Τι χαρακτηρίζει περισσότερο απ’ όλα την Κεντροαριστερά; Η μιζέρια κι η μίρλα. Κρατούν χρόνια σαν την κολόνια. Είναι η έλλειψη ικανού αρχηγού που προκαλεί την ιδεολογική καχεξία ή μήπως η απόσταση από την κοινή λογική, τη διαχειριστική ικανότητα και τη γεωπολιτική αντίληψη; Ο τελευταίος «καταλληλότερος», κατά γενική ομολογία, ήταν ο Κώστας Σημίτης, έστω κι αν στο τέλος τον κατάπιε η λαϊκιστική νοοτροπία του ΠΑΣΟΚ. Έκτοτε πέρασαν είκοσι χρόνια ξηρασίας. Μπορεί να αναζωογονηθεί ο χώρος; Φυσικά. Αρκεί να βρει το θάρρος και το κουράγιο να αναζητήσει έναν ηγέτη με συγκεκριμένα προσόντα. Έναν σαν τον «Μητσοτάκη» που θα αναμετρηθεί ευθέως με τον Πρωθυπουργό!
Για να μην χανόμαστε. Το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα, που μπορεί να εκφράσει γνήσια την Κεντροαριστερά. Δίπλα του, συμπληρωματικά θα έχει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή θα έπρεπε να είναι η «φυσική» τάξη των πραγμάτων. Δυστυχώς τα πράγματα εξελίχθηκαν ανώμαλα εξαιτίας της χρεοκοπίας του 2009. Η αποτυχημένη πρωθυπουργία του Γιώργου Παπανδρέου στέρησε από το «οικογενειακό» του κόμμα την πρωτοκαθεδρία στην έκφραση της ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Αναδείχθηκε λόγω της κρίσης η τυχοδιωκτική ριζοσπαστική Αριστερά του Α. Τσίπρα με την Ακροδεξιά συμμαχία του Καμμένου να ενσαρκώνει έναν ρόλο αποτυχημένα. Ο Τσίπρας ηττήθηκε παταγωδώς όταν η Ελλάδα ανέκαμψε οικονομικά μετά το 2019 και στη συνέχεια έγινε ο «μοιραίος» ηγέτης που άνοιξε τον δρόμο στον Στ. Κασσελάκη.
Βυθισμένο στη δική του κρίση ταυτότητας το ΠΑΣΟΚ, συναγωνιζόταν σε απελπισία τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά με την απόφαση της να πετάξει εκτός του κόμματος τον Ε. Βενιζέλο στέρησε από την Κεντροαριστερά ένα ζωογόνο πολιτικό μυαλό. Ήταν φανερό πως η επικυριαρχία Μητσοτάκη στην πολιτική σκηνή ήταν, πέραν των ικανοτήτων του, και αποτέλεσμα της ανυπαρξίας αντιπάλων. Ο Ν. Ανδρουλάκης έδωσε παροδικά μια ανάσα στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο όμως πολύ σύντομα έχασε την όποια φρεσκάδα κι επέστρεψε στη μουντή διάθεση που εξέπεμπε ο πρόεδρος του.
Ο χαρωπός Στέφανος ήταν το σουξέ του καλοκαιριού 2023. Σάρωσε την αριστερή μούχλα της Κουμουνδούρου αλλά όσο κι αν προσπάθησε να ανοίξει διάπλατα τα παράθυρα του βαμμένου κόκκινου κτηρίου της οδού Πειραιώς, φως δεν πέρασε μέσα. Ο Κασσελάκης μόνος, επόμενο ήταν να μην μπορεί να πάει μακριά. Και δεν πήγε.
Οπότε σκάει μύτη, ο ευεργετηθείς από τον Ανδρουλάκη, δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας. Καθόλου αυτόφωτος, δίχως αρχηγικά προσόντα, ενδεχομένως να μην θέλει να τα εμφανίσει, θέλει να βάλει πλώρη για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι βέβαιο ότι θα το καταφέρει τελικά. Ποτέ δεν ξέρεις. Μέχρι τώρα, το πρόβλημα της Κεντροαριστεράς εστιαζόταν στην έλλειψη του «εκλεκτού» ηγέτη που θα έδινε την πολυπόθητη ορμή προς την εξουσία. Ξαφνικά γέμισε ο τόπος μνηστήρες.
Αλλά και πάλι κάτι λείπει. Αυτό το «κάτι», είναι το περιεχόμενο. Κάποτε, οι ανάγκες της εποχής το ήθελαν ιδεολογικό. Σήμερα, ας το ονομάσουμε απλά, συγκεκριμένες προτάσεις και εφαρμόσιμες ρεαλιστικές ιδέες. Τίποτε απ’ αυτά δεν έχει η Κεντροαριστερά.
Για αυτό και η πρόταση:
Μητσοτάκη πάρε και το ΠΑΣΟΚ!
Χαρά θα δώσεις…
