Του Γιάννη Σιδέρη
Χαίρονται και αγαλλιώνται οι Έλληνες μετανάστες, μετά την διαβεβαίωση του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη ότι θα αποσυνδέσει την ψήφο των ομογενών από τη διαδικασία του νέου εκλογικού νόμου, ενώ προσδιόρισε ως προτεραιότητα το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού από τον τόπο διαμονής τους.
Διαχρονική ιστορία αναβλητικότητας: Το ΠΑΣΟΚ πρωτοστάτησε στην συνταγματική αναθεώρηση του 2001, αλλά έκτοτε ουδέν. Η ΝΔ επί Κώστα Καραμανλή ήθελε να το εφαρμόσει αλλά δεν το κατόρθωσε. Ο Αντώνης Σαμαράς ετοίμαζε νομοσχέδιο αλλά διεκόπη από την πτώση της κυβέρνησής του. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε το πόρισμα της επιτροπής εμπειρογνωμόνων, αλλά η επίσπευση των εκλογών ανέβαλε τις διαβουλεύσεις Χαρίτση με τα κόμματα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η διακομματική συναίνεση τουλάχιστον σε ποσοστό 2/3, όπως επιτάσσει το σύνταγμα για τον εφαρμοστικό νόμο.
Οι δε ελληνικές κοινότητες Γερμανίας, Βρυξελλών, Άμστερνταμ, Μάλτας, Νορβηγίας, Ισλανδίας, και ο Σύλλογος Ελλήνων Φοιτητών Κύπρου, είχαν απευθύνει οργίλη επιστολή στον τότε Πρωθυπουργό Τσίπρα, κατηγορώντας τον ότι δεν τήρησε τις υποσχέσεις του! Τελικά μέλλει να το φέρει ο Μητσοτάκης.
Το σύνταγμα βέβαια αναγνωρίζει το δικαίωμά τους, όμως η στήλη για μια ακόμη φορά, δεν θα συμπλεύσει με το ομόθυμον και ομόδοξον των ελληνικών κομμάτων και των ξενιτεμένων Συνελλήνων, διατηρώντας κάποιες επιφυλάξεις.
Ουδεμία αντίρρηση ότι οι Έλληνες του εξωτερικού είναι ζωντανό, σπουδαίο και αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού. Η απόσταση άλλωστε και η νοσταλγία δημιουργεί εξιδανίκευση. Εξ αυτού η αγάπη τους για τη μακρινή πατρίδα είναι πλέον ένθερμη και αγνή από αυτή ημών των εντός. Οι Έλληνες του εξωτερικού όμως, είναι κομμάτι του οικουμενικού ελληνισμού, όχι της χώρας Ελλάδας.
Οι προβληματισμοί δημιουργούνται από το γεγονός ότι εκ του συντάγματος δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Άρα εντάσσονται στο ίδιο ομογενοποιημένο σύνολο ψηφοφόρων, τα χιλιάδες παιδιά του brain drain, με τους εγκατεστημένους επί δεκαετίες ομογενείς στις χώρες υποδοχής.
Κατά πόσο άραγε ένας ομοεθνής που εργάζεται στο εξωτερικό, που πληρώνει εκεί φόρους (στην Ελλάδα ίσως για κάνα ακίνητο), που μεγαλώνει εκεί τα παιδιά του (τα οποία συνήθως εκεί διαμορφώνουν και το δικό τους μέλλον), δικαιούται να καθορίσει το μέλλον ημών των υπολοίπων που ζούμε εντός; Και δεν αναφερόμαστε σε κάποιες δεκάδες χιλιάδες. Οι ίδιοι οι ομογενείς, ένθερμοι του δικαιώματος, υπολογίζουν ότι στην ΕΕ ζουν περί τις 600.χιλ με δικαίωμα ψήφου, άνω των 500 χιλ στην Αμερική και ισόποσοι στην Αυστραλία.
Συγκεντρώνεται ένα ποσοστό άνω του 1,5 εκ. Άρα η ψήφος τους θα επηρεάζει καθοριστικά το εκλογικό αποτέλεσμα, δεδομένου ότι στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν 5.769.000 ψηφοφόροι.
Επαναλαμβάνουμε, το παρόν κείμενο δεν τους αμφισβητεί. Είναι δεδομένη η αγάπη τους για τη μητρική γη, είναι αναμφισβήτητη η φιλοπατρία τους, είναι πραγματικό το ενδιαφέρον τους, είναι τυραννική η νοσταλγία τους.
Όμως η αγάπη και η νοσταλγία δεν καθορίζουν το δικαίωμα ψήφου. Οι ίδιοι ζουν σε χώρες με διαφορετικά πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, με διαφορετικές πολιτισμικές παραστάσεις και διαφορετική νοοτροπία. Δουλεύουν εκεί, φορολογούνται εκεί, και απολαμβάνουν τις κοινωνικές ανταποδόσεις του κράτους εγκατάστασής τους.
Μη μετέχοντες βιωματικά στα δικά μας προβλήματα, μέσα από ποια κριτήρια θα διαμορφώσουν τη γνώμη τους και θα κατευθύνουν την ψήφο τους; Την ψήφο, πέραν της πολιτικής τοποθέτησης (για τους έντονα πολιτικοποιημένους), την καθορίζει το βίωμα της καθημερινότητας, η γεύση των δυσκολιών. Να το πούμε σε καθημερινή γλώσσα, την καθορίζει το να μη σε φτάνει ο μισθός να ζήσεις, να τρέχει απλήρωτο το ενοίκιο και οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού, του τηλεφώνου, του νερού. Πόσο μπορούν να τα βιώνουν αυτά, ώστε να αποφασίσουν για μας;
Αφού απεφασίσθη και αφού ως γενική αρχή έχει διακομματική συναίνεση, δεν μας πέφτει λόγος. Προβληματισμούς εκφράζουμε, γιατί επίσης είναι διαφορετικό η ψήφος των ομογενών να περιοριστεί στην εκλογή βουλευτών επικρατείας αποδήμου Ελληνισμού. Θα αποτελεί χειρότερη λύση να δύναται ο καθένας τους να ψηφίζει για την εκλογική του περιφέρεια, όπως πολλοί απαιτούν.
Κάποιος που έχει χρόνια να έρθει στην Ελλάδα, ή ακόμη και κάποιος που έρχεται έστω και κάθε χρόνο ένα 20ημερο για διακοπές, πόσο μπορεί να γνωρίζει τα κόμματα ή τα πρόσωπα των υποψηφίων βουλευτών να καλείται να ψηφίσει, και δη των νέων; Θα ρωτήσει άραγε το συγγενολόι;
Αυτά άνευ… πάθους, ως συμβολή στον διάλογο που θα αναπτυχθεί.
Φωτογραφία intime news
