Κανείς, νομίζω, από το ευρύ κοινό δεν μπορούσε να φανταστεί αυτά που διαδραματίζονται στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο θα μπορούσε να έχει τίτλο «Πώς διαλύεται ένα κόμμα σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση».
Γιουχαΐσματα και αποδοκιμασίες, ζητωκραυγές και ωσαννά, μικροί στρατοί παραταγμένοι σε θέση μάχης και στο παρασκήνιο λοχαγοί και στρατηγοί να μετρούν δυνάμεις - κουκιά, να αλλάζουν στρατόπεδα χωρίς προειδοποίηση και φυσικά, πανταχού παρούσα η βαριά σκιά του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σε μία ύστατη προσπάθεια ελέγχου των εξελίξεων, υπονόμευσε το συνέδριο.
Είδα ένα βίντεο, με έναν σύνεδρο να λέει πως τους μισούν επειδή είναι παιδιά και εγγόνια των ηττημένων του Εμφυλίου και πως θα πρέπει να ανασυνταχθούν για να αντιμετωπίζουν αυτό το μίσος και την επίθεση των αντιπάλων. Το βίντεο αυτό είναι χαρακτηριστικό για να καταλάβει κανείς σε ποιον κόσμο ζουν πολλά από τα μέλη και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ. Εξακολουθούν ογδόντα σχεδόν χρόνια από τη λήξη του αδελφοκτόνου Εμφυλίου, να σκαλίζουν ένα φαντασιακό τραύμα και να ονειρεύονται επανάληψη της εφόδου στους ουρανούς. Βέβαια, αυτή τη φορά, οι ουρανοί έχουν συγκεκριμένο γεωγραφικό στίγμα που αναφέρεται στην έδρα της ελληνικής κυβέρνησης.
Αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος που είπε αυτά τα λόγια έχει καταλάβει πως άλλαξε ο αιώνες και οι εποχές, πως οι άνθρωποι, οι πολίτες, βρίσκονται σε ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο σκέψης, έχουν άλλες ελπίδες, προσδοκίες και φόβους. Τι έχει να απαντήσει σε αυτά, ο συμπαθής κατά τα άλλα απόγονος των ηττημένων του Εμφυλίου, ο οποίος αν κρίνω από την εικόνα του απόλαυσε όλα τα αγαθά της Δημοκρατίας τα τελευταία πενήντα χρόνια;
Είδα κι άλλα, πολλά βιντεοσκοπημένα στιγμιότυπα από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Άκουσα στελέχη και σύνεδρους να μιλούν για πολλά και διάφορα θέματα, εκτός από ένα: την πολιτική. Δεν τους ενδιαφέρει η πολιτική, δεν μπορούν να διαμορφώσουν μία πολιτική πρόταση, απλά γιατί έχουν στη διάθεση του σκουριασμένα και ηθικά απαξιωμένα εργαλεία ανάλυσης που ανήκουν σε άλλους, περασμένους αιώνες.
Με τούτα και μ’ αυτά, το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πότε θυμίζει πολιτικό νηπιαγωγείο και πότε αρένα μονομάχων. Έτσι, όμως, προκοπή δεν πρόκειται να δουν, γιατί ο λυσσαλέος αγώνας των ανταγωνιστών για την κομματική εξουσία δεν αφορά κανέναν άλλον πλην των λιγοστών μελών που απέμειναν στις τοπικές οργανώσεις του κόμματος και, φυσικά, τους ίδιους.
Ταυτόχρονα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα ταχύρρυθμο πολιτικό φροντιστήριο για τους μη μυημένους στα ενδότερα και τα παρασκήνια της αριστεράς. Νεαροί αμετροεπείς φιλοδοξούν να γίνουν kingmaker, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό τους το ρόλο του ρυθμιστή πίσω από τις κουίντες, ώστε να ελέγχουν το κόμμα και τις εξελίξεις σε αυτό.
Μη έχοντας εργαστεί ποτέ, το μόνο που ξέρουν είναι να ασχολούνται με αυτό που ονομάζουν «κομματική δουλειά», δηλαδή το ατελείωτο ξημεροβράδιασμα στα γραφεία ή στις γιάφκες των ομάδων, όπου μοναδικό τους μέλημα είναι η κατάκτηση και η νομή της δοτής κομματικής εξουσίας.
Μπαίνοντας σε μία ακόμη εσωκομματική εκλογική διαδικασία, όπου στα «μαρμαρένια αλώνια» θα αναμετρηθεί η παλιά προεδρική φρουρά του Τσίπρα με τους γενίτσαρους του Κασσελάκη, το μόνο που θα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι να απαξιωθεί κι άλλο στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας. Οι ίδιοι θεωρούν πως εκφράζουν ένα σημαντικό τμήμα της, μα στην ουσία πρόκειται για τον μετασχηματισμό του κόμματος αυτού σε μία πολιτική σέχτα, η οποία όλο και περισσότερο θα μπαίνει στο περιθώριο της πολιτικής και της κοινωνίας.
