Του Γιάννη Σιδέρη
Είναι ανιαρά προβλέψιμοι. «Τολμηρό κάλεσμα συμπόρευσης, συμπαράταξης και συνεργασίας» απεύθυνε εκ νέου ο Αλέξης και η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο και πολλοί Κεντροεπίτροποι, όπως και ο «μέντορας» Αλέκος Φλαμπουράρης.
Σε ποιους; Στις δυνάμεις της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας και του προοδευτικού Κέντρου (λέγε με ΠΑΣΟΚ). Είναι η νέα ανάγνωση του ΣΥΡΙΖΑ για αυτούς που ήταν «προδότες» κλπ, επί πενταετία.
Ο κ. Τσίπρας πρότεινε το κάλεσμα να γίνει «χωρίς ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς». Πως θα γίνει όταν ήδη η επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών αναδεικνύει κατ' αυτόν μια «σαφέστατη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον προοδευτικό πολιτικό κόσμο και στο πολιτικό προσωπικό της πιο βαθιάς συντήρησης και της αδράνειας»;
Το ΠΑΣΟΚ στο οποίο απευθύνεται, ψήφισε «όχι» στην συμφωνία, άρα δεν εντάσσεται στο πολιτικό προσωπικό «της πιο βαθιά συντήρησης»; Εκτός αν κατά την συνήθη τακτική του ΣΥΡΙΖΑ… «επανοματοδοτεί» (που θα έλεγε και η υποψήφια Θεσσαλονίκης) το ΠΑΣΟΚ κατά το ωφελιμιστικό του συμφέρον (έχει διαχρονική ανοίκεια έφεση σε αυτό).
Ωστόσο η απάντηση ήρθε την ίδια μέρα από την Γεννηματά μιλώντας για «πραγματικό θράσος όταν οι εκφραστές του λαϊκισμού συγκυβερνούν όλα αυτά χρόνια με την ακροδεξιά και εξακολουθούν να στηρίζονται σε ακροδεξιούς βουλευτές για να παραμείνουν στη εξουσία».
Ξεπερνώντας την αιματηρή πόλωση που ούτως ή άλλως θα καταγράφουμε κάθε μέρα πλέον, κάνουμε προβολή στο ενδεχόμενο αδιέξοδο των εκλογών, όπως προκύπτει από τον υποψήφιο ευρωβουλευτή του ΚΙΝΑΛ Νίκο Παπανδρέου με συνέντευξή του στη realnews.
Ξεπερνώντας επίσης το σαρκαστικό όταν ερωτάται για τη φράση του «ο Χάρρυ Κλυν έχει μιμηθεί καλύτερα τον Α. Παπανδρέου από ό,τι ο Τσίπρας» , την συμπληρώνει «ούτε και μεις που είμαστε παιδιά του δεν τολμήσαμε να παριστάνουμε τους κλώνους».
Επί της ουσίας: Ερωτάται για το ενδεχόμενο το ΚΙΝΑΛ να συνεργαστεί με τη ΝΔ, και απαντά ότι «δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις όπως το 2012, οι ιστορικές συνθήκες είναι διαφορετικές, όπως και οι αντίστοιχες ηγεσίες. Ο κλήρος των συνεργασιών πέφτει στα δυο πρώτα κόμματα και όχι στα μικρότερα. Ίσως να πρέπει να αρχίσουν να συζητούν αυτό το ενδεχόμενο μεταξύ τους»! Και ακολούθως ρίχνει το καρφί: «Απίθανο; Όχι πιο απίθανο από το 1989. Όχι πιο απίθανο από το να συγκυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ»!
Η θέση του κ. Παπανδρέου δεν είναι προσωπική, αν ήταν δεν θα μας απασχολούσε. Αντανακλά τους προβληματισμούς της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Εάν δεν αναδειχθεί από τις εθνικές εκλογές αυτοδύναμη κυβέρνηση, να μην αποδεχθεί ελαφρά τη καρδία να γίνει συμπλήρωμα ενός εκ των δύο μεγάλων κομμάτων.
Αυτό σημαίνει ότι το ΚΙΝΑΛ θα μπορούσε να … πουλήσει ακριβά το τομάρι του; Να αφήσει τα δυο μεγάλα κόμματα να τα βρουν και να συγκυβερνήσουν; Θα ήταν εδώ που τα λέμε και δίκαιο, καθώς ήταν το μόνο που υπέστη το κόστος των μνημονίων: και εξαιτίας των αδόκιμων χειρισμών του ΓΑΠ, αλλά κυρίως γιατί είχε δημιουργήσει μια καλομαθημένη πελατεία σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί, για την οικονομία της έκφρασης, στο εμβληματικό «Ολα τα κιλά, όλα τα λεφτά».
Ωστόσο αυτά είναι σε επίπεδο θεωρίας, καθώς υπάρχουν απαγορευτικά δεδομένα: Με το υπάρχον εκλογικό σύστημα κυβέρνηση δεν σχηματίζεται επ' ουδενί χωρίς την συμμετοχή του πρώτου κόμματος. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα για το ΚΙΝΑΛ. Θα μπορούσε να επιστρατεύσει το επιχείρημα ότι είναι σωστό να συνδιοικήσουν τα δύο κόμματα που ήλκυσαν την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας το λαού.
Όμως αυτό σημαίνει ότι θα πηγαίναμε εκ νέου σε εκλογές, υπό καθεστώς άκρατης πόλωσης. Και βέβαια, μπορεί στην Ελλάδα η πολιτική πόλωση είναι κανονικότητα, αλλά υπεισέρχεται ο αδίστακτος παράγοντας που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Οι καταγγελίες του θα κάνουν τις καταγγελίες Αντρέα για Μητσοτάκη («Εφιάλτης») τσακωμό νηπίων σε νηπιαγωγείο...
Οπότε σε καθεστώς θανάσιμης πόλωσης, ο θάνατός σου η ζωή μου, το ΚΙΝΑΛ θα βγει χαμένο. Δεν θα μείνει βέβαια εκτός Βουλής που αρέσκεται να διακηρύσσει ο Βερναρδάκης (αφού μπήκε τον Ιανουάριο του 15 με τον ΣΥΡΙΖΑ φρέσκο και τον ΓΑΠ απέναντι), αλλά τα δύο στρατόπεδα θα συμπτυχθούν για την τελική μάχη, συμπιέζοντας απελπιστικά τον ενδιάμεσο χώρο.
Αν το ΚΙΝΑΛ δεν συναινέσει στη δημιουργία κυβέρνησης (στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας), οι μεθεπόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική.
Και η πολιτική ζωή θα απεικονιστεί στη φράση «χαίρε χάος αμέτρητον».
Είναι έτοιμοι γι' αυτό; Το αντέχουν;
