Απαθανατίζοντας μία χρονική στιγμή εντός του χρόνου, η φωτογραφία αποτελεί το τεκμήριο καταστάσεων και διαθέσεων που έχουν παρέλθει, ειδεμή στιγμών που θεμιτό είναι να διαρκέσουν παντοτινά. Γι' αυτό κι οι φωτογραφίες τείνουν να είναι πολύτιμες, εξ ου και η «προστασία» τους σε κορνίζες και φωτογραφικά άλμπουμ.
Πέντε μεγάλων διαστάσεων κορνίζες φωτογραφιών –που θα μπορούσαν όμως να είναι και καθρέπτες– καταλαμβάνουν τη σκηνή της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις ανάγκες παρουσίασης του βραβευμένου με βραβείο Drama Desk μιούζικαλ «The Last Five Years» του Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν. Πέντε κορνίζες διαφορετικών μεγεθών, ορισμένες σπασμένες στη μέση άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο, και μία μονάχα άρτια, αντιστοιχούν στα πέντε έτη κοινής πορείας των Κάθυ (Βάσια Ζαχαροπούλου) και Τζέιμι (Πάρις Παρασκευάδης), δύο φιλόδοξων νέων καλλιτεχνών των οποίων οι δρόμοι τους ενώθηκαν στη Νέα Υόρκη.
Οι ρωγμές στον καθρέπτη των κορνιζών αντιστοιχούν στη ρωγμή στη σχέση τους. Οι φωτογραφίες που υπενθυμίζουν καταλαμβάνουν επίσης θέση στο τραπέζι στο κέντρο της σκηνής, κι είναι οι πρώτες που τα πρόσωπα γυρνούν από την άλλη σαν το συναίσθημα παρέρχεται. «Χαμογελώ. Η καμπύλη του χαμόγελου, το κοίλο αυτής της διαθέσεως, μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο, έτοιμο. Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου πέρασε στόχος κάποτε» ανακαλώ από το ποίημα «Φωτογραφία 1948» της Κικής Δημουλά.
Από την παρουσίαση του μιούζικαλ «The Last Five Years». Πηγή φωτ.: Facebook/ Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ / GNO Alternative Stage
Η ιδιαιτερότητα του μιούζικαλ έγκειται στο αφηγηματικό σχήμα, στην αντισυμβατική δομή του, καθώς η Κάθυ αφηγείται την ιστορία αντίστροφα, ενώ ο Τζέιμι αφηγείται την ιστορία σε ευθεία χρονολογική σειρά. Παρελθόν και παρόν μπερδεύονται σε έναν ιστό αναμνήσεων και πράξεων, οι χρονικότητες των δυο ηρώων συναντιούνται μόνο μία φορά, στον γάμο τους, καταδεικνύοντας τη συναισθηματική μεταβολή.
Με την αντισυμβατική δομή να είναι πλοηγός στο μιούζικαλ, καταδεικνύονται κάθε είδους αντιθέσεις: από τα λεγόμενά τους έως ποικίλες συνυποδηλώσεις. Την καλοκαιρία που εκτός από τη διάθεση αντικατοπτρίζεται στην ενδυμασία τους στην αρχή της γνωριμίας και τον χειμώνα που ενδυματολογικά επέρχεται με την οριστική ρήξη, τις πολλές στρώσεις ρούχων και ατημελησίας τονίζοντας τον χειμώνα που έχει καταβάλει την ψυχή και την ανάγκη για θαλπωρή.
Στις οθόνες των (σπασμένων και μη) κορνιζών δίνονται πληροφορίες για το εκάστοτε μέρος ενίοτε και καιρική συνθήκη, αντιθέσεις εντοπίζονται και στα λεγόμενά τους, όπως «πως μπορώ εγώ να κλαίω κι εσύ ν’ αδιαφορείς» υπογραμμίζοντας – μεταξύ άλλων – την αδυναμία επικοινωνίας.
Από την παρουσίαση του μιούζικαλ «The Last Five Years». Πηγή φωτ.: Facebook/ Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ / GNO Alternative Stage
Η αναβίωση του εν λόγω μιούζικαλ στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ έχει ως επιπλέον σκοπό να συστήσει στο ελληνικό κοινό έναν σπουδαίο δημιουργό του είδους. Το έργο παρουσιάζεται σε μουσική διεύθυνση του Μιχάλη Παπαπέτρου, τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Δημήτρης Δημόπουλος, η σκηνοθετική προσέγγιση είναι του Δημήτρη Δημόπουλου.
