Μετά τις δίδυμες εκλογές του 2023, ο Αλέξης Τσίπρας πείστηκε οριστικά πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πλέον ένα νεκρό σχήμα το οποίο δεν μπορεί να χωρέσει τις πρωταγωνιστικές φιλοδοξίες του στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Γι’ αυτό θα πρέπει να ανευρεθεί ένας τρόπος ώστε το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να αποτελεί εμπόδιο στα εγχειρήματα στα οποία θέλει να προβεί στο άμεσο μέλλον.
Άλλωστε, στο παρελθόν, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δημιουργηθεί μέσα από την αυτοχειρία του Συνασπισμού. Με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός νέου σχήματος στη θέση του, του ΣΥΡΙΖΑ, που συμπεριέλαβε ένα μεγάλο τμήμα της άκρας αριστεράς και των κινημάτων που είχαν καταλήξει στη μηδενιστική εξέγερση του 2008. Δηλαδή, ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συγκροτηθεί μέσα από την απορρόφηση-διάσπαση του παλαιού Συνασπισμού.
Η συγκυρία της οικονομικής κατάρρευσης και των μνημονίων έδωσε τη δυνατότητα σε αυτό το σχήμα να αποκτήσει πλειοψηφικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Χρησιμοποιώντας τον ριζοσπαστικό λόγο της Γένοβας και τον μηδενιστικό του Δεκέμβρη του 2008, κατόρθωσε να οδηγήσει το κόμμα στην αποδοχή του μνημονιακού δρόμου και στον συμβιβασμό με την τρόικα και το εσωτερικό σύστημα των ολιγαρχών! Και αυτό μετά από πολλές περιπέτειες και την αποχώρηση των Βαρουφάκη, Λαφαζάνη. Άλλωστε, για να ανέλθει στην εξουσία, θα χρησιμοποιήσει ήδη το νεοκαραμανλικό εφαλτήριο του Καμμένου και του Προκόπη Παυλόπουλου.
Ωστόσο, στη νέα συγκυρία που αναδεικνύεται μετά το 2019, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται εκτός εποχής, για δύο βασικούς λόγους:
1. Το κέντρο βάρους της πολιτικής ζωής μεταφέρεται από τον αντιμνημονιακό αγώνα στην αντιπαράθεση με τον τουρκικό επεκτατισμό. Και ως προς αυτό, το κόμμα του, διαποτισμένο από εθνομηδενιστικές αντιλήψεις του τύπου «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», ήταν αδύνατο να παρακολουθήσει αυτή τη νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που θα εκφραστεί στον Έβρο, με την απόπειρα μεταναστευτικής εισβολής του Ερντογάν, και στο ανατολικό Αιγαίο με την παρ’ ολίγον σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας.
Σε αυτές τις νέες συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αδύνατο να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο διότι όλο το πολιτικό σύστημα μετά το 2019 θα μετακινηθεί προς πατριωτικότερη κατεύθυνση. Και η συμπεριφορά του κόμματος, με τη «μικρή Μαρία» στον Έβρο και τον προπηλακισμό της Προέδρου της Δημοκρατίας στην Πύλο, βρισκόταν στον αντίποδα αυτής της νέας συγκυρίας.
2. Παράλληλα, η είσοδος σε μία εποχή ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους και κοινωνίας, μετά τη μνημονιακή λαίλαπα, έκανε αναποτελεσματική την πολιτική των έωλων συνθημάτων του τύπου «Λεφτά υπάρχουν». Οι Έλληνες, βγαίνοντας από το καθαρτήριο των μνημονίων, είχαν πλέον εμβολιαστεί απέναντι σε ανάλογα γελοία συνθήματα.
Αυτές ήταν οι δύο βασικές αιτίες της καταβαράθρωσης του ΣΥΡΙΖΑ και της επικράτησης της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει και σήμερα σφραγισμένος τόσο από τη λαϊκιστική στρατηγική της «κατάργησης των μνημονίων με έναν νόμο» όσο και του αντιπατριωτικού εθνομηδενισμού – βλέπε Νίκος Φίλης. Συναφώς, μια οποιαδήποτε μετακίνησή του προς τις κατευθύνσεις που επιτάσσει η νέα συγκυρία είναι πρακτικά αδύνατη ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα χρειαστεί χρόνια για να γίνει πράξη.
Επομένως, η μόνη λύση είναι η διάσπαση-αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο είχε γίνει με τη μετάβαση από τον καθωσπρεπισμό του Συνασπισμού του Νίκου Κωνσταντόπουλου στον λαϊκιστικό ριζοσπαστισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι και σήμερα, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα νέο σχήμα το οποίο, ενώ θα αντλεί στελέχη και μέλη από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα έχει προσαρμοστεί στη νέα συγκυρία.
