Του Αλέξανδρου Διαμάντη
Ο πανικός, λέει ο λαός μας, είναι κακός σύμβουλος, ρήση την οποία πολλοί τείνουν ξεχάσουν ή τουλάχιστον να την αγνοήσουν. Ένας από αυτούς είναι και ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος το τελευταίο διάστημα μοιάζει να βρίσκεται κλεισμένος σε ένα δωμάτιο και να μην μπορεί να βρει το κουμπί που θα ανοίξει την πόρτα.
Αποτέλεσμα αυτού είναι να προχωρά σε σπασμωδικές κινήσεις πανικού, οι οποίες μεταφράζονται σε προσωπικές επιθέσεις κατά πάντων. Από τις συνεχείς κατηγορίες για τους αγρότες, μέχρι και στη Βουλή όταν απευθυνόμενος στην αξιωματική αντιπολίτευση και δη στον Πρόεδρο αυτή «απείλησε» ότι η κυβέρνηση θα φτάσει μέχρι τέλους το θέμα των σκανδάλων, όπως των θαλασσοδανείων ή της Siemens. Στην ίδια ομιλία, άλλωστε, επιτέθηκε και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στους ηγέτες αυτής, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «η ηγεσία της, για την αντιμετώπισή της κρίσης επέλεξε νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις, που αντί να λύνουν προβλήματα δημιούργησαν ακόμη περισσότερα και κυρίως προβλήματα συνοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση».
Οι δύο παραπάνω αναφορές αποτυπώνουν εύγλωττα την δύσκολη θέση και τον πανικό που βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος τον οδηγεί αναπόφευκτα σε μια προσφιλή συνήθεια των πολιτικών, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ τείνει να μετατρέψει σε επιστήμη: τον αποπροσανατολισμό.
Για παράδειγμα, μόνο τυχαία δεν είναι η δημοσιοποίηση την Παρασκευή το βράδυ της απάντηση του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, με την οποία κατηγορείται η κυβέρνηση Σαμαρά για την μη κτήση της περίφημης λίστας Μπόργιανς. Πρόκειται, μάλιστα, για μια υπόθεση που έχει εξαρχής αρκετά «κενά», με δεδομένο ότι ο υπουργός Οικονομικών του κρατιδίου Ρηνανίας-Βεστφαλίας έχει ήδη διαμηνύσει (σε τηλεοπτική του συνέντευξη) ότι η λίστα περιήλθε στα χέρια του την άνοιξη του 2015.
Σημαντικό στοιχείο που θα πρέπει να αξιολογηθεί είναι και ο χρόνος που επέλεξε η κυβέρνηση να ανοίξει το συγκεκριμένο θέμα. Το ασφαλιστικό βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη κρίσιμη καμπή, οι αγρότες φαίνεται να μην υποχωρούν, αντιθέτως εντείνουν της κινητοποιήσεις τους και ξεκαθαρίζουν προς το Μέγαρο Μαξίμου ότι βάση συζήτησης είναι μονάχα η απόσυρση του νομοσχεδίου. Πριν από μερικές μέρες, μάλιστα, υπουργοί ακολουθώντας τις επιταγές του κ. Τσίπρα φρόντιζαν εμφανίζουν τους αγρότες ως «πλούσιους», που δεν επιθυμούν να φορολογούνται.
Την ίδια ώρα, τα τεχνικά κλιμάκια της τρόικας (οι Θεσμοί κατά τον ΣΥΡΙΖΑ) επιστρέφουν πιθανότατα την μεθεπόμενη εβδομάδα και φέρνουν στις βαλίτσες τους την τρύπα στον Προϋπολογισμό. Κάτι που ίσως και να σημαίνει και νέα μέτρα! Γι αυτό κιόλας ο Αλέξης Τσίπρας από τη Βουλή φρόντισε να μιλήσει για την «κακή νεοφιλελεύθερη Ευρώπη», η οποία –όπως είπε- εμφανίζεται σήμερα αδύναμη και διαιρεμένη στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει ίσως –επαναλαμβάνω- τις μεγαλύτερες προκλήσεις από την ίδρυσή της
Και μέσα σε όλα αυτά κανείς δεν πρέπει να ξεχνά το προσφυγικό και ένα ενδεχόμενο κλείσιμο των συνόρων, το οποίο –σημειωτέων- θα έχει και οικονομικό κόστος, πέραν φυσικά του ανθρωπιστικού. Η Σύνοδος Κορυφής ουσιαστικά έδωσε μια ανάσα στον Αλέξη Τσίπρα, ωστόσο δεν εξασφάλισε απολύτως τίποτα στον Έλληνα πρωθυπουργό, αφού σε 15 μέρες θα τεθεί εκ νέου επί τάπητος, με άγνωστη εξέλιξη για την χώρα μας, η οποία βάλλεται από παντού για την ασυνέπεια της να εφαρμόσει ακόμα και τα απλά πράγματα.
Γίνεται, λοιπόν, ηλίου φαεινότερων ότι η κυβέρνηση βρίσκεται ουσιαστικά κάτω από ασφυκτικό κλοιό (ενώ και η αξιολόγηση μοιάζει με βουνό) και ως τρόπο αντίδρασης σε αυτόν τον πανικό επιλέγει τις προσωπικές επιθέσεις. Είτε αυτές είναι με απειλές (και υποτιθέμενες αποκαλύψεις) προς την αξιωματική αντιπολίτευση, είτε προς την «νεοφιλελεύθερη» Ευρωπαϊκή Ένωση. Προφανώς, ο Α. Τσίπρας ξεχνά την ρήση του ελληνικού λαού, που δύο φορές τον πίστεψε και του έδωσε τα κλειδιά του Μεγάρου Μαξίμου.
