Αναμφίβολα αποτελεί επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα. Να εκφωνεί τις πλέον απίθανες παραδοξότητες, αυτές που δεν αντέχουν σε καμία λογική και θεσμική αξιολόγηση, και το πλήθος το πιστών να χειροκροτεί ενθουσιασμένο!
Συνέβη στην Κεντρική Επιτροπή, όταν είπε πως την επόμενη φορά που θα έρθει θα ελέγξει τους κρατικούς αρμούς. Εντάξει, κατανοητό εν μέρει. Στην Κ.Ε. ήταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν μεγαλώσει με μια κουλτούρα η οποία δεν έχει και περί πολλού την αστική δημοκρατία, ή τουλάχιστον την αντιμετωπίζει με καχυποψία. Αυτή είναι στην υπηρεσία της μεγαλοαστικής τάξης, της διαπλοκής, του μονοπωλιακού κεφαλαίου, των κυρίαρχων τάξεων κλπ.
Το Σάββατο όμως επιδόθηκε σε ένα ανάερο άλμα λογικής, το οποίο: Και από τα γεγονότα δεν στηρίζεται, και τους δημοκρατικούς θεσμούς απαξιώνει σε επικίνδυνο βαθμό. Με ύφος οργίλο αναφώνησε: «Δεν αρκεί να θυμώνουμε. Δεν φτάνει να γκρινιάζουμε. Δεν αρκεί να εκδηλώνουμε την πικρία μας για την πορεία που ανακόπηκε με τις πιο ανήθικες μεθόδους. Ήρθε η ώρα της κοινωνικής αντεπίθεσης. Ήρθε η ώρα να δράσουμε με τα όπλα που η δημοκρατία μας παρέχει» (η υπογράμμιση δική μας)!
Μα αν δεν μας απατά η μνήμη μας - και δεν μας απατά - δεν έπεσε η κυβέρνησή του από κάποιο αντιδημοκρατικό και αντιθεσμικό «προνουντσιαμέντο», ανήθικων και αντιδημοκρατικών δυνάμεων. Ο ίδιος κήρυξε εκλογές, έντρομος μετά την πανωλεθρία των ευρωεκλογών – που αντικειμενικά δεν ήταν πανωλεθρία. Ήταν μια ήττα από αυτές που συμβαίνουν σε όλο τον πλανήτη στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.
Όμως ο ίδιος μέσα στην ιλαρή ατμόσφαιρα προσωπικής πληρότητας που του είχαν δημιουργήσει οι κομματικοί δημοσκόποι (μια δυο μονάδες πίσω στις ευρωεκλογές που ο κόσμος ψηφίζει χαλαρά και προειδοποιητικά, και πάμε το Φθινόπωρο να πάρουμε το κεφάλι του Μητσοτάκη), εξέλαβε την ήττα ως πανωλεθρία. Ενεός και πελιδνός κήρυξε εκλογές χωρίς να του το ζητήσει κανείς (εντάξει, του το ζητούσε ο Μητσοτάκης, αλλά αυτό είχε ξεκινήσει από το Καλοκαίρι του 2016, και είχε καταλήξει να είναι κάτι σαν «εθιμικό» συμπλήρωμα των μητσοτακικών ομιλιών που από την επανάληψη είχε χάσει τη βαρύτητά του).
Η κήρυξη των εκλογών, ως απόφαση της δικής του ελεύθερης βούλησης, δεν είχε καν το βεβιασμένο και αναγκαστικό των εκλογών του 2015, όταν ο ίδιος χρησιμοποίησε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ως ευκαιρία για να σύρει τη χώρα σε εκλογές (θεμιτό βέβαια αφού προβλεπόταν από το σύνταγμα). Πως τεκμαίρεται λοιπόν ότι ανακόπηκε η πορεία με «ανήθικες μεθόδους», από εκλογές που κήρυξε ο ίδιος;).
Δεν μπορεί να μην κατανοεί το βάρος των φράσεων που εκστομίζει. Ίσως να μην το κατανοούσε ως το 2015, λόγω ακαταδεξίας ενασχόλησης με αυτές τις «μικροαστικές διαδικασίες». Ήταν τότε στην εποχή της… κινηματικής αψάδας.
Ωστόσο από την πρωθυπουργία και μετά έμαθε, ή έπρεπε να έχει μάθει. Συνάντησε τους ισχυρούς του πλανήτη. Τους Προέδρους των ΗΠΑ, Της Κίνας, τη Ρωσίας, της Γερμανίας και άλλων μεγάλων χωρών, καθώς και τους υψηλόβαθμους γραφειοκράτες της Ε.Ε. που βαδίζουν με τους κανονισμούς ανά χείρας. Ως Πρωθυπουργός, δεν ήταν ο ανεπίγνωστος νεαρός κνίτης των καταλήψεων.
Ξέρει τι λέει και το βάρος αυτών που λέει. Απλώς - μάλλον - δεν νοιάζεται για τις επιπτώσεις αυτών που λέει. Και αυτό είναι χειρότερο! Δεν νοιάζεται για το γεγονός ότι οι ισχυρισμοί ενός πρώην Πρωθυπουργού και νυν αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης, λειτουργούν καθοδηγητικά προς τους οπαδούς του. Και οι οπαδοί μαθαίνουν, και μάλλον πείθονται, ότι με τις εκλογές που κήρυξε ο ίδιος, η πορεία του ανακόπηκε «με τις πιο ανήθικες μεθόδους»!
Απορία δημιουργεί πως αντιμετωπίζουν τέτοιες απόψεις οι θεσμικά λεπτεπίλεπτοι «γεφυραίοι» της πάλαι ποτέ Ανανεωτικής Αριστεράς, όπως και τα στελέχη και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ που εισέρευσαν– δεν αναφερόμαστε σε όσους απήλαυσαν υπουργικούς θώκους.
Εντάξει, ας πούμε οι Πασόκοι είναι και λίγο «εκπαιδευμένοι». Έχουν ακούσει - το ύστερο ίνδαλμα του Αλέξη - τον Αντρέα, να λέει «Κανένας θεσμός, μόνο ο λαός». Όμως ο Αντρέας το εκφώνησε υπό το βάρος της παραπομπής του στο Ειδικό Δικαστήριο. Και το είπε σε ομιλία του με την γνωστή του άνεση αυθόρμητης συνομιλίας με το πλήθος. Ήταν κάτι αυθόρμητο και αγανακτισμένο . Του Αλέξη ήταν ενταγμένο εκ των προτέρων στην γραπτή ομιλία του. Και αυτό είναι πιο επικίνδυνο γιατί ο κειμενογράφος του κι ο ίδιος ήξεραν τι λένε...