Χρειάζεται λοιπόν ένα νέο κόμμα, περισσότερο φιλικό στην επιχειρηματικότητα και τον δυτικό προσανατολισμό της χώρας και ταυτόχρονα λιγότερο εθνομηδενιστικό, τουλάχιστον εμφανώς.
Έτσι θα ακούσουμε έκπληκτοι το alter ego του Τσίπρα, τον Νίκο Παππά, να γίνεται τουρκοφάγος και την υποστηρίκτρια του Στέφανου Κασσελάκη, Θεοδώρα Τζάκρη, να μιλάει για πατριωτική αριστερά.
H Όλγα Γεροβασίλη και ο Ευάγγελος Αποστολάκης υποστηρίζουν τις θετικές διαστάσεις της… διάσπασης, και μάλιστα μερικές μέρες πριν από τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ! Η Τζάκρη και ο Αποστολάκης είναι δεδηλωμένοι υποστηρικτές του Κασσελάκη ενώ ο επίσης υποστηρικτής του, Παύλος Πολάκης, κάνει ό,τι μπορεί για να προωθήσει αυτή τη διάσπαση. Άλλωστε, ένα μεγάλο μέρος των παλαιοαριστερών, Σκουρλέτης, Φίλης κ.λπ., έχουν μείνει εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας και το εγχείρημα μοιάζει ευκολότερο...
Είναι προφανές ότι αυτό το σχέδιο προωθείται και από εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις, που επιθυμούν την ανασυγκρότηση ενός νέου πολιτικού δίπολου μετά την κατάρρευση του παλιού. Διότι, βέβαια, δεν είναι καθόλου ευχαριστημένες από τη διαιώνιση ενός μονοπολικού συστήματος που καθιστά ισχυρότερη την ελληνική εκτελεστική εξουσία. Ολιγάρχες και ξένες πρεσβείες –κατ’ εξοχήν οι τευτονικής προελεύσεως– θα ήταν πρόθυμοι να υποστηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα.
Σε αυτά τα πλαίσια θα πρέπει να εντάξουμε και την εμφάνιση και τον ρόλο του Κασσελάκη που έχει την ανοιχτή στήριξη πολλών προεδρικών στελεχών, όπως ο Γιώργος Τσίπρας, ο Πολάκης, ο Αποστολάκης. Άλλωστε, είναι πολύ περισσότεροι όσοι τον υποστηρίζουν υπογείως ενώ απολαμβάνει και την εξόφθαλμη στήριξη μηντιακών μηχανισμών. Ο Κασσελάκης δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο πολιορκητικός κριός τον οποίον χρησιμοποιεί ο Τσίπρας και οι περί αυτόν για να οδηγήσει στην πολυπόθητη κρίση και διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η προϋπόθεση για την ταχεία συγκρότηση του νέου πολιτικού πόλου, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο προωθεί ένα σημαντικό τμήμα του εγχώριου και διεθνούς συστήματος – και όχι βέβαια τον ψευδώνυμο Κασσελάκη.
Γι’ αυτό άλλωστε και, όσο πλησιάζουμε στις εσωτερικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, πολλαπλασιάζονται τόσο οι εμφανίσεις του, όπως στη Μακρόνησο, όσο και οι αναφορές στελεχών του συστήματος Τσίπρα στην αναπόφευκτη διάσπαση.
Ο Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτόν δεν επιθυμούν ένα συνέδριο εκλογής μιας νέας και αδιαμφισβήτητης ηγεσίας αλλά ένα συνέδριο αποσύνθεσης και διάσπασης.
Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί και γιατί όχι αυτός ο νέος Τσίπρας, περισσότερο προσαρμοσμένος στη σημερινή πραγματικότητα από την εξαιρετικά υποτονική κυρία Αχτσιόγλου. Και η απάντηση είναι προφανής: Διότι το εγχείρημα Τσίπρα θα αποτελέσει ανάχωμα σε οποιαδήποτε αυθεντική μετεξέλιξη της κεντροαριστεράς προς μία πατριωτική και αντιλαϊκιστική κατεύθυνση. Αρκεί και μόνο ότι χρησιμοποιεί ως όχημα έναν Κασσελάκη, που διατυμπανίζει την ανάγκη κατάργησης της στράτευσης των Ελλήνων, όπως άλλοτε χρησιμοποιούσε τον μακεδονομάχο Πάνο Καμμένο για να υπογράψει τις Πρέσπες.
Η Ελλάδα χρειάζεται έναν αυθεντικό πολιτικό πόλο, πατριωτικό και αντιλαϊκιστικό, στον χώρο της κεντροαριστεράς και όχι βέβαια τον Πινόκιο Αλέξη Τσίπρα.
