Στον ΣΥΡΙΖΑ, μια καρικατούρα ρωμαϊκής αρένας, κονταροχτυπιούνται όλα τα λάθη μαζεμένα σε ένα κόμμα, ως πρωταγωνιστές επιθεώρησης. Και παρά τις εντυπώσεις ότι έτσι γίνεται στην Αριστερά, ποτέ δε γινόταν έτσι στην Αριστερά.
Είχε πολλές διασπάσεις, αλλά αυτές είχαν δράμα, μίσος, σκληρότητα. Παλιά είχαν και αίμα. Αλλά πήγαζαν από ιδεολογικές διαφορές που ήταν όροι της στρατευμένης ζωής. Γι΄ αυτό και εξελίσσονταν σε κλίμα σοβαρότητας – συχνά και μοχθηρίας και τραγικότητας. Αλλά ποτέ σε κλίμα κωμωδίας.
Η παρούσα διάσπαση που κυοφορείται κόβει εισιτήρια σε καλοκαιρινό δελφινάριο. Το τραγικό λάθος του καταστατικού που ανέμελα ψήφισαν οι σύντροφοι, να μπορεί ο κάθε περαστικός να θέτει υποψηφιότητα για πρόεδρος, τους έφερε ένα παράξενο παγώνι.
Έναν τύπο που υπερθεμάτιζε για σκληρότερα μνημόνια τον καιρό που οι τωρινοί του σύντροφοι ήταν στις πλατείες των αγανακτισμένων, που εκθείαζε τον Μητσοτάκη, ψήφιζε τον ΓΑΠ, και βρήκε «τρούπα και μπήκε» για να γίνει αρχηγός αριστερού κόμματος – έστω και κατ’ επίφασιν αριστερού.
Η ύπαρξη Κασσελάκη ήταν κατ΄ αρχάς το λάθος αυτών που ψήφισαν το αδιανόητο καταστατικό και του έδωσαν το δικαίωμα εν μέσω πολιτικού τουρισμού, να θέσει υποψηφιότητα. Αντίτιμο ένα δίευρο και μια ανάρτηση sτο tik tok!
Το επόμενο λάθος ήταν αυτών που τον ψήφισαν. Οι περισσότεροι Συριζαίοι νέας σοδειάς, μαζώματα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, γοητεύτηκαν από τη διαβεβαίωσή του ότι μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη γιατί… ξέρει καλύτερα αγγλικά (αν και στη προφορά ο Μητσοτάκης μάλλον τα πάει καλύτερα) και οικονομία (κάτι που παραμένει προς απόδειξιν).
Συνέβαλε στη νίκη του βεβαίως και ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ που τώρα θέλει να τον εκπαραθυρώσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ που αντί να ασκεί αντιπολίτευση, δαιμονοποίησε τον Μητσοτάκη (και την οικογένειά του, παρόντες και εκλιπόντες) ως πηγές πάσας κακοδαιμονίας της χώρας. Και για τους οπαδούς τους αυτό έγινε πεποίθηση!
Έτσι οι αριστερίζοντες - και όχι αριστεροί καθότι απολιτικοποίητοι οπαδοί – έντυσαν με ελπίδες το φωτογενές πρόσωπό του πριν καν ακούσουν το όραμά του, το σχέδιό του, τις πολιτικές του θέσεις για τη χώρα. Αρκεί που θα νικούσε τον Μητσοτάκη!
Και τους προέκυψε ένας τύπος, προσωπικά συγκροτημένος μεν, αλλά πολιτικά αλλοπρόσαλλος. Ο οποίος βεβαίως έχει στοιχεία τραμπισμού, όχι φυσικά στο αγροίκο του χαρακτήρος, αλλά στην προσπάθειά του να καταργήσει το κόμμα που τον ανέδειξε, τα όργανά του, τις καταστατικές διαδικασίες του.
