Αυτό ήταν το αξίωμα που καθοδηγούσε τον Γιάννη Ιωαννίδη τόσο ως παίκτη όσο και ως προπονητή. Το πάθος του για τη νίκη ξέφευγε από το ανθρώπινο μέτρο και αυτό ήταν γνωστό και στους συνεργάτες του και στους αντιπάλους του. Ο Γιάννη Ιωαννίδης - που χθες εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο - ήταν μια πληθωρική προσωπικότητα και όλες οι πληθωρικές προσωπικότητες είναι γεμάτες αντιφάσεις.
Ο εκλιπών ήταν πανθομολογουμένως άτομο ιδιαίτερης ευφυίας, αλλά συγχρόνως ήταν και ένα άτομο βαθύτατα, μέχρις παρεξηγήσεως, προληπτικό. Είναι γνωστό το σακάκι που πάντα φορούσε στους αγώνες της αγαπημένης του ομάδας, του Άρη. Γιατί ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν αρειανός μέχρι το κόκαλο.
Όσες φορές βρέθηκα μαζί του σε μια ευρύτερη παρέα - δεν ήταν πολλές - διαπίστωσα πως ουδείς άλλος μπορούσε να μιλήσει. Μονοπωλούσε τη συζήτηση και τυχόν αντιρρήσεις στα όσα έλεγε, πατάσσονταν πριν καν ακουστούν. Ήταν του δόγματος «σε μια ομάδα δεν υπάρχουν δημοκρατικές διαδικασίες. Ένας αποφασίζει και αυτός είμαι εγώ». Στη Θεσσαλονίκη οι φίλοι του Άρη τον λάτρεψαν και οι φανατικοί οπαδοί του ΠΑΟΚ τον μίσησαν. Επί πολλά χρόνια τους στερούσε τη χαρά της νίκης.
Οι ιστορίες που υπάρχουν με πρωταγωνιστή τον εκλιπόντα είναι εκατοντάδες και συντηρούν τον θρύλο του, διότι τελικά ήταν ένας θρύλος για το μπάσκετ. Αυτό το πάθος του για τη νίκη ήταν ο βασικός λόγος που το άθλημα έγινε ανταγωνιστικό. Χωρίς τον μεγάλο Άρη δε θα κτιζόταν η μεγάλη ομάδα του ΠΑΟΚ και χωρίς στη συνέχεια τον μεγάλο Ολυμπιακό του Ιωαννίδη δε θα έμπαιναν οι βάσεις του εξάστερου Παναθηναϊκού. Η παρουσία του και ο τρόπος που απαιτούσε τη νίκη προκαλούσαν το αντίπαλο δέος.
Κακές στιγμές είχε στη διαδρομή του και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Όλες οι πληθωρικές προσωπικότητες, όλοι οι γεννημένοι πρωταθλητές παθιάζονται και μερικές φορές υπερβαίνουν κάποια όρια. Αλλά και αυτή η υπέρβαση αποτελεί μέρος της προσωπικότητάς τους, κομμάτι της ιστορίας τους.
Φίλος και συνεργάτης του μάς διηγείτο πώς ο Ρόι Τάρπλεϊ, ένας θαυμάσιος φορ αλλά με προβληματική συμπεριφορά, αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό. Ο επικεφαλής του τμήματος μπάσκετ ρωτούσε συνεχώς τον Ιωαννίδη, αν θέλει τον Τάρπλεϊ στην ομάδα. Ο κόουτς ήταν επιφυλακτικός λόγω του χαρακτήρα του παίκτη στην εξωγηπεδική ζωή του. Είναι γνωστόν πως σε θέματα πειθαρχίας ο εκλιπών ήταν άτεγκτος. Έτσι, περνούσε ο χρόνος και ο Ιωαννίδης δεν απαντούσε, γιατί τα λεφτά ήταν πολλά και δεν ήθελε να χρεωθεί μια αποτυχημένη, ακριβή, μεταγραφή. Τελικά είπε το «ναι», χωρίς όμως ποτέ να πει το «ναι». Τους είπε : « εγώ πάντως δεν τον θέλω για αντίπαλο, εσείς αποφασίζετε!»
Τελευταία φορά που εμφανίστηκε στη γνωστή παρέα των βετεράνων καλαθοσφαιριστών ήταν περίπου πριν από ένα χρόνο και δεν ήταν καλά. Θα τον έχουμε μέσα μας σαν μια γλυκιά ανάμνηση, διότι πέραν όλων των άλλων, μας θυμίζει και τα νιάτα μας. Και ας έχουμε μπροστά μας μια φωτεινή επιγραφή που γράφει: «Όλοι θυμούνται τον πρώτο, κανένας τον δεύτερο». Είναι τελικά στάση ζωής που υπηρέτησε με συνέπεια και επιτυχία ο Γιάννης Ιωαννίδης.
