Μέχρις εδώ όλοι είναι ευχαριστημένοι εκτός από τον Πούτιν. Η Τουρκία διότι εκδιώχθηκε με τη δική της συμβολή ο Άσαντ ο οποίος, πέραν όλων των άλλων, εμπόδιζε τον αγωγό που θα μετέφερε καταριανό φυσικό αέριο στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, οι Ισραηλινοί διότι εξέλιπε ένας ηγέτης που κατέστησε τη χώρα του προπύργιο της Χεζμπολάχ και η Δύση διότι ο Πούτιν έχασε έναν πιστό και σταθερό σύμμαχο που, πάνω από μισόν αιώνα, ήταν ο τοποτηρητής των συμφερόντων της ΕΣΣΔ στην αρχή και της Ρωσίας στη συνέχεια στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Άρα σε αυτή τη φάση υπάρχει ένα happy end.
Η συνέχεια όμως κρύβει παγίδες κυρίως για την Τουρκία του Ερντογάν. Γιατί το λέω αυτό; Διότι είναι πιθανόν μέσα στο αυτοκρατορικό του σύνδρομο να θελήσει να διαδραματίσει ρόλο πέραν από τις δυνάμεις του. Να πιστέψει πως αυτός θα είναι ο μοναδικός αρχιτέκτονας της περιοχής. Είναι, ως γνωστόν, σημαντική η διαφορά μεταξύ του επιθέτου «βασικός» και του επιθέτου «μοναδικός». Να πιστέψει δηλαδή ότι η Συρία είναι κάτι σαν τη Λιβύη.
Ανοίγω μια παρένθεση για να αναρωτηθώ τι έχει κερδίσει η Τουρκία του Ερντογάν από την παρουσία της στη Λιβύη. Αναμόρφωσε τη χώρα; Συγκρότησε ένα λειτουργικό κράτος; Ήρε μήπως τον εδαφικό διαχωρισμό μεταξύ του ανατολικού και του δυτικού τμήματος της; Ή μήπως διευθέτησε την ομαλή ροή του πετρελαίου με τη συνεργασία των φυλών του νότου; Ερωτήματα θέτω.
Στη Συρία, ο Ταγίπ Ερντογάν θα πρέπει να εγκαταλείψει το μένος του κατά του Ισραήλ και να βγάλει τον μανδύα του προστάτη των Αδελφών Μουσουλμάνων. Δηλαδή θα πρέπει να κάνει μια δραστική επέμβαση στο DNA του. Μπορεί; Διότι αν συνεχίσει την επιθετικότητα απέναντι στο Ισραήλ θα βρεθεί εκτεθειμένος σε πολλά μέτωπα. Αυτά τα γνωρίζει ένας ιδιαίτερα ευφυής συνεργάτης του, ο Χακάν Φιντάν, αλλά είναι υποχρεωμένος να κινείται εντός των ισλαμικών ορίων που του θέτει ο ηγέτης του. Αν ήταν στο χέρι του Φιντάν, ήδη θα είχε επισκεφτεί τον Νετανιάχου.
Η Συρία, ως γνωστόν, είναι μια χώρα, όπως και ο Λίβανος, με πολλές ιδιαιτερότητες. Όποιος δεν τις σεβαστεί και θελήσει να επιβάλει ένα σουνιτικό ολοκληρωτικό καθεστώς που δεν θα αναγνωρίζει αυτές τις ιδιαιτερότητες, θα βρει απέναντί του τόσο τις ΗΠΑ όσο φυσικά και το Ισραήλ, αλλά και τη Γαλλία, που ιστορικά έχει ισχυρούς δεσμούς με την περιοχή. Αν θελήσουμε να ορίσουμε τον πυρήνα του προβλήματος, μοιραία θα πάμε στην τύχη του κουρδικού κρατικού μορφώματος στη ΒΑ. Συρία. Επ΄αυτού έχουν γραφτεί τα πάντα και δεν μου αρέσουν οι προφητείες.
Το ερώτημα για την τύχη των Κούρδων της Συρίας είναι ένα: Το Ισραήλ τους έχει εντάξει στο σύστημα της εθνικής του ασφάλειας; Αν ναι, τότε θα έχουμε ενδιαφέρουσες εξελίξεις με άγνωστη τροπή. Αν όχι, η τύχη τους είναι προδιαγεγραμμένη. Για μια ακόμα φορά θα εγκαταλειφθούν από τους πάντες.
Συνεπώς, ο Ερντογάν αν υπερεκτιμήσει τον ρόλο του θα βρεθεί μπροστά σε καταστάσεις που θα τον υποχρεώσουν σε μια ντροπιαστική αναδίπλωση. Αν κινηθεί ρεαλιστικά σίγουρα κάτι θα κερδίσει, πολύ μικρότερο όμως από αυτό που προσδοκούσε.
