Δεν είναι μόνον τα χθεσινά επεισόδια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που μας θύμισαν μέρες που η πλειοψηφία των πολιτών θα ήθελε να ξεχάσει. Μέχρι και τον χώρο του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου βεβήλωσαν με σπρέι. Σχεδόν από τον καινούργιο χρόνο, σαν κάποιος να έδωσε το σύνθημα, έχουμε συνεχή, καθημερινά επεισόδια και πράξεις πολιτικής βίας που στην κλιμάκωσή τους πήραν τα χαρακτηριστικά των τρομοκρατικών πράξεων.
Επεισόδια στα πανεπιστήμια με τις καταλήψεις, αλλά και νυκτερινές καταδρομικές επιθέσεις και καταστροφές περιουσίας ιδιωτών, επεισόδια στα Εξάρχεια με στοχευμένη βία, τρομοκρατικές ενέργειες στις οποίες φέρεται να συμμετείχαν και στρατιωτικοί και χθες στις εκδηλώσεις για τα θύματα των Τεμπών είχαμε εκτεταμένα επεισόδια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Αυτή τη φορά δεν υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ για να τον κατηγορήσουμε πως τα υποκίνησε. Είναι πολυτραυματίας και ανίκανος να κάνει το παραμικρό. Και αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό πρόβλημα. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό το οποίο νομίζουν κάποιες περιθωριακές συλλογικότητες πως αυτές μπορούν να το καλύψουν. Ένα κενό που δημιουργεί πρόβλημα στην απορρόφηση της αντίδρασης συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων απέναντι στην κυβερνητική πολιτική.
Το 2011 είχαμε την οργή των αγανακτισμένων. Σήμερα γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί μια μάζα νέο-αγανακτισμένων. Ποιο ήταν το μοναδικό χαρακτηριστικό των αγανακτισμένων του 2011; Ο ακτιβισμός και οι τραμπουκισμοί. Η έκφραση της λαϊκής οργής στο πεζοδρόμιο και στις πλατείες, προνομιακούς χώρους δράσης της Αριστεράς και της νεοεμφανισθείσας αντισυστημικής άκρας Δεξιάς. Τότε ήταν το μνημόνιο. Σήμερα τι κινητοποιεί αυτόν τον κόσμο κάθε τόσο;
Αν εξαιρέσουμε την επιχειρούμενη πολιτικοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών - για την οποία βεβαίως σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχουν και μερικοί κυβερνητικοί χειρισμοί - υπάρχει ο νόμος για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, οι κινητοποιήσεις των αγροτών και η γνωστή επαναστατική γυμναστική των Κουκουέδων. Κι όμως, αυτές οι συνεχώς επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις, με το σεσημασμένο αριστερό πρόσημο, σε συνδυασμό με τις γνωστές πράξεις πολιτικής βίας στα ΑΕΙ και στα Εξάρχεια, δημιουργούν ένα δυσάρεστο κλίμα τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη.
Κινδυνεύει να χάσει η κυβέρνηση τον έλεγχο της γεγονότων; Προς το παρόν όχι, αλλά αν δεν εκτονωθεί η κατάσταση με την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα μη κρατικά ΑΕΙ, τότε μπαίνουμε σε μια ποιοτικά διαφορετική φάση εν όψει και των ευρωεκλογών. Εκτός εάν αυτή η ένταση που, όπως προανέφερα, παρατηρήθηκε με την είσοδο της νέας χρονιάς είναι προγραμματισμένη να έχει εξάμηνη διάρκεια.
Ελλείψει αντιπολίτευσης, να φθαρεί με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο τι όπλα διαθέτει η κυβέρνηση; Πώς θα μπορέσει να αντιμετωπίσει, για ένα ακόμα τρίμηνο, μια μεθοδευμένη και κατευθυνόμενη κοινωνική αναταραχή; Και στην παραπάνω εξίσωση δε βάζω ούτε την ακρίβεια ούτε τη δραματική αύξηση των μεταναστευτικών ροών που προσθέτουν θυμό και δυσαρέσκεια.
Πάντως, ο χειρότερος τρόπος αντιμετώπισης όλης αυτής της δυσάρεστης και δυσώδους κατάστασης είναι η επανάπαυση, δηλαδή η αντίληψη πως τα φαινόμενα αυτά θα εκτονωθούν συν τω χρόνω με την αλλαγή της πολιτικής ατζέντας. Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι πως κάθε αλλαγή ατζέντας προσθέτει προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα, αντί να περιθωριοποιεί τα προηγούμενα.
