Η θεαματική αύξηση της δύναμης της Ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη, δεν οφείλεται στο ότι οι πολίτες βλέπουν στην ατζέντα της τη λύση των προβλημάτων τους. Οφείλεται στο ότι τα συστημικά κόμματα αδυνατούν όχι μόνον να τα λύσουν, αλλά πολλές φορές με τις πολιτικές τους τα προκαλούν. Παλιότερα λέγαμε πως αριστερός γίνεται κάποιος από αγανάκτηση, σήμερα μπορούμε να πούμε πως από αγανάκτηση ψηφίζουν την Ακροδεξιά. Αποτελεί ένα καταφύγιο του κάθε πικραμένου, χωρίς σκωπτική διάθεση. Είτε είναι συντηρητικός είτε ρωσόφιλος - λάτρης του Πούτιν είτε συνειδητός ακροδεξιός είτε ένας πολίτης που έχει αγανακτήσει από τις ακρότητες του woke κινήματος, τα κόμματα της αντισυστημικής Δεξιάς, με τους αόρατους οικονομικούς πόρους, αποτελούν μια εύκολη λύση. Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για τις ευρωεκλογές.
Όταν όμως η ψήφος των πολιτών φέρνει αυτά τα κόμματα στην εξουσία, τότε διαπιστώνουν - όπως διαπίστωσε και ο Τσίπρας από την άλλη μεριά, το 2015 - πως τα λόγια από την πραγματικότητα απέχουν έτη φωτός. Κλασσικό παράδειγμα η Τζόρτζια Μελόνι που αίφνης διαπίστωσε πως με τα παχιά λόγια το μεταναστευτικό δε λύνεται και έκανε στροφή 180 μοιρών. Ζήτησε τη συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπισή του. Το ίδιο θα συμβεί και με τη Μαρί Λεπέν και τους Γερμανούς του AfD, αν ποτέ κληθούν να κυβερνήσουν.
Συνεπώς εισπράττουν ψήφους λόγω αγανάκτησης και αντίδρασης, αλλά στο τέλος υποτάσσονται στην πραγματικότητα και αυτοί.
Μήπως η άκρα Δεξιά έχει ένα συγκροτημένο όραμα για μια άλλη Ευρώπη; Όραμα μπορεί να έχει. Και ο ΣΥΡΙΖΑ το 2014-2015 πίστευε πως θα αλλάξει όλη την Ευρώπη. Όραμα ήταν κι αυτό. Τα οράματα όμως δοκιμάζονται στην πράξη. Και όπως προανέφερα, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Τι θα κάνει η Λεπέν με τα ισλαμικά γκέτο της Μασσαλίας και του Παρισιού; Ό,τι κάνει - ή μάλλον αδυνατεί να κάνει - η Μελόνι με τις καραβιές μεταναστών που φτάνουν στη Λαμπεντούζα.
Για την Ελλάδα η κατάσταση στον χώρο της άκρας Δεξιάς πιο πολύ κινείται στην εσωτερική ανακατανομή ισχύος, μετά τη διάλυση των «Σπαρτιατών», παρά σε συνολική αύξηση της δύναμης του χώρου. Οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας μάλλον θα στραφούν προς την αποχή - όπως έκαναν και στις αυτοδιοικητικές εκλογές - παρά στη μαζική μετακίνηση τους προς ένα συγκεκριμένο κόμμα που βρίσκεται στα δεξιά της. Μέχρι στιγμής τέτοια τάση δεν καταγράφεται. Άλλωστε, όπως έχω γράψει πολλές φορές, στην Ελλάδα λείπει ένα σοβαρό συντηρητικό κόμμα, με αρχές και σοβαρά πρόσωπα. Και ούτε είναι ορατή η προοπτική να δημιουργηθεί. Η Νέα Δημοκρατία καλύπτει ακόμα σε ικανοποιητικό βαθμό αυτόν τον χώρο.
Πάντως, αν κρίνω από την ποιότητα του λόγου και των επιχειρημάτων των κομμάτων που βρίσκονται στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, είναι πολύ δύσκολο να διευρύνουν το ακροατήριό τους πέραν ενός συγκεκριμένου και σαφώς προσδιορισμένου ορίου.
