Οι εκάστοτε εξουσίες έχουν διασύνδεση με τα ΜΜΕ που απηχούν τις πολιτικές τους θέσεις, αφού μέσω αυτών απευθύνονται στο κοινωνικό τους ακροατήριο. Αλλά η διασύνδεση αυτή εντάσσεται σε πλαίσια θεσμικότητας και νομιμότητας. Όταν ένα από τα δύο ανατρέπεται δημιουργούνται εκτρωματικές καταστάσεις.
Το δοκίμασε ο Αντρέας, όταν άνευ λόγου έφερε εκ Βόλου έναν επιτυχημένο εκδότη επαρχιακής εφημερίδας να τον καταστήσει εκδότη του ΠΑΣΟΚ και να σπάσει το κέλυφος της τότε εκδοτικής εξουσίας - η οποία στην πλειοψηφία της τον στήριζε. Όχι να την καταργήσει αλλά να την πλαγιοκοπήσει, γιατί ήταν άλλο η κριτική στήριξη εκ μέρους τους, και άλλο ο ολοκληρωτικός έλεγχος επί αυτών.
Το εγχείρημα απέτυχε γιατί και οι πιο φανατικοί οπαδοί δεν έλκονταν από μια εφημερίδα που έπαιζε τον ρόλο «πίνακος ανακοινώσεων» του κόμματος, και ο ατυχής εκδότης κατέληξε στη φυλακή για χρέη (σ.σ. διαπιστώνεται και από την Αυγή. Η εφημερίδα ενός κόμματος με δημοσκοπική απήχηση 24-25%, πουλάει 700-800 φύλλα. Κατά τα άλλα τους φταίνε τα «βοθροκάναλα»!).
Τα μειράκια του ΣΥΡΙΖΑ, μεγαλωμένα στα κομματικά γραφεία, τα οποία όριζαν και το εύρος των οριζόντων τους, με προκαταλήψεις για τον αστικό τύπο ο οποίος θα υπονόμευε την ελπιδοφόρα πορεία του λαού προς αποτίναξη του ξενικού ζυγού, και με αναντίστοιχη της εποχής σταλινίζουσα φιλοσοφία για τον έλεγχο της ενημέρωσης, αποπειράθηκαν κάτι ευρύτερο. Όχι να πλευροκοπήσουν όπως ο Αντρέας, αλλά να καταργήσουν όλα τα ΜΜΕ στο μέτρο που δεν υποτάσσονταν στην εξουσία τους.
Γι’ αυτό και προσπάθησαν – εντελώς χοντροκομμένα και άτσαλα- να πάρουν υπό τον έλεγχό τους τον τότε ΔΟΛ, ενώπιον της γνωστής γάτας των Ιμαλαΐων, με απολύσεις επωνύμων δημοσιογράφων και ορισμό δικών τους διευθυντών - λες και ιστορικά συγκροτήματα τύπου (με τα καλά τους και τα κακά τους), ήταν τσιφλίκι του πατέρα τους. Και επειδή δεν έγινε το χατίρι τους για κάποιο διάστημα τα έκλεισαν.
Έδωσαν έτσι και την ευκαιρία στον σύντροφό τους Πάνο Καμμένο να ποζάρει κρατώντας το τελευταίο φύλλο των «Νέων», με το πρόσωπό του να φωτίζεται από χαρμόσυνο χαμόγελο, και τα δάχτυλά του να σχηματίζουν μια επινίκια χειρονομία.
Προφανώς, η απλή φιλική στάση των ΜΜΕ απέναντί τους αντιστρατευόταν τον φαντασιακό ολοκληρωτισμό τους. Φαντασιακός αλλά και ψευδαίσθητος, γιατί στην εποχή των δορυφορικών καναλιών και των κοινωνικών δικτύων, ήταν αδύνατο. Και έτσι έφτασαν στην ιλαροτραγωδία του ΣΥΡΙΖΑ Channel, με το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, τον παράνομο νόμο, και τα δανεικά βοσκοτόπια του Καλογρίτσα, γράφοντας ένα σενάριο βαθιάς βαλκανιάδας.
Πριν από αυτά είχαν οργανώσει στα κοινωνικά δίκτυα ομάδες κρούσης για διαδικτυακές επιθέσεις (σχετικό ρεπορτάζ είχε προβάλει και η εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη «Πρωταγωνιστές»).
Οι καυγάδες αυτοί σήμαιναν σπίλωση, όξος και χολή, δολοφονία χαρακτήρων. Αγαπημένοι στόχοι οι δημοσιογράφοι, και όχι μόνον όσοι ήταν στο ιδεολογικό κλίμα της ΝΔ. Άπαντες εφόσον δεν ήταν δικοί τους.
Και όπως έγραψε επωνύμως στο Facebook κάποιος που ως τότε ήταν συνοδοιπόρος τους «έπαιρναν διάφορους φαιδρούς τύπους με συχνά ύποπτες προϋπηρεσίες ακόμα και σε σκανδαλοθηρικά παραμάγαζα και τους ενίσχυαν σιωπηρά. Με αυτό τον τρόπο στήθηκαν πάνω από 30 διαδικτυακά παραμάγαζα από όπου άρχισε να ρέει όλη η μπόχα. Αυτά τα παραμάγαζα αποτελούσαν εκτός από τμήματα του πιο άθλιου μηχανισμού προπαγάνδας, και εργαλεία στοχοποίησης ανθρώπων που διαφωνούσαν με την κεντρική γραμμή».
Όλα φαίνονται να δένουν ηθικά με τη μετέπειτα απόπειρα φίμωσης των ΜΜΕ. Τη δικαστική πλευρά θα την αναλύσει η δικαιοσύνη. Πάντως, η γραμματέας Καλογρίτσα διαβεβαίωσε σε συνέντευξη στα Παραπολτικά» ότι ο Καλογρίτσας χρηματοδοτούσε αφειδώς τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Παππάς τον διαβεβαίωνε ότι τα χρήματα υπάρχουν (;) και θα τα πάρει πίσω, ο δικηγόρος Αρτεμίου (είχε πάει στη Βενεζουέλα με τον Παππά δήθεν να φέρουν… φτηνό πετρέλαιο για να μοιράσουν στις λαϊκές συνοικίες (!), κατά τη συνέντευξη της γραμματέως έφερνε χρήματα από την Κύπρο (σε σακούλες όχι μέσω τραπέζης), τα SMS που έστελνε ο Παππάς στον Καλογρίτσα κάνουν έναν μικρό τόμο, και άλλα ωραία που θα ήταν γραφικά αν δεν ήταν και επικίνδυνα.
Θα μείνει ως πολιτικό αφήγημα για το μέλλον, πως μια παρέα νεαρών άσχετων με την εξουσία η οποία τους δόθηκε στο πιάτο, έγιναν τόσο βουλιμικοί και επέδειξαν τέτοια έλλειψη ηθικών αρχών, τόση αφροσύνη και ατζαμοσύνη, που πριόνισαν μόνοι τους το κλαδί στο οποίο τους ανέβασε η λαϊκή παραίσθηση, που τους είδε ως μνημονιομάχους σωτήρες.
