Ας φανταστούμε τι θα ζούσαμε αν η Νέα Δημοκρατία στις ευρωεκλογές ηττάτο από τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον νικούσε με μια οριακή διαφορά. Θα είχαμε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης να ζητούν εκλογές «εδώ και τώρα», οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Μητσοτάκη να ζητούν την παραίτησή του - εδώ κέρδισε με 13,5 μονάδες διαφορά και βγήκαν στο αντάρτικο - και ο ίδιος να μην ξέρει τι να πρωτοσυμμαζέψει.
Θυμηθείτε τι έπαθε ο Αντώνης Σαμαράς μετά τις ευρωεκλογές του 2014. Τελικά δεν απέφυγε τις πρόωρες εκλογές, διότι ουδείς ήθελε να ποντάρει σε ένα ηττημένο άλογο. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλαυνε και όλοι ήθελαν να διαπραγματευτούν μαζί του. Οι μέσα και οι έξω.
Σε ανάλογη θέση - για να μην πω και χειρότερη - θα βρισκόταν ο Μητσοτάκης αν έχανε στις ευρωεκλογές. Να μη λησμονούμε ότι ο Μακρόν είχε να διαχειριστεί μια εκλογική συντριβή στις ευρωεκλογές και έβγαλε τον λαγό από το καπέλο του. ‘Ήταν μια αναγκαστική κίνηση και διασώθηκε χάρη στο εκλογικό σύστημα. Στην Ελλάδα της ενισχυμένης αναλογικής, η ηττημένη στις ευρωεκλογές Νέα Δημοκρατία ουδεμία τύχη θα είχε στις εθνικές εκλογές στις οποίες νομοτελειακά θα συρόταν.
Τα γράφω όλα αυτά για να συνειδητοποιήσουμε τι θα μπορούσε να είχε συμβεί και ευτυχώς δεν συνέβη.
Τώρα η κυβέρνηση έχει μπροστά της μια ολόκληρη τριετία για να δείξει τι μπορεί να κάνει και να κριθεί στο τέλος της θητείας της, σε πείσμα όσων θέλουν να της βάλουν εμπόδια σε αυτή την πορεία, όπου και αν βρίσκονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ στην κυριολεξία «βουρλίζονται» με τα εσωκομματικά τους προβλήματα, ενώ στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας υπάρχει η γραφικότητα και ο αντισυστημισμός. Μόλις προχθές παντρεύτηκε στο ευρωκοινοβούλιο ο φιλορωσισμός με την τουρκοφιλία με κουμπάρο τον Όρμπαν, με ακατανόητη ελληνική συμμετοχή.
Πιστεύω πως ο Μακρόν πολύ θα ήθελε να ήταν στη θέση του Μητσοτάκη. Χειρίστηκε σωστά την ήττα του, όπως φάνηκε από το προχθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα, όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι διαχειρίστηκε μια ήττα. Ενώ ο Μητσοτάκης, ό,τι και να λένε για το όντως πενιχρό 28,3%, ήταν ο νικητής των ευρωεκλογών. Η Ελλάδα πορεύεται χωρίς κλυδωνισμούς, με σταθερότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας και των μεγάλων εθνικών θεμάτων.
Σχεδόν ποτέ δεν εκτιμούμε αυτό που έχουμε, γιατί το μυαλό μας αποφεύγει να σκεφτεί τα χειρότερα. Και μερικές φορές ξεχνούμε και πολύ γρήγορα. Μπορεί να έχουμε τις επιφυλάξεις μας για κάποιες αποφάσεις της κυβέρνησης, μπορεί να θέλουμε οι μεταρρυθμίσεις να τρέξουν πιο γρήγορα, όμως θα πρέπει κάθε φορά, βλέποντας τη μεγάλη εικόνα, να κρίνουμε τη γενικότερη κατάσταση. Και να αναλογιζόμαστε τι θα μπορούσε να συμβεί αν…
Κλασσικό παράδειγμα η αποχή των νεοδημοκρατών στο δήμο της Αθήνας στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές. Δε φανταζόμασταν ότι αυτό που συνέβη θα μπορούσε να συμβεί και όμως συνέβη. Σήμερα, 50 χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, αυτή την πολιτική σταθερότητα που εγγυάται η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να τη διαφυλάξουμε, διατηρώντας πάντα το αυτονόητο δικαίωμα στην κριτική των κυβερνητικών πεπραγμένων.
