Σύστησε στο ευρύ κοινό σημαντικούς Έλληνες εικαστικούς και συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάδειξή τους. Με εξωστρέφεια οργάνωσε εκθέσεις σε συνεργασία με άλλους ιδιωτικούς, αλλά και κρατικούς φορείς στο εξωτερικό κι έδωσε βήμα σε ιστορικούς και κριτικούς τέχνης για τη διοργάνωση θεματικών εκθέσεων, ήδη από το ’60, τότε που η συνεργασία θεωρητικών με γκαλερί ήταν παντελώς άγνωστη. Η Τζούλια Δημακοπούλου, ψυχή της εμβληματικής γκαλερί «Νέες Μορφές», πέθανε σε ηλικία 92 χρόνων.
Στον χώρο της Βαλαωρίτου που σφράγισε το εγχώριο εικαστικό τοπίο και συνεχίζει σήμερα ως Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, η Δημακοπούλου αφήνει βαθύ το ίχνος της. Την γκαλερί ίδρυσε το καλοκαίρι του 1959 μαζί με τους Ανδρέα και Διονυσία Προκοπίου (τον τίτλο «Νέες Μορφές» έδωσε ο Άγγελος Προκοπίου). Από τα χρόνια της αφαίρεσης με τους μεγάλους Μάρθα, Λεφάκη και Σπυρόπουλο στα χρόνια της χούντας, όπου κυριαρχεί ένα κλίμα πολιτικοποίησης, και από τη δεκαετία του 1980 ως σήμερα, οπότε οι καλλιτέχνες φεύγουν από το τελάρο και δοκιμάζουν νέα μέσα όπως ο Άγγελος Παπαδημητρίου, η Δημακοπούλου υπηρέτησε τη σύγχρονη τέχνη με συνέπεια και επαγγελματισμό, χωρίς να προτάξει το δικό της εικαστικό ιδίωμα ή τους καλλιτέχνες που συγγενεύουν με αυτό.
Έργο της Τζούλιας Δημακοπούλου
Γεννήθηκε σε μεσοαστική οικογένεια που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1940. Δεν κατάφερε να φοιτήσει στην Καλών Τεχνών, αλλά σπούδασε Ζωγραφική και Ιστορία της Τέχνης στη Βενετία. Από τους πρώτους που γνώρισαν το ζωγραφικό της βλέμμα ήταν ο Γιάννης Αδαμάκος.
Έργο της Τζούλιας Δημακοπούλου
Με την αφορμή της έκθεσης που είχε πραγματοποιήσει το ΙΣΕΤ με έργα της, ο δημιουργός είχε πει για τη ζωγραφική της: «Η πρώτη μου έκθεση, φοιτητής ακόμη, έγινε στις Νέες Μορφές το ’78. Εκεί, είδε την έκθεση ο Τάσσος (Α. Αλεβίζος, διακεκριμένος χαράκτης και ζωγράφος) και μου έδωσε υποτροφία για το Παρίσι. Επομένως, η γκαλερί στάθηκε καθοριστική ως ''διαβατήριο'', αλλά αυτό δεν περιορίστηκε σε όρους επαγγελματικούς. Θέλω να πω, κι αυτό δεν αφορά μόνο εμένα, η Τζούλια Δημακοπούλου ανέπτυξε σχέσεις ζωής με τους ζωγράφους. Νιώθαμε όλοι οι συνεργάτες της τη φροντίδα και την αγάπη της γι’ αυτό καμιά φορά αισθανόμουν ότι την ''καταπιέζαμε''. Κι αυτό γιατί δεν είχε χρόνο για τον εαυτό της. Παλιότερα ήταν πιο σύντομες οι εκθέσεις, άρα ο χρόνος προετοιμασίας για τους καλλιτέχνες που παρουσίαζε, ήταν εξαιρετικά πιεστικός. Έτσι, η ζωγραφική έγινε ένα ''φρούριο''∙ μέσα εκεί έβρισκε το τοπίο που αγαπούσε κι αυτό, εντέλει, ήταν το προσωπικό της ησυχαστήριο. Κι ενώ το κράτησε για την ίδια, ήξερε όμως που απευθυνόταν κάθε φορά. Γιατί και η μοναξιά του καλλιτέχνη δεν είναι μικρό πράγμα. Έχει ανάγκη από τη γνώμη του άλλου.
Έργο της Τζούλιας Δημακοπούλου
» Είναι περίεργο, αλλά κοιτώντας την ζωγραφική της, δεν κατάλαβα ποιος ζωγράφος της άρεσε! Δεν υπάρχει δηλαδή, το στοιχείο κάποιου γνωστού δημιουργού στο έργο της. Είχε την πολυτέλεια να αποστασιοποιείται από τα έργα που εξέθετε στην γκαλερί και δεν ''πέρασε'' κανέναν στη δουλειά της. Ήξερε, όμως, από ζωγραφική, σε έπειθε. Υπάρχει μία απίστευτη συνέπεια σε όλη της την πορεία κι αυτό είναι αληθινά εντυπωσιακό. Η πορεία αυτή είναι αναγνωρίσιμη με μία εξέλιξη εσωτερική. Γι’ αυτό και της έλεγα χαριτολογώντας ''άντε, θα σου βρω και γκαλερί''. Και μέσα στη ζωγραφική της αποκαλύπτεται η ίδια».
Η Τζούλια Δημακοπούλου το 2000. Πηγή: Eurokinissi/ Χρήστος Μπόνης
Το IΣΕT, πέρασε μέσω δωρεάς, το 2022 στην Εθνική Πινακοθήκη. Η κηδεία της Τζούλιας Δημακοπούλου θα γίνει την Τρίτη 27 Αυγούστου (11.00) στον ιερό ναό του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτη.
