Σιγά, μην έχει πρόβλημα το Μαξίμου με το έτσι κι αλλιώς τοξικό μείγμα πολιτικής της Ενωμένης Αντιπολίτευσης. Το πρόβλημα της Κυβέρνησης είναι ο εαυτός της. Έχει βρεθεί σε θέση να υστερεί στον αέρα της νίκης από τα δικά της λάθη και τις αβλεψίες της. Αυτό που οφείλει να κάνει είναι να αποκαταστήσει, εκ νέου, επαφή με τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της. Με όσους λοξοκοιτάζουν κυρίως προς την Ακροδεξιά, για το προειδοποιητικό μήνυμα τους προς Μητσοτάκη. Εάν, στη συνέχεια, αγκυροβολήσουν στην προσωρινή επιλογή τους, είναι το επόμενο πρόβλημα που θα πρέπει να λύσει το Μαξίμου, κατόπιν των Ευρωεκλογών. Τρία χρόνια επαρκούν. Αλλά, να κατασταλάξει με ποιους θέλει να πάει και ποιους να αφήσει. Να που αποδεικνύεται, πως όλα τα καλάθια δεν χωρούν κάτω από τις μασχάλες…
Ποιος θα έδινε σημασία στην Ενωμένη Αντιπολίτευση, εάν δεν ικανοποιούσε η Κυβέρνηση; Παραχώρησε πολιτικό χώρο στον οποίο προσπαθεί, ασθμαίνουσα, να μπεί σφήνα η Αντιπολίτευση, με τοξικό, λαϊκιστικό και ασυνάρτητο λόγο. Οι επιλογές και οι ανακολουθίες του Μαξίμου κατάφεραν το ακατόρθωτο μέσα σε εννέα μήνες. Να δυσαρεστήσουν πολλούς εκ των πολιτών που την προικοδότησαν με το 41%.
Κάποιοι διέγνωσαν πως το πρόβλημα είναι η έλλειψη Αντιπολίτευσης. Ήταν ήδη γνωστό, ότι η Κυβέρνηση θα ανταγωνιζόταν τον εαυτό της. Επισημάνθηκε από το τέλος Μαίου 2023, μετά τον πρώτο εκλογικό θρίαμβο Μητσοτάκη. Τα κακά μαντάτα της κυβερνητικής ανοργανωσιάς και της ανετοιμότητας φάνηκαν όταν η νεοπαγής Κυβέρνηση ήρθε αντιμέτωπη με το…τέρας που θα έπρεπε να παλέψει: Το Κράτος. Κι εκεί φοβήθηκε κι οπισθοχώρησε.
Προφανώς, γνωρίζει το Μαξίμου, με τις συνεχείς μετρήσεις κοινής, ένα-ένα τα παράπονα των πολιτών. Η φοβία στην εφαρμογή της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, η αποτυχία να ανακτήσουν τα κρατικά ΑΕΙ την εικόνα κανονικότητας όπως έχουν παντού τα Πανεπιστήμια, και στα φιλελεύθερα δημοκρατικά κράτη και στα αυταρχικά καθεστώτα, τα σοσιαλιστικού τύπου επιδόματα βασισμένα στη φορολογία των συνεπών πολιτών, ενώ συνεχίζουν το πάρτι τους οι ασυνεπείς φοροαποφεύγοντες που ανεβάζουν και τον πληθωρισμό στον τομέα των υπηρεσιών, μερικά μόνο ζητήματα από όσα συσσωρεύουν ως αγανάκτηση οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας.
Τα βασικά, είναι η φυγομαχία στον «πόλεμο» με το Κράτος σε όλους τους τομείς ευθύνης. Από την ασφάλεια μέχρι την Υγεία, από τη Δικαιοσύνη μέχρι το τρένο, παντού. Ακόμη και η ίδρυση των μη κρατικών ΑΕΙ, προφανώς μια επιτυχημένη κίνηση, όπως και τα απογευματινά ιατρεία στα κρατικά Νοσοκομεία, οι αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα και στη λειτουργία των Δικαστηρίων δυστυχώς ακούγονται σαν περιορισμένου εύρους αλλαγές, ενώ δεν είναι.
Νομίζω πως θα διαπιστώνετε κι εσείς στις συζητήσεις στους κύκλους σας, για τη ζημιά που νιώθουν πολλοί σχετικά με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Δεν γίνεται να είναι η πρώτη ατάκα των αντιρρησιών, άρα κάτι πήγε λάθος.
Τι έχει απέναντι της η Κυβέρνηση;
Έναν Βελόπουλο, ο οποίος κάθε μέρα ανεβάζει τις συντάξεις. Ξεκίνησε με 3.000 ευρώ, πήγε στις 4000, μηνιαίως μη μπερδευόμαστε, και θα συνεχίσει όσο αυξάνουν οι εξορύξεις πετρελαίου. Πάντως, ούτε και η Σαουδική Αραβία με την ημερήσια παραγωγή της δεν θα μπορούσε να δώσει αντίστοιχες συντάξεις, εάν λέγαμε να συζητήσουμε (σοβαρά!) τον Βελόπουλο. Βρίσκει και τα λέει.
Έναν Κασσελάκη, ο οποίος κάθε μέρα προσθέτει μια καινούργια ασυναρτησία στο χαρτοφυλάκιο του. Δεν πρέπει να περνούν αναπάντητα όσα λέει. Ο κυβερνητικός Εκπρόσωπος ανταποκρίνεται επαρκώς στο καθήκον του. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκείται στις λαϊκιστικές ασυναρτησίες του. Έχει αποθέματα τοξικού λόγου, στη γραμμή Πολάκη, που εναποθέτει στην πολιτική αντιπαράθεση. Στοχεύει στο κοινό που αρέσκεται στον αντισυστημικό λόγο. Προσπαθεί να μαζέψει δυσαρέσκεια απ’ όπου μπορεί. Η επένδυση του είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, όπως και του Βελόπουλου.
Έναν Ανδρουλάκη που τρακάρει ανάμεσα στη σοβαροφάνεια και στην ανεπάρκεια του να εκφράσει σοβαρά επιχειρήματα τα οποία θα μπορούσαν να είναι η εναλλακτική επιλογή στον Μητσοτάκη. Αφήνει κι αυτός χώρος στον Κασσελάκη, τον βασικό του αντίπαλο.
Επιστρέφουμε εκεί που ξεκινήσαμε.
Ο Πρωθυπουργός θέλησε να απλώσει την πολιτική του επιρροή στον χώρο του προχωρημένου Κέντρου. Δεν θα υπήρχε αντίρρηση, καθώς θεωρήθηκε ως ένας παράγοντας της εκτίναξης στο 41%, εάν η Κυβέρνηση είχε στο μεταξύ ανταποκριθεί στα κοινά αιτήματα όλου του πολιτικού φάσματος. Κράτος, Ασφάλεια, Υγεία, ΑΕΙ, Δικαιοσύνη.
Δεν έχει πείσει, έως σήμερα, η Κυβέρνηση.
Να μας δείξει την ταχύτητα και τα σχέδια της…
