Το Παλαιστινιακό κράτος φαίνεται πως τελικά δεν το θέλει κανένας από τους ενδιαφερόμενους. Οι Ισραηλινοί διότι δε θεωρούν πως οι Παλαιστίνιοι αποτελούν μια εθνότητα. Είναι Άραβες και η πατρίδα τους είναι η Ιορδανία και η Αίγυπτος. Οι Παλαιστίνιοι από την άλλη πλευρά θεωρούν τους Εβραίους μια θρησκευτική κοινότητα η οποία θα μπορούσε να υπάρξει μέσα σε ένα Παλαιστινιακό κράτος.
Ως εκ τούτου αφετηριακά θεωρούν πως το Ισραήλ δε θα έπρεπε να υπάρχει ως κράτος. Επειδή όμως υπάρχουν και μετριοπαθείς Παλαιστίνιοι -αποτελούν μια ευμεγέθη μειοψηφία- βάζουν νερό στο κρασί τους και δέχονται την ύπαρξη του Κράτους του Ισραήλ ως μια κίνηση τακτικής. Στρατηγικά και καταστατικά η εξαφάνιση του από τον χάρτη παραμένει ως ο μοναδικός στόχος.
Αλλά και σχεδόν όλοι οι περιφερειακοί παίκτες δε θέλουν τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους ως αποτέλεσμα αμοιβαίων υποχωρήσεων. Διότι αν επιλυθεί αυτό το πρόβλημα, που αναδείχθηκε αμέσως μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και αυτοί δε θα έχουν κανένα ρόλο στην περιοχή.
Το Ιράν, η Συρία, το Κατάρ μέσω των τοπικών βραχιόνων τους σήμερα επηρεάζουν τις εξελίξεις προς την κατεύθυνση της διαιώνισης του προβλήματος. Άλλωστε το Παλαιστινιακό αποτελούσε μέχρι πρότινος τη συγκολλητική ουσία του λεγόμενου αραβικού έθνους, κάτι που έπαψε να ισχύει από το 1978. Και οι εξτρεμιστές και οι τρομοκράτες προσπαθούν με τις πράξεις τους να αναβιώνουν το αντιεβραϊκό μέτωπο. Οι «ιντιφάντα» και η αποτυχία του Καμπ Ντέιβιντ 2000 εν πολλοίς οφείλονται σε αυτόν τον φανατισμό. Ο Αραφάτ στο δεύτερο Καμπ Ντέιβιντ, όπου το 95% των αιτημάτων του έγινε δεκτό, δεν υπέγραψε τελικά τη συμφωνία γιατί όπως δήλωσε δε θα μπορούσε να επιστρέψει στην Παλαιστίνη, αν την υπέγραφε.
Αν ιδρυθεί Παλαιστινιακό κράτος η Χαμάς και η Χεζμπολάχ είναι προφανές ότι θα υπονομεύουν το κλίμα της σταθερότητας που έφερε η ίδρυσή του, για να επιβεβαιώσουν τον ρόλο τον δικό τους και των υποστηρικτών τους. Εξάλλου, πάντα θα υπάρχουν ευάριθμες τρομοκρατικές ομάδες που θα προκαλούν το Ισραήλ και ο φαύλος κύκλος της βίας δε θα κλείσει ποτέ.
Το Ισραήλ πάντα θα αισθάνεται ανασφαλές, στον βαθμό που τις πέτρες των Παλαιστινίων της δεκαετίας του 90 τις έχουν αντικαταστήσει ρουκέτες και πύραυλοι σήμερα και αύριο ποιος ξέρει τι όπλα θα έχουν οι τρομοκράτες στα χέρια τους. Με απλά λόγια οι Ισραηλινοί με τους Παλαιστίνιους δε θα γίνουν ποτέ όπως οι Γάλλοι με τους Γερμανούς διότι, πέραν όλων των άλλων, υπάρχει πολιτισμικό χάος μεταξύ των δύο λαών.
Στα τόσα προβλήματα που θέτει η Ιστορία υπάρχουν και προβλήματα που θέτει η γεωπολιτική. Το Παλαιστινιακό κράτος θα έχει εδαφική συνέχεια, όπως ζητούν σημαντικές προσωπικότητες του αραβικού κόσμου; Και αν ναι, πώς θα γίνει αυτό; Τη Γάζα από τα εδάφη της Παλαιστινιακής Αρχής τα χωρίζει ισραηλινό έδαφος. Ένας τρόπος υπάρχει για να ενωθούν αυτές οι δύο περιοχές. Αν κοπεί στη μέση το Ισραήλ.
Ουδείς σοβαρός άνθρωπος μπορεί καν να θέσει στο τραπέζι ένα τέτοιο θέμα. Και φυσικά υπάρχει και το ακανθώδες ζήτημα των εποικισμών στην Ιερουσαλήμ και στη Δυτική Όχθη. Πάντως, το Ισραήλ μπόρεσε και χειρίστηκε με επιτυχία τη διάλυση των οικισμών στη Γάζα, όταν παρέδωσε την περιοχή στην Παλαιστινιακή Αρχή.
Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές οι πιθανότητες για αυτό που αποκαλούμε «βιώσιμη» λύση είναι μηδαμινές. Οι παίκτες που δεν την επιθυμούν είναι ισχυροί -κυρίως το Ιράν- και ο φανατισμός των παραφυάδων του δεδομένος. Μόλις χθες εκπρόσωπος της Χαμάς απείλησε με πολλές 7 Οκτωβρίου. Έτσι, σήμερα το προέχον είναι η στρατηγική ήττα της Χαμάς και για την επόμενη μέρα βλέπουμε.
