκατοικίας, ηλικιωμένος πατέρας κρατάει σφικτά με τα χέρια του τον ενήλικα γιο του – εμφανώς άτομο ανήμπορο – που μόλις αποβίβασε λεωφορειάκι κάποιου ιδρύματος. Προσπαθεί να στηρίξει και ταυτόχρονα να κατευθύνει το γιο του προς τα σκαλιά της εισόδου. Πασχίζουν να βαδίσουν μαζί και να ισορροπήσουν.
Λίγα μέτρα παρακάτω στο ευρύχωρο πεζοδρόμιο της Κηφισίας, μια μαυροντυμένη αδύνατη γυναίκα με γκρίζα πυκνά μαλλιά προχωράει νευρικά στο πεζοδρόμιο κρατώντας μια πλαστική σακούλα διπλωμένη στα χέρια της. Δίπλα της και λίγο πιο πίσω περπατάει μια νεαρότερη γυναίκα. Η ομοιότητα τους, μαρτυράει τη σχέση τους: μάνα και κόρη. Η νεαρή γυναίκα, εμφανώς «ψυχικά» τραυματισμένη, ακολουθεί τη μάνα, ξιφίζοντας με το αριστερό της χέρι τον αέρα.
Κι εσύ την ίδια ώρα να έχεις να κατανοήσεις το νέο εθνικό δράμα και τους πρωταγωνιστές του:
τον καϋμένο τον «Τζόκερ» που κατέληξε δολοφόνος γιατί η άτιμη κοινωνία «άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνει στα τάρταρα»
τον αιθουσάρχη του «ΑΕΛΛΩ» που επέτρεψε αντί αντιτίμου (εισιτήριο το λένε) να μπουν στον κινηματογράφο του κάμποσοι ανήλικοι ενώ ο νόμος ορίζει ότι η ταινία που προβάλει στον κινηματογράφο του, επιτρέπεται στους άνω των 18.
Τα κακόμοιρα τα 15χρονα που τραυματίστηκε ο ψυχισμός τους επειδή οι «μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι» (έτσι δεν έμαθαν τα περισσότερα από τους προοδευτικούς μπαμπάδες τους να αποκαλούν τους αστυνομικούς ) διέκοψαν την προβολή της ταινίας, που δεν έπρεπε με βάση τον ισχύοντα νόμο να βλέπουν. Με ή χωρίς την έγκριση του μπαμπά τους.
Πως να μην τρέξει το δάκρυ σου για τον μη πορφυρογέννητο αλλά και αγέννητο το ''50 Αλέξη Τσίπρα που ευτυχώς πρόλαβε και είδε την ταινία στο «Αθήναιον» πριν τον συλλάβει ως ανήλικο (sic) η...χωροφυλακή με οδηγίες από τον Μπάτμαν.
Πως να μην αισθανθείς συμπόνοια για τον Γιάννη Ραγκούση που νοσεί από πολιτικό αλτσχάιμερ και θυμάται από το παρελθόν του μόνο ότι προκαλεί χαρά στους νέους συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι και τους νόμους που υπέγραφε
Να μην λυπηθείς και την δόλια κυβέρνηση η οποία κυνηγώντας να απενεργοποιήσει επικοινωνιακά την φαιδρότητα ,την ανοησία και τους εμφυλιακούς και μετεμφυλιακούς ιδεασμούς του ΣΥΡΙΖΑ ακύρωσε το μεγαλύτερο όπλο της, την σοβαρότητα.
Λιγάκι συμπόνοια για τη δημοσιογραφία και το σινάφι μας που έχει γίνει «δούλα και κυρά» των τρόλ και των ανόητων των social media, να μην δείξεις;
Το άχρηστο μικροπολιτικό.. δράμα στο οποίο διαπρέπει η χώρα σε όλες της τις εκφάνσεις, γίνεται εμετικό παρατηρώντας τις ζωές των πραγματικά συντετριμμένων.
Όσων η ύπαρξη, η επιβίωση, το ευ ζειν εξαρτάται από την πολιτική με κεφαλαίο το «Π» και δυστυχώς το ιδιωτικό τους δράμα δεν φέρνει κόσμο στο ταμείο...
