Πολλά γράφονται για τον ΣΥΡΙΖΑ, τον αρχηγό του, το 4ο συνέδριό του, την παρέμβαση Τσίπρα κλπ. Στον βαθμό που δεν κινούνται στο επίπεδο της πολιτικής καζούρας δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον. Γιατί ασχολούμαστε με ένα τριτο-τέταρτο κόμμα; Η μόνη λογική εξήγηση είναι πως κάποιοι - αυτοί που ασχολούνται - το απολαμβάνουν ενθυμούμενοι την περίοδο 2011-2019. Το σήμερα προκαλεί κλαυσίγελο.
Το νέο της ημέρας - κατά τη γνώμη μου - είναι η απόφαση του Νίκου Ανδρουλάκη να μην ψηφίσει τον νόμο για τα παραρτήματα μη κρατικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Το έφερε από εδώ, το έφερε από εκεί, μίλησε για κάποιο σκανδιναβικό μοντέλο και τελικά σήμερα μάθαμε αυτό που υποψιαζόμασταν τις τελευταίες μέρες. Αυτή η απόφαση ήρθε να προστεθεί στην αρνητική στάση του ΠΑΣΟΚ σε έναν δικό του νόμο του Αλέκου Παπαδόπουλου, που επανεισήγαγε η κυβέρνηση για τα απογευματινά χειρουργεία στα νοσοκομεία. Και να σημειώσω και το υψηλό ποσοστό αποχής των βουλευτών του Κινήματος στο νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια.
Το ερώτημα είναι αν αυτό το «όχι σε όλα» είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής ή απορρέει από τις κακές προσωπικές σχέσεις που έχει ο Νίκος Ανδρουλάκης με τον πρωθυπουργό. Θέλω να πιστεύω πως συμβαίνει το πρώτο.
Δηλαδή η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ απευθύνεται πλέον σε ένα ακροατήριο που βρίσκεται στα αριστερά, με έντονα αντιδεξιά χαρακτηριστικά. Προσπαθεί να επαναπατρίσει αυτούς τους ψηφοφόρους που το εγκατέλειψαν και μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 και τώρα, με τα όσα ευτράπελα συμβαίνουν στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ουσιαστικά είναι πολιτικά άστεγοι.
Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη κόβει τις γέφυρες με τον χώρο του μεταρρυθμιστικού Κέντρου και της μεταρρυθμιστικής Κεντροαριστεράς. Σε αυτόν τον τόσο κρίσιμο χώρο αφήνει τον Μητσοτάκη να παίξει μπάλα μόνος του, να συντηρήσει την ηγεμονία που έκτισε κατά την πρώτη τετραετία του. Από την άλλη πλευρά οφείλω να ομολογήσω πως αυτή η τακτική Ανδρουλάκη αποδίδει. Βρίσκεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις σταθερά στη δεύτερη θέση. Έναν πολιτικό δεν τον κρίνουμε αν εμείς συμφωνούμε με τις απόψεις του, αλλά αν οι απόψεις του βοηθούν την παράταξή του.
Και ο πρωθυπουργός έκανε μια παρόμοια - τηρουμένων των αναλογιών - εκτίμηση.
Εκτίμησε πως με τον κόσμο που βρίσκεται στα δεξιά του, αυτό το 15%, δεν έχει πλέον καμιά επικοινωνία και ούτε θέλει να την αποκαταστήσει, διότι τότε θα πρέπει να κάνει εκπτώσεις σε βασικές θέσεις του. Έτσι έχει επιλέξει ως προνομιακό χώρο αυτόν του μεταρρυθμιστικού Κέντρου και μέχρι στιγμής, εκ του αποτελέσματος, έχει δικαιωθεί.
Τώρα, αυτή η πολιτική του Νίκου Ανδρουλάκη «όχι σε όλα» βοηθά τον πρωθυπουργό σε αυτόν τον σχεδιασμό του. Όπως το έχω ξαναγράψει πολλές φορές έχει κτίσει ένα νέο ιστορικό μπλοκ εξουσίας επάνω στην ιδεολογική και πολιτική βάση του εκσυγχρονισμού και των μεταρρυθμίσεων. Και επάνω σε αυτή τη γραμμή πορεύεται.
