Αναφέρομαι στην απόφαση του κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη να παραιτηθεί από βουλευτής και να ασχοληθεί στον ιδιωτικό τομέα. Το σύνηθες φαινόμενο είναι οι βουλευτές να παραμένουν στην πολιτική μέχρι τελικής πτώσεως. Δηλαδή είτε τους αποστρατεύσουν οι πολίτες με την ψήφο τους είτε η φύση με την ανεπανόρθωτη φθορά του οργανισμού τους. Δε μου έρχεται στο νου άλλη περίπτωση σαν κι αυτή του κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη.
Φυσικά όλοι οι πολιτικοί διατείνονται πως ασκούν λειτούργημα και για αυτό η αμοιβή τους δε θεωρείται μισθός, αλλά αποζημίωση. Βέβαια τα όρια μεταξύ λειτουργήματος και επαγγέλματος μερικές φορές είναι ρευστά και φαίνεται σα να παίζουμε με τις λέξεις.
Τελικά αυτό που μετρά είναι η σχέση που έχει ο πολιτικός πρωτίστως με τον εαυτό του και με αυτό που κάνει. Αν έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, τότε πιστεύει πως θα διακριθεί σε όποιον τομέα επιλέξει να δραστηριοποιηθεί, αν και όταν πάψει η πολιτική να του γεμίζει τη ζωή.
Αναμφίβολα προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση το χειροκρότημα των πολιτών και η συνεχής επιβράβευση, όμως για κάποιους, ελάχιστους, υπάρχει και το κάτι παραπάνω. Μια άλλη πρόκληση. Διότι το να αφήσει ένας βουλευτής την άνεση που του προσφέρει το κοινοβούλιο ή μια ακόμα πιθανή υπουργική θητεία ή η γοητεία της συμμετοχής στα διάφορα παιχνίδια εξουσίας, είναι δείγμα βαθιάς αυτογνωσίας. Ο άνθρωπος ξέρει τι θέλει, έχει βρει τις ισορροπίες του και πάει παρακάτω.
Ο κ. Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης θα μπορούσε να βρίσκεται στη βουλή για πολλές θητείες ακόμα. Δεν τον έχουν πάρει τα χρόνια, έχει στήσει έναν μηχανισμό που έχει αποδειχθεί αποτελεσματικός, έχει δεθεί με τον κόσμο του - όπως λέει τους γνωρίζει με τα μικρά τους ονόματα - συνεπώς είχε εξασφαλισμένη την παρουσία του στην πολιτική χωρίς τριγμούς και προβλήματα.
Όμως για αυτόν η πολιτική δεν εξελίχθηκε σε «χούι» που τον τσιγάριζε, όπως συμβαίνει σε πολλούς άλλους που επιζητούν εναγωνίως τρόπους για να επανέλθουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, ως παίκτες και όχι ως σχολιαστές ή έστω παρατηρητές.
Εκ των πραγμάτων φαίνεται ο κ. Μ. Βαρβιτσιώτης να αντιλήφθηκε ότι όλα έχουν ένα τέλος, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε και κυρίως αρκεί να αισθανόμαστε βέβαιοι πως μπορούμε να διακριθούμε και σε έναν άλλον τομέα, μακριά από τη ζεστή αγκαλιά του Δημοσίου. Διότι δεν παρέδωσε την έδρα του για να γίνει διοικητής κάποιου Οργανισμού ή να πάει σε κάποια περίοπτη θέση στο εξωτερικό. Μπαίνει στον ιδιωτικό τομέα με όπλο τις σπουδές του και τη γνώση του αντικειμένου λόγω των υπουργικών καθηκόντων του.
Έκρινε στα 55 χρόνια του πως ένας κύκλος έκλεισε και ανοίγει ένας άλλος. Δεν είναι μικρός για να ξεκινήσει μια νέα σταδιοδρομία και αυτό το γεγονός καθιστά την απόφασή του να εγκαταλείψει την πολιτική, βουλευτής ων, ακόμα πιο γενναία.
ΥΓ. Τον κ. Μ. Βαρβιτσιώτη δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Μια φορά είχαμε μια ολιγόλεπτη τηλεφωνική συνομιλία.
