Η σφαγή στο Ισραήλ είναι ένα πρελούδιο της επίθεσης των φανατικών ισλαμιστών στην Ευρώπη, η οποία είναι γεμάτη από τζιχαντιστές. Αν δεν εξολοθρευτεί η τρομοκρατία της Χαμάς θα έρθει η σειρά της. Είμαστε επομένως το τελευταίο ανάχωμα της Δύσης απέναντι στην τζιχάντ, λέει στο Liberal ο γεωστρατηγικός αναλυτής δρ. M. Kedar, με μακρά θητεία στη στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών του IDF, ο οποίος εξηγεί γιατί η εξόντωση της Χαμάς δεν μπορεί να γίνει χωρίς χερσαία επέμβαση.
Ο ερευνητής σήμερα στο Κέντρο Στρατηγικών Μελετών Begin-Sadat, μιλά για την μάχη των πολιτισμών που έχει ξεκινήσει, το μεγάλο δίλημμα που αντιμετωπίζει το Ιασραήλ όσον αφορά το να θα κλιμακώσει και σε ποια έκταση, τα περίφημα τούνελ της Χαμάς, αλλά και για τη στάση της διεθνούς κοινότητας, το ρόλο των ΗΠΑ και τον κίνδυνο να αποκτήσει το Ιράν πυρηνικά όπλα.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
Η χερσαία εισβολή του ισραηλινού στρατού στην Γάζα καθυστερεί, με τους συμμάχους του να μιλούν για αυτοσυγκράτηση και τον Αμερικανό Πρόεδρο να δηλώνει πως θα ήταν λάθος μια κατοχή του Ισραήλ στη Γάζα. Αντέχει το Ισραήλ με τόσους νεκρούς να κάνει πίσω και να μην εισβάλει στην Γάζα;
Είναι προφανές ότι μόνο με βομβαρδισμούς δεν επιτυγχάνεται ούτε καν ο σημαντικός περιορισμός των δυνατοτήτων της Χαμάς. Επομένως, η απάντηση στο ερώτημα σας είναι πώς «όχι», το Ισραήλ δεν θα άντεχε μετά από μια τέτοιας έκτασης δολοφονική επίθεση και τέτοιες βιαιότητες να μην επέμβει στη Γάζα. Το μεγάλο ωστόσο ερώτημα είναι για τι είδους μεγέθους χερσαία επιχείρηση μιλάμε. Το δίλημμα είναι μεγάλο και τα πάντα ανοικτά. Αν δηλαδή θα επιλέγει μια ασύμμετρη απάντηση ή θα αφορά συγκεκριμένες ζώνες και όχι όλη τη Γάζα. Χειρουργικά χτυπήματα ή μαζικά, περιορισμένης διάρκειας ή μακράς. Αν θα επιλέγει να εξαφανιστεί το δαιδαλώδες σύστημα υπόγειων τούνελ μήκους 300 και πλέον χιλιομέτρων, γεγονός που σημαίνει ότι ο ισραηλινός στρατός θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολλές παγίδες, αλλά και ανταρτοπόλεμο μέσα στις σήραγγες. Και ένας λόγος που ακόμη δεν έχει αποφασιστεί η επέμβαση είναι το έντονο διπλωματικό παρασκήνιο, οι εκκλήσεις για μια μετρημένη απάντηση και οι πιέσεις μέρους της διεθνούς κοινότητας που ζητά, όπως είπατε, αυτοσυγκράτηση.
Εδώ αυτό που πολλοί εκτός Ισραήλ δεν καταλαβαίνουν, είναι ότι δεν πρόκειται για ένα πόλεμο με τη Χαμάς. Αλλά για ένα πόλεμο που αφορά το ποιος ελέγχει τον κόσμο. Σύγκρουση ανάμεσα στη Δημοκρατία, και τις αξίες της και τον Τζιχαντισμό. Μάχη ανάμεσα στον τρόπο ζωής της Δύσης και τα αιμοσταγή καθεστώτα που εχθρεύονται κάθε τι απ’ όσα πρεσβεύουν και απολαμβάνουν οι κοινωνίες της. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ο κόσμος έδρασε τόσο αποφασιστικά απέναντι στον ISIS. Δεν είδε μόνο μια ομάδα δολοφόνων στον ISIS, αλλά μια ολοκληρη ιδεολογία και κουλτούρα θανάτου που μισεί την ελευθερία - το ισχυρότερο όπλο της Δύσης- που πρεσβεύει ότι ο κόσμος πρέπει να κυριαρχηθεί από το Ισλαμ και να επιστρέψει στον 7ο αιώνα. Αυτή η συνειδητοποίηση έκανε τον πολιτισμένο κόσμο να στραφεί εναντίον του ISIS.