Να αποκτήσει την περιβόητη «αδιαμεσολάβητη σχέση» με τον λαό Του. Σαν προχθές που βρέθηκε στη Μεσσηνία, χωρίς να το ξέρουν οι τοπικές οργανώσεις του κόμματος, αλλά και οι τοπικοί βουλευτές. Και επαίρεται για την πρωτοφανή απρέπεια στους συντρόφους του, αναρτώντας στο twitter «πήγα απροειδοποίητα» γιατί «όπως σας έχω πει έχω αδιαμεσολάβητη επικοινωνία μαζί σας»!
Όπερ δεν λογαριάζει τα μέλη των τοπικών οργανώσεων και τους αντιμετωπίζει μόνο ως παρακατιανούς αφισοκολλητές. Και πολύ περισσότερο: Οταν ο ίδιος αγνοεί τους τοπικούς βουλευτές, γιατί να τους υπολογίζουν οι ψηφοφόροι;
Ο Κασσελάκης είναι και η ζωντανή απάντηση στους διάφορους «εστέτ», που υψώνουν απαξιωτικά το φρύδι όταν αναφέρονται στην κομματική θητεία των πολιτικών προσώπων. Όμως μια ελάχιστη θητεία αν είχε σε μια πολιτική νεολαία, θα είχε την πολιτική λογική - για να μην πω το πολιτικό ήθος - να μην καταφύγει στη γελοιότητα του δημοψηφίσματος για τη διαγραφή των «Ομπρελίστας».
Δημοψήφισμα για διαγραφές δεν είναι δημοκρατία. Αντιθέτως, την ακυρώνει. Οι θεσμοί, τα ενδιάμεσα όργανα, τα καταστατικά, δεν είναι τυπολατρική γραφειοκρατία κάποιων καρεκλοκένταυρων. Είναι κατάκτηση των δημοκρατικών κοινωνιών αφού τελείωσε η εποχή που οι ηγεμόνες έπαψαν να έχουν, ελέω Θεού, δικαίωμα επιβολής τιμωρίας στους υπηκόους.
Φυσικά, λάθος είναι και οι αντίδραση της Ομπρέλας. Σε όποιο κόμμα, όπου γης, στελέχη κόμματος που θα έλεγαν αυτά που είπε ο Φίλης, ο Τζουμάκας, ο Βίτσας, ο Δρίτσας κ.α. στα κανάλια, θα διαγράφοντα αυτοστιγμής.
Αυτό δεν δικαιώνει τον Stefanos, εν μέσω honeymoon να παριστάνει τον Αντρέα και να γράφει ότι έθεσαν εαυτόν εκτός κόμματος. Αν έγραφε παραπέμπονται στην Επιτροπή Δεοντολογίας, θα είχε όλα τα δίκια με το μέρος του.
Και τέλος λάθος είναι η ύπαρξη εν δράσει στελεχών που ήδη είναι συνταξιούχοι λόγω ηλικίας, αλλά επιμένουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο κόμμα τους.
Ο Μητσοτάκης έχει παραμερίσει (έστω επειδή έχει επιτυχίες) τους βαρόνους της ΝΔ. Έχει κουβαλήσει τόσο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ. Στο ΠΑΣΟΚ βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα νέοι άνθρωποι - το ότι δεν ανατάσσεται το κόμμα είναι άλλη συζήτηση.
Η γενιά του Πολυτεχνείου που βάραινε καταπιεστικά τις προηγούμενες γενιές, αποσύρθηκε από την εποχή της Φώφης. Ο Λαλιώτης π.χ. μπορεί να αρκείται στον ρόλο του «σοφού γέροντα» αλλά δεν απαιτεί να είναι στο εκτελεστικό Γραφείο και να παρεμβαίνει στην καθημερινή λειτουργία του κόμματος, επειδή είναι ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απομείνει το μόνο κόμμα που η γενιά του Πολυτεχνείου θέλει να έχει ενεργό ρόλο, αντί να αποσυρθεί και να πάει σπίτι της, να παίξει με τα εγγονάκια της – αν και αυτά θα έχουν μεγαλώσει πλέον…
