Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας δίνει με νύχια και δόντια τον νυν υπέρ πάντων αγώνα για να μείνει ζωντανό και όρθιο, σε ένα κόσμο που έχει γυρίσει την πλάτη του στις χρεοκοπημένες ιδεοληψίες και επαναστατικές εμμονές, οι οποίες ενώ έχουν εκλείψει από παντού, παραμένουν ζωντανές στη Βόρειο Κορέα και στον Περισσό. Τι του επιτρέπει του ΚΚΕ να έχει ακόμα κάποιον ρόλο στη χώρα μας; Η «αγωνιστική αντίδραση» απέναντι σε κάθε τι, που πάει την κοινωνία μπροστά.
Μια αντίδραση, που συσπειρώνει κατά περίπτωση όσους δίνουν μάχες οπισθοφυλακής και όσους υπεραμύνονται της ακινησίας, της αδράνειας και των μικροσυμφερόντων που διαταράσσονται από την πορεία της χώρας προς τα εμπρός.
Φυσικά, οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ δεν δελεάζονται ούτε από τα όνειρα περί υπαρκτού σοσιαλισμού, ούτε από τις φρούδες ελπίδες επανάκαμψης του σοβιετικού πόλου. Και φυσικά δεν ελπίζουν στην ανατροπή του καπιταλισμού, του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κοινοβουλευτική δημοκρατίας στη χώρα μας. Διότι γνωρίζουν ότι μια χαρά σιτίζεται ο μηχανισμός του ΚΚΕ από τους ευρωπαϊκούς και εγχώριους πόρους.
Ωστόσο, δελεάζονται από τον βραχύβιο αγωνιστικό οίστρο και τον ατελέσφορο επαναστατικό φραστικό παροξυσμό. Διότι τόσο ο οίστρος, όσο και ο παροξυσμός, καταρρέουν με το που έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα.
Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η ιστορία με τα Ναυπηγεία. Το ΚΚΕ προσπαθούσε για πολλά χρόνια να αντισταθεί στο πέρασμα των νεκρών ναυπηγοεπισκευαστικών δραστηριοτήτων σε ιδιωτικά χέρια. Αγώνες επί αγώνων. Καταλήψεις επί καταλήψεων. Συγκρούσεις επί συγκρούσεων.
Το αποτέλεσμα; Τα Ναυπηγεία επαναλειτούργησαν. Οι άνεργοι εργάτες μετάλλου, ξαναβρήκαν δουλειά. Και το ΚΚΕ υπέστη μια πρωτοφανή καθίζηση των εκλογικών ποσοστών του, στις γειτονιές που ευνοήθηκαν από το άνοιγμα των Ναυπηγείων. Το ίδιο είχε συμβεί παλαιότερα και με την άρση του καμποτάζ, που άνοιξε την ελληνική αγορά της κρουαζιέρας.
Στο θέμα που αφορά την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων στη χώρα μας, το ΚΚΕ βρήκε και πάλι ένα «πεδίον δόξης λαμπρόν» και μια ευκαιρία για να δώσει μια ακόμα αγωνιστική μάχη.
Και ίσως αυτή η μάχη είναι για το ίδιο, η μητέρα όλων των μαχών. Διότι αν χάσει αυτήν την υπέρτατη μάχη στον «προνομιακό» του χώρο, που είναι τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, τότε θα χάσει το ισχυρότερο όπλο του. Διότι είναι οι φοιτητές του ΚΚΕ, αυτοί που μέσω οβιδιακών μεταμορφώσεων συμμετέχουν στις εκδηλώσεις και διαδηλώσεις του κόμματος, πότε σαν μαθητές, πότε σαν φοιτητές, πότε σαν εργάτες, πότε σαν συνταξιούχοι, πότε σαν δημόσιοι υπάλληλοι και πότε σαν απεργοί.
Οπότε αν ηττηθούν σε αυτήν την κορυφαία για τους ίδιους μάχη, αν ηττηθούν μέσα στο ίδιο τους το άντρο, τότε όλα τελειώνουν. Και αυτό το ξέρει πολύ καλά η ηγεσία του ΚΚΕ.
Οπότε σήμερα βλέπουμε τους φοιτητοπατέρες του ΚΚΕ να προσπαθούν να κινητοποιήσουν τους περίπου 13.000 με 15.000 ψηφοφόρους τους στα πανεπιστήμια, μέσω συγκεντρώσεων, διαδηλώσεων και καταλήψεων «ενάντια στο ξεπούλημα» της παιδείας. Όμως στις σύγχρονες δημοκρατίες, τα θέματα δεν λύνονται στους δρόμους. Οι κοινοβουλευτικές αποφάσεις δεν λαμβάνονται με αγωνιστικές γροθιές, αλλά με ψήφους.
Το νομοσχέδιο θα περάσει. Θα δημιουργηθεί το νομικό πλαίσιο της λειτουργία και στην Ελλάδα, μη κρατικών πανεπιστημίων. Σε κάποιες μήνες όλα αυτά θα αποτελούν παρελθόν. Και εννοώ τους «αγώνες» και τις «καταλήψεις». Ακόμα και το υπάρχον νοσηρό κλίμα των πανεπιστημίων θα έχει μεταβληθεί, αφού το «ρωμαλέο» φοιτητικό κίνημα του ΚΚΕ εκ των πραγμάτων θα έχει ηττηθεί.
Μέχρι τότε το ΚΚΕ θα κάνει τη δουλειά του. Αυτήν ξέρει, αυτήν κάνει. Όμως ποιος θα προστατεύσει τους υπόλοιπους 350.000 φοιτητές από τις άνομες πράξεις αυτής της ισχνής μειοψηφίας; Ποιος θα προστατεύσει τους φοιτητές από τις καταλήψεις; Ποιος θα μεριμνήσει ώστε να μην ακυρωθεί η εξεταστική περίοδος και για να μην χαθεί το «εξάμηνο»;
Μέχρι πότε θα ανέχεται η Πολιτεία της μεθοδεύσεις του ΚΚΕ; Μέχρι πότε θα «τιμά» τους αγώνες του; Ειδικά σήμερα, που το ΚΚΕ δίνει τη μητέρα όλων των μαχών στη σύγχρονη ιστορία του; Διότι αν τη χάσει, χάνει μαζί και τη δεξαμενή των κατ’ επάγγελμα αγωνιστών του.
