Του Γιώργου Φιντικάκη
Αγνοεί τα σήματα κινδύνου για την οικονομία, επιχειρεί συστηματικά ακόμη και πάνω από τα ραντάρ το προεκλογικό ξεχείλωμα του κράτους, κάνει ό,τι μπορεί για να παγιδεύσει το τοπίο με νάρκες που θα σκάσουν στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης.
Παρ' όλα αυτά τα σημάδια της ήττας του κ. Τσίπρα είναι παντού. Από τις παροχές που δεν αποδίδουν και την επιχείρηση να συσπειρώσει την κομματική του βάση, με σενάρια του τύπου η διαφορά στις ευρωεκλογές θα είναι περί τις 5 μονάδες, έως τους καβγάδες στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, και την παραδοχή Τσακαλώτου ότι «ηττηθήκαμε το 2015», όλα μυρίζουν καταποντισμό.
Τα πρόδρομα σημάδια της επερχόμενης ήττας είναι η εικόνα που παρουσιάζουν στελέχη, βουλευτές και υπουργοί του κυβερνώντος κόμματος, οι οποίοι θυμίζουν κόμμα του 5% και όχι κόμμα εξουσίας. Από το φιάσκο με τον «Δρομέα» μέχρι τις αμφιλεγόμενες διατάξεις για τη Χρυσή Αυγή και τη κατοχή εκρηκτικών, και από το «όχι"» του Eurogroup στη δόση έως το σκωτσέζικο ντους του ΔΝΤ, τα πάντα δείχνουν μια κυβέρνηση σε αποδρομή.
Ο κ. Τσίπρας θα επιχειρήσει το αμέσως επόμενο διάστημα μια ύστατη προσπάθεια για να ανατρέψει τη τελευταία αυτή εικόνα. Αλλά τα όπλα του έχουν εξαντληθεί, η πλειονότητα των μέτρων με κοινωνικό πρόσημο έχει υλοποιηθεί ή εξαγγελθεί, μόνο οι 120 δόσεις του απέμειναν που παρά τις αντιρρήσεις της Κομισιόν θα τις προωθήσει.
Στην εξωτερική πολιτική θα επιχειρήσει να ενισχύσει την εικόνα του με την υπογραφή της συμφωνίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ για τον αγωγό East Med, ενώ στα ελληνοτουρκικά δεν θα τολμήσει τα περί «μοντέλου Πρέσπες και στο Αιγαίο» καθώς παραπέμπουν σε πολιτική αυτοχειρία.
Το μέγεθος της διαφαινόμενης ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα προσωπικά φαίνεται πως θα είναι τέτοιο που θα δρομολογήσει εξελίξεις, αλλά για την πλειοψηφία της κοινωνίας το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Για την πλειοψηφία το ζητούμενο είναι η επιστροφή της ισορροπίας, να πάψει η χώρα να δίνει συνεχώς εικόνα επιστροφής στο παρελθόν, μια στοιχειωδης ποιότητα στους θεσμούς, στα πανεπιστήμια, το τέλος των ακροβατικών στη παγκόσμια σκηνή.
Ο λογαριασμός αυτός είναι μεγάλος, ο πήχης για τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχει μπει ψηλά. Στην πορεία προς το τέλος της κυβερνητικής του θητείας ο κ. Τσίπρας αφήνει ως κληρονομιά του μια ανάπτυξη επιδοτούμενη, ένα συγκυριακό αποτέλεσμα τουριστικών εσόδων και αγορών ακινήτων από αλλοδαπούς, ένα προϊόν απόρροια των επιδοτήσεων που προέρχονται από τον εξωτερικό μνημονιακό δανεισμό και από τη μετατροπή υπερπλεονασμάτων σε κυβερνητική καταναλωτική δαπάνη για επιδόματα και θέσεις ευέλικτης εργασίας.
Παραδίδει ως κληρονομιά μια μερίδα της κοινωνίας που εξακολουθεί να έχει την ψευδαίσθηση ότι το κράτος έχει τη λύση για όλους, ανθρώπους που είναι ανάμεσα μας, και τα αυτιά των οποίων ο κ. Τσίπρας έκανε ό,τι μπορούσε για να χαϊδέψει.
Στον τομέα της οικονομίας παραδίδει ένα τραπεζικό σύστημα σε εξαιρετικά εύθραυστη ισορροπία, μια δημοσιονομική βόμβα αναδρομικών που μαζί με το ξήλωμα μεταρρυθμίσεων και λογιών προεκλογικές παροχές επαναφέρουν το φάσμα ακόμη και ενός νέου μνημονίου- σύμφωνα με το καταστροφικό σενάριο του ΔΝΤ- μια ΔΕΗ εκτροχιασμένη, την πίεση που ασκεί στην πραγματική οικονομία η μεγάλη αύξηση του κατώτατου μισθού.
Τον Φεβρουάριο του 2015 στην ανάγνωση των προγραμματικών του δηλώσεων στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας, κατηγορούσε τους προηγούμενους ότι έφυγαν «καίγοντας τα σπαρτά και γκρεμίζοντας τις γέφυρες», επικαλούμενος το γνωστό από το παρελθόν άλλοθι, που και άλλοι πριν από τον ίδιο πρωθυπουργοί είχαν χρησιμοποιήσει, για να μην τηρήσουν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις.
Κάνει ακριβώς αυτό που κατηγορούσε. Ευτυχώς που υπάρχουν σημάδια τα οποία παρ'' ότι δεν καταγράφονται ακόμη στους οικονομικούς δείκτες, δείχνουν ενδείξεις μεταμόρφωσης της συμπεριφοράς και των προσδοκιών της ελληνικής κοινωνίας.
