Η πρώτη είδηση είναι πως χθες κατέληξε η 45χρονη που την περιέλουσε με βενζίνη ο σύζυγός της στις 8 Ιανουαρίου στο Ζεφύρι. Η δεύτερη είδηση είναι πως το γεγονός πέρασε ασχολίαστο από την κάθε είδους ιντελιγκέντσια. Ως μη γενόμενο. Δεν ακούστηκαν οι κραυγές των συνήθων ευαίσθητων για γυναικοκτονία και οι κατάρες προς το πατριαρχικό σύστημα.
Πάντως, για να είμαι ειλικρινής θεωρώ πως, δεδομένων των συνθηκών, οι δημοσιογράφοι που έκαναν το ρεπορτάζ και τόλμησαν να αναφέρουν τον τόπο του εγκλήματος, το Ζεφύρι, θα πρέπει να είχαν τεράστια αποθέματα θάρρους. Το πολιτικά ορθό θα ήταν η αναφορά της τοποθεσίας να μη δίνει λαβή για ρατσιστικά σχόλια. Ας έλεγαν «κάπου στην Αττική» ή απλώς «κάπου».
Επειδή το τελευταίο χρονικό διάστημα είχαμε δύο δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους παρατηρήθηκε - και δικαιολογημένα - ένα ξέσπασμα οργής. Όμως επειδή παρόμοια θλιβερά περιστατικά είχαμε και στο παρελθόν - και δυστυχώς θα έχουμε και στο μέλλον - τείνω να πιστέψω πως η οργή είναι κατευθυνόμενη και ως εκ τούτου υποκριτική, διότι είναι a la carte. Ξεσπά μόνο όταν ο δολοφόνος έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα.
Δεν έχουμε ξεσπάσματα οργής όταν μετανάστης δολοφονεί τη σύντροφό του, ιδίως αν είναι αλλόθρησκος, επίσης αν είναι Ρομά και τέλος αν ανήκει στον «προοδευτικό» χώρο. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο όρος «γυναικοκτονία» δεν υφίσταται. Και όσες από τις ευαίσθητες ψυχούλες - γυναίκες και άντρες - έχουν στοιχειώδες μυαλό, δεν εκτίθενται γράφοντας ανοησίες. Προσπερνούν τους φόνους ως μη γενόμενους. Μάλιστα, μου δίνουν με τη σιωπή τους το δικαίωμα να πιστεύω πως έχουν προσχωρήσει στη χυδαία λογική «δε μπορεί, κάτι θα έκανε κι αυτή».
Δε γίνεται αντιεξουσιαστής, δηλαδή άτομο με υψηλά ιδανικά, να δολοφονεί στα καλά καθούμενα τη σύντροφό του. Ούτε μπορεί να μη δώσουμε ελαφρυντικά σε ένα μέλος μιας ευπαθούς κοινότητας όταν περιλούζει με βενζίνη τη σύζυγό του. Για τους αλλόθρησκους μετανάστες δε γράφω τίποτα διότι εξ ορισμού απαλλάσσονται ως θύματα της αποκιοκρατίας. Βρίσκονται υπό την πλήρη προστασία της «προοδευτικής»ιντελιγκέντσιας. Άλλωστε θα πρέπει να σεβόμαστε τα ήθη τους. (Γράφω τη λέξη «αλλόθρησκος» και… τρέμω μήπως κάποιο από τα ανυπόληπτα παρατηρητήρια του γνωστού υπόδικου με καταγγείλει ως ισλαμοφοβικό.)
Συνεπώς, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ζούμε σε μια κοινωνία a la carte ευαισθησίας. Με τις εξαιρέσεις που είναι περισσότερες από τον κανόνα, σε σημείο να διερωτώμαι τελικά ποια είναι τα όρια της ΔΗΚΕΟΣΗΝΙΣ. Μέχρι πού φτάνει, ποιους περιλαμβάνει και κυρίως ποιους αφήνει απ' έξω.
Να υποθέσω πως όσες και όσοι προτείνουν να θεσπιστεί ως ιδιώνυμο το αδίκημα της «γυναικοκτονίας» θα εξαιρέσουν από την υπαγωγή στον νόμο όλες τις περιπτώσεις που ανέφερα παραπάνω. Δε γίνεται να τα ισοπεδώσουμε όλα! Η «προοδευτική» ματιά αγγίζει και καθορίζει όχι μόνον το περιεχόμενο της ΔΗΚΕΟΣΗΝΙΣ, αλλά αναδεικνύει και την υποκρισία όλων αυτών που πριν κραυγάσουν, εξετάζουν την ταυτότητα του δράστη.
