Κάποιος θα πει ότι είναι νωρίς να μιλούμε για τις ευρωεκλογές, όμως τα διλήμματα θέλουν τον χρόνο τους για να καταστούν κτήμα της κοινωνίας. Διότι δεν αρκεί να τα θέτεις, θα πρέπει να τα καταστήσεις και ηγεμονικά.
Είναι αυτονόητο πως εκλογική αναμέτρηση χωρίς κεντρική διακύβευση δεν νοείται. Ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι χαλαρές και δεν προσφέρονται για διλήμματα, τα μεγάλα κόμματα οφείλουν να τα επινοήσουν. Διαφορετικά οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στη χαλαρή ψήφο. Και στην περίπτωση των ευρωεκλογών αυτό μεταφράζεται σε μειωμένη συμμετοχή και στην ψήφο σε μικρά κόμματα.
Αν δούμε το ευρωπαϊκό σκηνικό θα διαπιστώσουμε πως από μέσα του ξεπηδά αβίαστα η διακύβευση των εκλογών. Εξετάζοντας τον πολιτικό λόγο και τις εξαρτήσεις των κομμάτων που παίζουν στην κεντρική πολιτική σκηνή των χωρών τους, θα δούμε ότι σε τελική ανάλυση σε αυτές τις ευρωεκλογές παίζεται η σχέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη Ρωσία. Και φυσικά και το μέλλον και της Ουκρανίας.
Ο γαλλογερμανικός άξονας έχει πάψει να υφίσταται και ουδείς γνωρίζει αν επανασυσταθεί ποιος θα είναι ο προσανατολισμός του. Τα υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα των χωρών της Ε.Ε. τα υποδαυλίζουν και τα δίκτυα ρωσικών ή φιλορωσικών συμφερόντων, προκαλώντας πέντε μήνες πριν από τις ευρωεκλογές μια πανευρωπαϊκή αναταραχή. Βέβαια, στην επώαση αυτών των αντισυστημικών-φιλορωσικών δυνάμεων σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν και οι ακρότητες της woke κουλτούρας, οι οποίες είναι φυσικό να ωθούν ένα μέρος των ευρωπαίων πολιτών στο άλλο άκρο. Τα έχουμε πει και τα έχουμε γράψει.
Στην Ελλάδα μέχρι στιγμής η κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας δεν αφήνει περιθώριο να αναπτυχθούν τέτοιου είδους δυνάμεις. Το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη θέση, θα οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη ευστάθεια το πολιτικό σύστημα, μακριά από τις λαϊκιστικές επιρροές τόσο της ριζοσπαστικής Αριστεράς όσο και της ρωσόφιλης Δεξιάς και των περιθωριακών κομματιδίων αυτού του χώρου.
Η Νέα Δημοκρατία έχει μπροστά της το δίλημμα που θα θέσει στους ψηφοφόρους: με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας ή με τη βαρβαρότητα; Αδιαπραγμάτευτα και αταλάντευτα με τη Δύση ή με την ετερόκλητη συμμαχία των αυταρχικών καθεστώτων; Οι Έλληνες πολίτες βλέπουν με χειροπιαστές αποδείξεις τα οφέλη που αποκομίζει η πατρίδα μας από την εξ αρχής τοποθέτηση της στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Και από την άλλη πλευρά βλέπουν πού οδηγεί την Τουρκία η δήθεν πολυδιάστατη πολιτική του Σουλτάνου. Τρέχει σήμερα να μπαλώσει τις τρύπες που ο ίδιος άνοιξε. Έχει χάσει χρόνο και χρήμα. Είναι ολοφάνερο πως η αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της πατρίδας μας οφείλεται σε αυτή την ξεκάθαρη τοποθέτηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αξίζει τον κόπο να ρισκάρουμε με την ψήφο μας στις ευρωεκλογές αυτήν την κατάκτηση;
Στους πέντε μήνες που απομένουν η Νέα Δημοκρατία είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να θέσει ένα πειστικό δίλημμα προς τους ψηφοφόρους. Αυτό της συνέχισης ή όχι μιας πορείας που ξεκίνησε πριν από σχεδόν πέντε χρόνια και κατέστησε την Ελλάδα έναν φερέγγυο σύμμαχο και έναν αξιόπιστο εταίρο, μέσα σε ένα καθεστώς εσωτερικής πολιτικής σταθερότητας.
