Η απογραφή κατοικιών που διενήργησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή, έδειξε ότι τα κλειστά ακίνητα ανά την ελληνική επικράτεια είναι 793.884. Τα στοιχεία αποτυπώνουν την εικόνα του 2021, έτος διενέργειας της απογραφής. Κρατάμε από αυτήν την έρευνα ότι από τον συνολικό αριθμό, στην Αττική βρίσκονται τα 255.300 δηλαδή κάτι λιγότερο από το ένα στα τρία.
Την προηγούμενη εβδομάδα, στο πλαίσιο της παρουσίασης των μέτρων για την αντιμετώπιση του στεγαστικού, έγινε γνωστό ότι τα δικαιώματα επί των κλειστών ακινήτων είναι κοντά στο ένα εκατομμύριο και αντιστοιχούν σε περίπου 600.000 ακίνητα. Αυτά τα στοιχεία, προέρχονται από την επεξεργασία των εντύπων Ε2 που υποβάλλαμε με τις φετινές φορολογικές δηλώσεις και δείχνουν κάτι ακόμη: στα κλειστά ακίνητα υπάρχει πολύ… συνιδιοκτησία.
Όταν ο αριθμός των δικαιωμάτων είναι σχεδόν διπλάσιος από τον αριθμό των ακινήτων, είναι λογικό ότι σε εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις, υπάρχουν δύο ή και περισσότεροι συνιδιοκτήτες. Συμπέρασμα: αν συνδυαστούν τα ευρήματα των δύο ερευνών αναδεικνύονται αμέσως – αμέσως δύο βασικά ζητήματα για το «καλάθι» των κλειστών ακινήτων. Πρώτον είναι διάσπαρτα σε όλη τη χώρα, ένα μέρος μόνο εντοπίζεται στην Αττική όπου υπάρχει οξυμένο το στεγαστικό πρόβλημα λόγω υπερσυγκέντρωσης πληθυσμού και οικονομικής δραστηριότητας αλλά και μεγαλύτερης αύξησης των τιμών (πάνω από 80% η αύξηση τιμών στην Αττική έναντι 70% που είναι ο μέσος όρος της χώρας).
Και δεύτερον, δεν υπάρχει σε εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις ένα κέντρο αποφάσεων. Δύο ή περισσότεροι ιδιοκτήτες πρέπει να συμφωνήσουν για δύσκολα ζητήματα όπως είναι η ανάληψη οικονομικών υποχρεώσεων με στόχο να εξασφαλιστεί ένα εισόδημα από ενοίκια.
Και δεν σταματάει εδώ η ανάλυση. Από τον αριθμό των κλειστών ακινήτων, πόσα είναι αυτά που είναι σε πολύ κακή κατάσταση και δεν μπορούν να αξιοποιηθούν παρά μόνο αν επενδυθούν πολλές χιλιάδες ευρώ; Και που θα βρεθούν αυτά τα κεφάλαια; Έρευνα που να δείχνει ποια είναι η οικονομική κατάσταση των ιδιοκτητών κλειστών ακινήτων, δεν υπάρχει αλλά σίγουρα θα ήταν αποκαλυπτική. Κανείς δεν θέλει να χάνει ένα «εύκολο εισόδημα» όπως είναι το ενοίκιο.
Για να μην δρομολογεί τις διαδικασίες για να το εισπράξει, σημαίνει ότι κάποιο σοβαρό πρόβλημα υπάρχει. Ένα από αυτά είναι και ότι λείπουν τα κεφάλαια για την ανακατασκευή. Βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση τα μέτρα της κυβέρνησης; Εν μέρει ναι. Το πρόγραμμα ανακαινίζω-νοικιάζω -το οποίο και αυτό εξαιρεί όσα διαμερίσματα έχουν πολυιδιοκτησία καθώς κάποιος πρέπει να έχει το 50%- δίνει πλέον μέχρι και 8000 ευρώ επιδότηση για κάποιον που θέλει να κάνει ένα «σουλούπωμα» με επενδύσεις έως 13.300 ευρώ (σ.σ το ποσοστό επιδότησης ανέβηκε στο 60% από 40%). Θα φανεί αν η διαφορά των 4000 ευρώ συγκριτικά με την α’ μορφή του προγράμματος (σ.σ δίνονταν 4000 ευρώ και πάμε στα 8000 ευρώ) θα κάνει τη διαφορά.
Σίγουρα θα την κάνει γι’ αυτούς που θα μπορούν να ανακαινίσουν. Για τους υπόλοιπους που δεν έχουν και τα υπόλοιπα 6000-7000 ευρώ δεν θα την κάνει καθώς το πρόβλημα της χρηματοδότησης πρέπει επίσης να μπει στην εξίσωση.
Το μεγάλο ερώτημα είναι ένα: υπάρχουν μερικές δεκάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες που έχουν την οικονομική δυνατότητα αλλά και το περιθώριο να συμφωνήσουν με τους όποιους συνιδιοκτήτες για να ρίξουν τα διαμερίσματα στην αγορά; Και αν ναι, γιατί δεν το έκαναν μέχρι τώρα; Οι επιδοτήσεις που δίδονται, αντιστοιχούν στα ενοίκια μερικών μηνών, άντε ενός έτους.
Ο φόρος εισοδήματος, ξεκινάει να υπολογίζεται με συντελεστή 15% άρα και το κίνητρο της φορολογικής απαλλαγής δεν είναι τόσο ισχυρό για όλους. Θα φανεί λοιπόν το αποτέλεσμα μέσα στο επόμενο 12μηνο. Το πιθανότερο; Θα ωφεληθούν κάποιες λίγες χιλιάδες, θα πέσουν κάποιες λίγες χιλιάδες ακίνητα στην αγορά και του χρόνου τέτοιο καιρό θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε άλλες λύσεις για το στεγαστικό…
