Ουδείς υποχρεώνει το ΠΑΣΟΚ να συνταχθεί με το κυβερνητικό νομοσχέδιο για την ίδρυση παραρτημάτων αλλοδαπών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Είναι ένα κόμμα σοσιαλδημοκρατικό και είναι λογικό να τάσσεται κατά παρόμοιων ρυθμίσεων ειδικά σε ζητήματα όπως η Ανώτατη Παιδεία.
Άλλωστε, και στη συνταγματική αναθεώρηση του 2006, το βαθύ ΠΑΣΟΚ παρέσυρε τον Γιώργο Παπανδρέου στο να μη συναινέσει στην αναθεώρηση του άρθρου 16 που προωθούσε η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή. Συνεπώς επί του θέματος υπάρχει αρνητική προϊστορία.
Τι ποιο λογικό, σήμερα, ο Νίκος Ανδρουλάκης να βγει και να δηλώσει πως το ΠΑΣΟΚ είναι αντίθετο στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο και κάπου εδώ να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Ή θα μπορούσε να υιοθετήσει την προχωρημένη δήλωση του κ. Χρυσόγονου - ο οποίος πιστεύει, μαζί με άλλους συνταγματολόγους, πως το νομοσχέδιο είναι αντισυνταγματικό - ότι το πρόβλημα δεν είναι να παραβιάσουμε το άρθρο 16, αλλά να το αλλάξουμε. Μια θέση που θα άφηνε ανοικτή τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ - που είναι απαραίτητη - στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και θα έκλεινε το μάτι στο μεταρρυθμιστικό κοινό του.
Τίποτα από αυτά δεν έκανε ο Νίκος Ανδρουλάκης. Αντιθέτως περιέπλεξε την κατάσταση ανατρέχοντας σε ένα σκανδιναβικό μοντέλο, που αν κατάλαβα καλά ουσιαστικά ακυρώνει την ίδρυση παραρτημάτων αλλοδαπών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Tην καθιστά άνευ αντικειμένου και νοήματος. Υπάρχει ένα σχετικό γνωμικό: ό,τι δεν μπορεί να το περάσει από την πόρτα, προσπαθεί να το περάσει από το παράθυρο.
Προφανώς ο Νίκος Ανδρουλάκης από τη μια μεριά δε θέλει να ταυτιστεί με ένα κυβερνητικό νομοσχέδιο σε ένα τόσο καίριο ζήτημα και από την άλλη δε θέλει να φανεί πως αντιτάσσεται σε μια μεταρρύθμιση με την οποία συντάσσεται η πλειοψηφία των πολιτών. Και κάπου χάθηκε στη μετάφραση των δικών του λόγων.
Για να μην παρεξηγηθώ. Δεν του ασκώ κριτική γιατί δεν συντάσσεται με την κυβέρνηση. Τον κριτικάρω διότι δεν παίρνει μια ξεκάθαρη θέση, όποια και αν είναι αυτή. Δεν έχει αντιληφθεί πως το να μη λες τίποτα έχει μεγαλύτερο πολιτικό κόστος από το να πεις με σαφήνεια αυτό που πιστεύεις. Όταν δε δίνεις το στίγμα σου ή αυτό είναι αδύναμο, τότε οι πολίτες αγνοούν τη θέση σου. Σε προσπερνούν.
Πολλοί ισχυρίζονται πως πίσω από αυτή την αρνητική στάση του ΠΑΣΟΚ κρύβεται η βούληση για μια σύμπραξη, εν ευθέτω χρόνω, με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τίποτα δεν αποκλείεται, καθώς το άγχος και στα δύο κόμματα για τη μελλοντική πορεία τους είναι έκδηλο. Άλλωστε, αυτό φαίνεται και από την εκδήλωση που έγινε χθες με τίτλο «απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος;»
Εννοείται πως αν δρομολογούνται παρασκηνιακά διεργασίες σύγκλισης δε θα μπορούσε ποτέ το ΠΑΣΟΚ να συμπλεύσει με τη Νέα Δημοκρατία σε ένα ζήτημα καταστατικών αρχών για τη σοσιαλδημοκρατία και την Αριστερά, όπως είναι τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Το σκανδιναβικό μοντέλο είναι το κραυγαλέο πρόσχημα για την άρνηση του Νίκου Ανδρουλάκη. Αν υπάρχει και κάτι άλλο στο βάθος, αυτό θα φανεί στο μέλλον.
