Αυτό το έργο των καταλήψεων των πανεπιστημιακών χώρων το βλέπουμε από το 1975 και μετά, δηλαδή όπου ναναι θα κλείσει μισόν αιώνα. Όλες οι κυβερνήσεις στην πράξη το προσπέρασαν. Να στείλεις τα ΜΑΤ να εκκενώσουν τις σχολές είναι πράξη υψηλού πολιτικού ρίσκου που κανένας πρωθυπουργός δεν ήθελε και δε θέλει να το αναλάβει. Αφήνουν να εκφυλιστεί και να εκτονωθεί η κατάσταση και για τις παρενέργειες πάντα γίνονται οι σχετικές παρεμβάσεις. Και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Ο καθένας με τον ρόλο του.
Άλλωστε, και σήμερα που μιλάμε, όσοι διαμαρτύρονται για την κυβερνητική απραξία, όταν η συζήτηση φτάσει στο «δια ταύτα» δεν έχουν να προτείνουν κάτι. Και τι να προτείνουν; Με διάλογο δε λύνονται οι καταλήψεις. Εξάλλου οι καταληψίες ζητούν από την κυβέρνηση να ακυρώσει μια προγραμματική της εξαγγελία γιατί δε συμφωνούν μαζί της. Τι διάλογος να γίνει;
Επίσης, με ξύλο τέτοια προβλήματα δε λύνονται, απεναντίας οξύνεται η κατάσταση τη στιγμή που η κυβέρνηση επιζητεί ήπιο κλίμα για να εκμεταλλευτεί την ανυπαρξία αντιπολίτευσης ώστε να περάσει κάποιες μεταρρυθμίσεις. Μα οι αποφάσεις των συνελεύσεων στερούνται δημοκρατικής νομιμοποίησης, είναι αποτέλεσμα κατασκευασμένων πλειοψηφιών και άσκησης βίας. Όλα αυτά δεν είναι καινούργια. Εμφανίστηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του 80 τότε που το «ρωμαλέο» φοιτητικό κίνημα δε μπορούσε να βγάλει συγκεντρωτικά εκλογικά αποτελέσματα και ως εκ τούτου διαλύθηκε και η ΕΦΕΕ και η ΦΕΑΠΘ. Η βία, οι τραμπουκισμοί, οι επιδρομές, αποτελούν μορφές πάλης του φοιτητικού κινήματος. Το έχουμε εμπεδώσει.
Τώρα και πάλι ξαναδιαβάζω χιλιοειπωμένα σχόλια για τις ευθύνες των πανεπιστημιακών, για την απουσία πειθαρχικών, για συναλλαγές και πολλά άλλα που δεν έχουν καμιά αξία γιατί έχουν κουράσει. Συμπερασματικά, το Δημόσιο Πανεπιστήμιο δεν πρόκειται ποτέ να απαλλαγεί από αυτές τις παθογένειες που το ταλαιπωρούν μισόν αιώνα γιατί ουδείς το θέλει. Ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε τα κόμματα, ούτε οι φοιτητικές παρατάξεις, ούτε οι πανεπιστημιακοί. Αν το ήθελαν δε θα ζούσαμε αυτές τις καταστάσεις.
Γιατί δε θέλουν να γίνει κάτι που θα αλλάξει αυτή την εικόνα του ζόφου; Διότι αυτές οι αλλαγές, σε αυτόν τον ευαίσθητο χώρο, απαιτούν ρήξεις και συγκρούσεις με δυναμικές και αποφασισμένες μειοψηφίες που όλοι τις φοβούνται. Η τύχη της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας αυτό δείχνει.
Εξ όσων θυμάμαι η μόνη περίπτωση που έγινε εκκένωση κατάληψης ήταν το 1979, όταν επέδραμαν τα ΚΝΑΤ και ξυλοφόρτωσαν τους αριστεριστές καταληψίες. Ήταν ο αγώνας για το ποιος κάνει κουμάντο στις σχολές. Από τότε πέρασε πολύς καιρός, οι συνθήκες άλλαξαν, το «φοιτητικό κίνημα» έχει φτάσει στο έσχατο σκαλοπάτι ευτελισμού κι εγώ περιμένω με μεγάλη «αγωνία» την αυριανή ανακοίνωση της συνόδου των πρυτάνεων. Όχι πως φταίνε σε τίποτα οι άνθρωποι, καθηγητές είναι δεν είναι παιδονόμοι. Να υποθέσω ότι οι περισσότεροι εξ αυτών είναι υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου - και θα ζητήσουν κι άλλα ευρώ.
