Μια εύλογη απορία της κ. Έλενας Ακρίτα. Μπορεί κάποιοι να το κάνουν για καζούρα και άλλοι χαιρέκακα, ενθυμούμενοι την περίοδο 2011-2019. Πάντως και η καζούρα και η χαιρεκακία δεν αποτελούν πολιτική αντιμετώπιση. Επί της ουσίας η κ. Ακρίτα έχει δίκιο, ασχέτως αν αυτό που υπονοεί αποτελεί μια παρηγοριά στον άρρωστο.
Γιατί ασχολείστε - προσωπικά ασχολούμαι με τον ΣΥΡΙΖΑ στον βαθμό που η πτώση του αναδιαμορφώνει όλο το πολιτικό σκηνικό - με ένα κόμμα που βρίσκεται μπροστά σε μια τρίτη διάσπαση; Ασχολούμασταν με τον Συνασπισμό ή τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%; Η ενασχόληση ήταν περιθωριακή, διότι και αυτά τα κόμματα ήταν περιθωριακά. Δεν επηρέαζαν καμιά εξέλιξη.
Πάμε τώρα στα πιο σοβαρά.
Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία, όχι απλώς να κατοχυρώσει με ασφάλεια τη δεύτερη θέση, αλλά να λάβει και ένα ποσοστό που προοπτικά θα το καταστήσει διεκδικητή της εξουσίας. Το έχει αυτό ο Νίκος Ανδρουλάκης; Μπορεί να μαρσάρει για να απογειώσει το κόμμα του; μπορεί να γίνει ο ηγέτης της Κεντροαριστεράς;
Μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου πάντα υπήρχαν στο ΠΑΣΟΚ δύο τάσεις: η μια η λαϊκιστική - αντιδεξιά και η άλλη η εκσυγχρονιστική - μεταρρυθμιστική. Αυτές τις δύο τάσεις τις ένωνε η εξουσία. Οι καιροί πέρασαν και άλλαξαν συγχρόνως. Η μεταρρυθμιστική τάση έχει μετακομίσει στη Νέα Δημοκρατία σε μεγάλο βαθμό και η αντιδεξιά τάση εικάζω πως βρίσκεται σε φάση αναζήτησης στέγης μετά την κατεδάφιση του ΣΥΡΙΖΑ.
Δε θα υποδείξω εγώ στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πώς θα κινηθεί, πού θα στοχεύσει, τι πολιτικές θα προτείνει. Πάντως, με τα όσα πρωτοφανή συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό το δημοσκοπικό 13% μου φαίνεται λίγο φτωχό. Και αν στις ευρωεκλογές το ΠΑΣΟΚ λάβει ένα παραπλήσιο ποσοστό, εύλογα θα τεθεί το ερώτημα στην ηγεσία: «είναι δυνατόν με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει καταρρεύσει εμείς μόνον τέτοια μικρή άνοδο;»
Συνεπώς για τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι η ώρα των αποφάσεων και όχι των υπεκφυγών για λόγους τακτικής, σε όλα τα μεγάλα θέματα που απλώνονται στην ελληνική κοινωνία. Οι πολίτες περιμένουν προτάσεις συγκεκριμένες που να δίνουν πειστική εναλλακτική στα κυβερνητικά νομοσχέδια. Ή από την άλλη πλευρά, αν το ΠΑΣΟΚ συμφωνεί με την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, ας θέσει προς συζήτηση τις επί μέρους θέσεις του ώστε να επιτευχθεί μια συναίνεση.
Ένα κόμμα για να αναβαθμιστεί από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας πρώτα κατακτά την αξιοπιστία. Και αυτό γίνεται όταν εγκαταλείπει τις κραυγές και προχωρά στις προτάσεις. Προτάσεις έγκυρες, κοστολογημένες και όχι λόγια του αέρα που δεν πείθουν κανένα παρά μόνον τους πιστούς.
Δε γνωρίζω αν η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει συνειδητοποιήσει τη φάση στην οποία βρίσκεται όλη η πολιτική ζωή του τόπου. Η κατάρρευση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα αναδιαμορφώσει όλο το πολιτικό σκηνικό. Όσοι πιστεύουν πως οι αναταράξεις θα περιοριστούν στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς κάνουν λάθος. Θα ζήσουμε αλυσιδωτές πολιτικές αντιδράσεις που δεν ξέρουμε πού θα σταματήσουν. Ποια κρίσιμη μάζα θα φορτίσουν.
Για αυτό, πέρα από την καζούρα, ας προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε το μετα - ΣΥΡΙΖΑ πολιτικό τοπίο.