Έτσι και το Ισραήλ σήμερα είναι το τελευταίο σύνορο της Δύσης απέναντι στον τζιχαντισμό. Σε αυτό τον πόλεμο των πολιτισμών πρωτοστατεί το Ιράν. Τα πλοκάμια του απλώνονται στη Συρία, στο Λίβανο, στη Γάζα, στο Ιράκ, στην Υεμένη. Εάν το Ισράηλ αποτύχει στη μάχη απέναντι στη Χαμάς και τον τζιχαντισμό, αυτός θα ενθαρρυνθεί και θα εξαπλωθεί περαιτέρω στην Ευρώπη και τη Δύση. Αν θέλετε, βλέπω τη σφαγή στο Ισραήλ ως ένα πρελούδιο επίθεσης των φανατικών ισλαμιστών στην Ευρώπη. Το ζείτε ήδη εδώ και χρόνια, από τη Βρετανία και τη Γαλλία έως την Ολλανδία και τη Γερμανία, η Ευρώπη είναι γεμάτη με τζιχαντιστές. Απλώς περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσουν. Έχουμε ξεχάσει τη σφαγή στο θέατρο Μπατακλάν το 2015, τότε που οι ένοπλοι κράτησαν ομήρους τους θεατές της συναυλίας ή τον αποκεφαλισμό του καθηγητή στην Γαλλία το 2020; Αν δεν εξολοθρευτεί η τρομοκρατία της Χαμάς θα έρθει η σειρά της Ευρώπης. Είμαι βέβαιος για αυτό, απλώς είναι θέμα χρόνου να συμβεί. Είμαστε το τελευταίο ανάχωμα της Ευρώπης απέναντι στην τζιχάντ. Και η εξόντωση της Χαμάς δεν μπορεί να γίνει χωρίς χερσαία επέμβαση.
Πιστεύετε και λόγω της εμπειρίας σας ότι κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται μόνο με μια μαζική χερσαία επέμβαση ή και με χτυπήματα ακρίβειας ;
Τις τελευταίες μέρες καταβάλλεται από τις ΗΠΑ μια προσπάθεια, ώστε η ισραηλινή απάντηση να είναι μετρημένη και το Ισραήλ να μην κλιμακώσει σε μεγάλο βαθμό τη στρατιωτική του δράση με χερσαία επέμβαση στην Γάζα. Ο φόβος είναι ότι θα υπάρξει ένα επικίνδυνο σπιράλ για όλη τη περιοχή και ότι οι ανά τον κόσμο τζιχαντιστές θα επιτεθούν στους αμερικανούς πολίτες και στα αμερικανικά συμφέροντα παντού.
Κατά τη γνώμη μου, η επέμβαση πρέπει να είναι άψογα σχεδιασμένη και αστραπιαία ώστε μέσα σε λίγες μέρες να πετύχει τους στόχους της, δηλαδή την εξολόθρευση της Χαμάς, χωρίς τον κίνδυνο να μπούμε σε μια μακρά περιπέτεια, η οποία θα απονομιμοποίηση το Ισραήλ στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης.
Επειδή στην αρχική σας ερώτηση αναφέρατε ότι η επέμβαση του ισραηλινού στρατού καθυστερεί, πολλά εξαρτώνται και από τη στάση της Χεζμπολάχ, η οποία από το Βορρά ζυγίζει τις κινήσεις της. Το άνοιγμα πέραν τους ενός μετώπου ουδείς το επιθυμεί. Ασφαλώς και θα είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης. Αν ωστόσο αναγκαστούμε να πολεμήσουμε σε δύο μέτωπα, θα το κάνουμε. Καλύτερα ίσως να γίνει τώρα μια τέτοια σύγκρουση παρά όταν το Ιράν φτάσει να γίνει πυρηνική δύναμη. Εάν το Ιράν αποκτήσει πυρηνικά όπλα, θα είναι το τέλος του πολιτισμένου κόσμου.
Εκτιμάτε ότι μετά τις προειδοποιήσεις Μπάιντεν προς την Τεχεράνη «να προσέχετε», όμως κυρίως μετά την αποστολή των δύο αμερικανικών αεροπλανοφόρων στην Αν. Μεσόγειο, το Ιράν έχει λάβει το μήνυμα;
Οι Ιρανοί καταλαβαίνουν ένα μόνο πράγμα: Την ισχύ. Όταν έχουν απέναντι τους στρατιωτική ισχύ, τότε υποχωρούν. Στη στρατιωτική επιστήμη το ονομάζουμε credible threat, δηλαδή αξιόπιστη απειλή. Δύο αμερικανικές αρμάδες με δύο αεροπλανοφόρα με όλο αυτό τον αεροπορικό στόλο, στέλνουν ένα πολύ σαφές μήνυμα σε κάθε κράτος ή οντότητα που θα προσπαθούσε να επωφεληθεί από την κατάσταση, ότι οι ΗΠΑ το εννοούν. Η παρουσία αυτής της ισχυρότατης δύναμης στην Αν.Μεσόγειο στέλνει σαφές μήνυμα ότι η απάντηση θα είναι συντριπτική εφόσον κινδυνέψει το Ισραήλ. Αυτό δεν σημαίνει ότι ακόμη και σήμερα, 11 ημέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, δεν ζούμε μια ισορροπία τρόμου στην περιοχή.