«Κάθε παρουσίαση του ''The Last Five Years'' βασίζεται στις ικανότητες και τη χημεία των δύο πρωταγωνιστών της. Στόχος και επιθυμία μου ως σκηνοθέτη ήταν να δημιουργήσω στην πρόβα τον χώρο όπου η Βάσια και ο Πάρις θα δημιουργήσουν τη δική της Κάθυ και τον δικό του Τζέιμι. Έτοιμοι πια, πατάμε στη σκηνή και βρισκόμαστε στο σκηνικό που σχεδίασε ο Ντέιβιντ Νεγρίν (που υπογράφει και τα κοστούμια) και φώτισε ο Χρήστος Τζιόγκας, έναν σκηνικό χώρο όπου οι αναμνήσεις του παρελθόντος και οι δράσεις του παρόντος συνυπάρχουν και ξεδιπλώνονται ταυτόχρονα, καθώς τα τελευταία πέντε χρόνια της κοινής ζωής του ζευγαριού βιώνονται ως ανάμνηση για την Κάθυ, αλλά ξετυλίγονται ως παροντικό βίωμα για τον Τζέιμι.
Αυτό το ιδιαίτερο εύρημα του Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν δημιουργεί τη θεατρική συνθήκη το ζευγάρι να συναντιέται χωροχρονικά μόνο στη σκηνή του γάμου του. Αν κατορθώσαμε σε αυτή τη σκηνή να ξεχάσετε ως θεατές την κατάληξη της σχέσης της Κάθι και του Τζέιμι, η οποία άλλωστε αποκαλύπτεται από την πρώτη σκηνή, τότε πετύχαμε», σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Από την παρουσίαση του μιούζικαλ «The Last Five Years». Πηγή φωτ.: Facebook/ Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ / GNO Alternative Stage
Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν οι ταλαντούχοι Βάσια Ζαχαροπούλου και Πάρις Παρασκευάδης, ερμηνευτές με γνώση και πείρα στο είδος που επιλέχτηκαν έπειτα από ανοικτή ακρόαση ανάμεσα σε περισσότερους από 160 ερμηνευτές.
Το εξαμελές μουσικό σύνολο αποτελείται από τους Μίσλαβ Ρέζιτς (ακουστική κιθάρα), Μάνο Αναγνωστόπουλο (ηλεκτρικό μπάσο), Μιχάλη Παπαπέτρου (πιάνο), Διονύση Βερβιτσιώτη (βιολί), Αλέξανδρο Μποτίνη και Φαμπιόλα Οχέδα (βιολοντσέλο). Όσο για τη μουσική του μιούζικαλ, είναι ένα εκλεκτικό συνονθύλευμα ήχων και επιρροών, όπου η ποπ-ροκ συνδυάζεται ιδανικά με την τζαζ, την κλασική μουσική και τη φολκ με στοιχεία κάντρι.
Πηγή φωτ.: Facebook/ Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ / GNO Alternative Stage
Η πρεμιέρα του μιούζικαλ πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο Northlight του Σικάγου το 2001, λαμβάνοντας διθυραμβικές κριτικές, και την επόμενη χρονιά μεταφέρθηκε εξίσου επιτυχημένα στον εναλλακτικό χώρο του οφ-Μπρόντγουεϊ. Έκτοτε, έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες και παρουσιάστηκε σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο: Καναδά, Αυστραλία, Ιαπωνία, Γερμανία, Ολλανδία, Ιταλία, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία.
Απόδειξη της μακροβιότητας του έργου, που στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στη δημοτικότητά του στα περιφερειακά θέατρα των ΗΠΑ, αποτελεί η αναβίωσή του εκτός Μπρόντγουεϊ, στο Θέατρο Second Stage το 2013, σε σκηνοθεσία του ίδιου του Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν. Το 2014 κυκλοφόρησε επίσης η κινηματογραφική διασκευή του, όπου πρωταγωνιστούν οι Άννα Κέντρικ και Τζέρεμυ Τζόρνταν.
Το μιούζικαλ «The Last Five Years» ανεβαίνει (σε συνεργασία με τη Music Theatre International) για τρεις ακόμη παραστάσεις στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, στις 29, 30 και 31 Μαρτίου 2024 (ώρα έναρξης στις 20:30, Κυριακή στις 19:30). Εισιτήρια: ταμεία ΕΛΣ (καθημερινά 9:00-21:00 | 2130885700) και www.ticketservices.gr
