Έχει μια προσφιλή ατάκα ο νέος υπ. Οικονομικών Κ. Χατζηδάκης, όταν θέλει να υπογραμμίσει το ενδιαφέρον του για τη βελτίωση του εισοδήματος των Ελλήνων και ταυτόχρονα να καταδείξει τον λαϊκισμό των πολιτικών: «Μα τι νομίζετε, εμείς γιατί να μη θέλουμε να μοιράσουμε χρήματα; Έτσι γίνεται επιτυχής ένας πολιτικός. Αλλά πως το κάνεις, χωρίς να χαντακώσεις τα δημοσιονομικά;». Ο πράος στη συμπεριφορά, αλλά δυναμικός κι τολμηρός όταν πρέπει να δράσει Χατζηδάκης καλείται να λύσει την εξίσωση…
Η κυβέρνηση μπήκε δυνατά από τα αποδυτήρια στο γήπεδο της οικονομίας. Μπορούμε να θεωρήσουμε απολύτως ειλικρινή τη δηλωμένη πρόθεση της να βελτιώσει το εισόδημα των πολιτών. Είναι απλό. Η διάχυση στην κοινωνία του παραγόμενου πλούτου εξυπηρετεί πρώτα απ´ όλα, τους ίδιους τους πολιτικούς. Είναι πολιτική υψηλής απόδοσης, σε επιτυχία και ψήφους. Ζητούμενο όμως διαχρονικά παραμένει ο τρόπος, το μέσο για να επιτευχθεί ο στόχος. Εκεί πάσχει το σύστημα.
Ο Μητσοτάκης ξεκινά τη δεύτερη τετραετία του με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Επόμενο είναι, όταν οι επιδόσεις της οικονομίας έχουν απογειωθεί σε σχέση με το καχεκτικό 2019. Και μόνο η βεβαιότητα για την αναμενόμενη επενδυτική βαθμίδα σε συνδυασμό με τα προσδοκώμενα έσοδα της θερινής περιόδου φτιάχνει ένα καταπληκτικό υπόβαθρο για να αποδείξει ότι δεν υποσχόταν «αέρα» προεκλογικά. Όπως η αύξηση στο μισθούς του Δημοσίου. Θα περιλαμβάνεται στο πρώτο προς ψήφιση νομοσχέδιο.
Ακούγεται εξαιρετικό το σενάριο. Πόσο μάλλον όταν περιλαμβάνει τη μετατροπή του παραγωγικού μοντέλου. Επιτέλους! Δεκαετίες τώρα επιχειρείται, μάλλον άτολμα και ξεπερασμένα σε σχέση με άλλα πιο τολμηρά, στην ανοικτή φιλελεύθερη οικονομία, κράτη. Στην Ελλάδα οι κατά καιρούς προσπάθειες αποτύγχαναν. Αυτή η Κυβέρνηση ξεπερνά τις αγκυλώσεις του κρατισμού (δεν αποκλείεται σκόπιμες) και θα επιδιώξει καινοτομία, εξωστρέφεια, επενδύσεις και εξαγωγές. Αυτά σημαίνουν ανάπτυξη και μεταφράζονται στην πολυπόθητη αύξηση του εισοδήματος, πρωτίστως για τους χαμηλόμισθους.
Μητσοτάκης, Χατζηδάκης και Οικονομικό επιτελείο δήλωσαν, επίσης, ότι θα εργαστούν για την ατομική ευημερία και κατά συνέπεια συλλογική. Άριστη πρόθεση, όχι όμως αρκετή.
Καθολική θα γίνει μόνο όταν θα κηρύξουν πόλεμο στην φοροδιαφυγή. Αλλιώς μάταιη κάθε προσπάθεια ισονομίας και δικαιοσύνης απέναντι στην υποχρέωση της καταβολής φόρου. Όσο, τουλάχιστον, νόμοι υπαγορεύουν τη συγκέντρωση εσόδων για τη λειτουργία του Κράτους.
Δεν νοείται όμως και Κράτος όταν 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι δηλώνουν ετήσιο εισόδημα έως 5000€! Ας φανταστούμε πόση αδικία για τους συνεπείς φορολογούμενους πολίτες περιέχουν τα διανεμόμενα επιδόματα με τα οποία η Κυβέρνηση ενίσχυσε και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να ενισχύει τους οικονομικά αδύναμους συμπατριώτες. Εάν είναι αληθινά, πραγματικά αδύναμοι καμία αντίρρηση. Είναι υποχρέωση μιας ευημερούσας κοινωνίας. Από την άλλη θα ήταν άραγε αυτή η εικόνα της κοινωνίας (μας), εάν πραγματικά είχαμε 2,5 εκατομμύρια πολίτες στην κατηγορία των οικονομικά αδύναμων; Όχι φυσικά.
Άρα ζούμε σε μια ψεύτικη «πραγματικότητα», την οποία δεν πρέπει να συντηρήσει περαιτέρω η Κυβέρνηση. Ήταν ένα από τα λάθη της προηγούμενης τετραετίας.
Ο Κ. Χατζηδάκης δεν φοβήθηκε στο παρελθόν να κινήσει δύσκολες διαδικασίες με τις οποίες τερματίστηκαν μεγάλες απώλειες για το Κράτος. Τώρα στα χρόνια της πολιτικής του ωρίμανσης είναι η στιγμή να κηρύξει τον πόλεμο κατά της φοροαποφυγής και της φοροδιαφυγής.
Ένα είναι σίγουρο: Θα κερδίσει ακόμη περισσότερο την εκτίμηση των πολιτών και θα τον γράψει η Ιστορία.
Τι άλλο να επιθυμεί ένας πολιτικός;…