Πώς φαντάζεστε την επόμενη μέρα στη Γάζα;
Καταρχήν, η λύση των δύο κρατών δεν υφίσταται, έχει υπονομευτεί, δεν μπορεί να περπατήσει. Έπειτα, αν εξουδετερωθεί η Χαμάς, άλλη παλαιστινιακή δύναμη που να μπορεί να αναλάβει τη διοίκηση της περιοχής δεν υπάρχει. Η Παλαιστινιακή Αρχή έχει πλέον πολύ μικρή επιρροή, εχθρεύεται το Ισραήλ, ακριβώς το ίδιο με τη Χαμάς, και απλώς ακολουθεί την τέχνη της εξαπάτησης, το κρύβει. Η επόμενη μέρα στη Γάζα δεν μπορεί να είναι όπως η προηγούμενη. Το μοντέλο διακυβέρνησης της Παλαιστίνης πρέπει να αλλάξει. Χρειάζεται να σκεφτούμε διαφορετικά. Ας πάρουμε το παράδειγμα χωρών του Κόλπου που διοικούνται εδώ και πάρα πολλά χρόνια από φατρίες και οικογένειες. Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή της παρουσία ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων δεν είναι κάτι που θα επιθυμούσε το Ισραήλ. Ασφαλώς όμως όλα τα παραπάνω απαιτούν πρώτα την εξολόθρευση της Χαμάς.
Ασφαλώς όλα τα παραπάνω απαιτούν πρώτα την εξολόθρευση της Χαμάς, την απίστευτα δύσκολη μάχη σε αστικό περιβάλλον, τη σύγκρουση μέσα σε κτίρια που επικοινωνούν με τα περίφημα υπόγεια τούνελ της Χαμάς, τα οποία εκτός από οπλισμό, διαθέτουν εφόδια, τρόφιμα και νερό. Σε αυτά πιθανότατα οι τρομοκράτες έχουν συγκεντρώσει και δεκάδες ομήρους. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει ότι πρέπει οι στρατιώτες μας να μπουν σε αυτά. Έχουμε μπροστά μας μια τεράστια παγίδα.
Τα διλήμματα αυτά, ο φόβος των απωλειών από τη μάχη σε αστικό περιβάλλον, των χιλιάδων αμάχων σε περίπτωση επέμβασης, της πίεσης της διεθνούς κοινής γνώμης προκειμένου να κλιμακώσει μετρημένα τη στρατιωτική του δράση, είναι οι λόγοι για τους οποίους το Ισραήλ δεν έχει ακόμη ξεκινήσει τη χερσαία του επιχείρηση.
Με ρωτήσατε πώς φαντάζομαι την επόμενη μέρα στη Μ.Ανατολή. Ένα επίσης κρίσιμο ερώτημα είναι ποια θα είναι η επόμενη μέρα στη Μ.Ανατολή και ποιες χώρες θα συνεχίσουν να ασκούν αυξανόμενη επιρροή. Τέσσερις χώρες θα ενέτασσα σε αυτή την κατηγορία. Έκτος του Ισράηλ, ασφαλώς το Ιράν, την Αίγυπτο και τη Σ. Αραβία, η ομαλοποίηση των σχέσεων της οποίας με το Ισραήλ παγώνει, ενώ δεν θα μείνει ανεπηρέαστη και η γενικότερη προσπάθεια της να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο διεθνές οικονομικό και εμπορικό σύστημα. Όσο για την Αίγυπτο, ασφαλώς είναι μια μεγάλη αραβική χωρα με μια όμως αρκετά προβληματική οικονομία.
* Ο Δρ Mordechai Kedar, είναι ερευνητής στο Κέντρο Στρατηγικών Μελετών Begin-Sadat, Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Bar-Ilan και αντιπρόεδρος του NEWSRAEL. Υπηρέτησε επί 25 χρόνια στη στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών των IDF, όπου ειδικεύτηκε στις ισλαμικές ομάδες, στον πολιτικό λόγο των αραβικών χωρών, στον αραβικό Τύπο και τα ΜΜΕ, καθώς και στην εσωτερική σκηνή της Συρίας.
