Ευτυχώς που έγινε η συμφωνία των Πρεσπών και γλιτώσαμε τα χειρότερα. Δηλαδή, το εξής ένα: Να κυριαρχήσει ο αλυτρωτισμός και να απαιτούν οι φίλοι μας Σλάβοι την ιστορική μας κληρονομιά. Δεν ξέρουμε αν η Ελλάδα υπήρξε ποτέ μέρος της επίλυσης της «κρίσης», όπως επιχείρησαν να μας παρουσιάσουν. Υπήρξε θύμα του εθνικισμού των γειτόνων μας. Η Ελλάδα δεν αμφισβήτησε την εδαφική τους ακεραιότητα. Σε αντίθεση με τους εθνικιστές της Βόρειας Μακεδονίας που «βλέπουν» τη σημαία τους στον Λευκό τον Πύργο…
Κι ερχόμαστε στο μεγάλο ιστορικό παράδοξο. Να τους «παρακαλούμε» να σεβαστούν την υπογραφή τους. Εξαιρετικά! Επιστρέψαμε στο σημείο που βρισκόμασταν. Άραγε, η συμφωνία των Πρεσπών τι ακριβώς επίλυσε; Η απάντηση είναι ότι δεν επίλυσε κάτι, επειδή δεν υπήρχε κάτι για να επιλύσει στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας και το οποίο να αφορά στην πραγματικότητα την Ελλάδα. Η υπογραφή μας δεν μπορούσε να αποτρέψει την τρέλα που επικρατούσε στα Σκόπια. Και να που αυτό αποδεικνύεται στην πράξη…
Εκείνο που τελικά συνέβη με τη συμφωνία των Πρεσπών είναι ότι η Ελλάδα νομιμοποίησε πολιτικά τις σημερινές αξιώσεις των εθνικιστών στη Βόρεια Μακεδονία. Εκείνοι κάτι κέρδισαν με τη συμφωνία. Το ερώτημα είναι τι κερδίσαμε εμείς.
Λένε ότι αυτός ήταν ένας τρόπος για να αποτραπεί η διεθνής αναγνώριση με το όνομα Μακεδονία. Ότι κατοχυρώθηκε η διεθνής ονομασία. Σύμφωνοι! Αλλά δεν είναι αυτό το μεγάλο πρόβλημα. Το πραγματικά σημαντικό πρόβλημα είναι ο αλυτρωτισμός και πώς αυτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τρίτες χώρες που θα ήθελαν να μας δημιουργήσουν προβλήματα.
Η αλήθεια είναι ότι οι φίλοι μας στα Σκόπια είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν στο δρόμο του εθνικισμού. Επειδή το κράτος τους θεμελιώθηκε πάνω σε μία ιστορική απάτη. Οι εθνικιστές στη Βόρεια Μακεδονία θα συνεχίσουν να ακροβατούν, καθώς αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους. Την ίδια ώρα αποτελούν μια ωρολογιακή βόμβα για την περιοχή, προκαλώντας διαρκώς προβλήματα στις σχέσεις τους με την Ελλάδα και με τη Βουλγαρία!
Η μοναδική λύση στο «πρόβλημα» είναι να αποδεχτούν οι κάτοικοι της Βορείου Μακεδονίας την πραγματικότητα. Ότι κατοικούν στο Βόρειο σημείο της γεωγραφικής περιοχής της ιστορικής Μακεδονίας και ότι αποτελούν μια συνέχεια της Οθωμανικής Μακεδονίας, η οποία υπήρξε ένα χωνευτήρι των λαών. Εξ ου και η «μακεδονική σαλάτα», η οποία δεν έχει γεωγραφικό προσανατολισμό, δεν διαθέτει είδη που τα συναντά κανείς μόνο στη Μακεδονία, αλλά είναι μια ακόμη απόδειξη της πολυπολιτισμικής αυτής περιοχής του κόσμου.
Και ναι μεν στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας επιβλήθηκε μία «ομοιομορφία» (για να το πούμε κομψά), αλλά στη Βόρεια Μακεδονία η εικόνα είναι πιο κοντά σε εκείνη της Οθωμανικής περιόδου. Κι εκεί έχουν «εξαφανιστεί» ή κατά κάποιο τρόπο αφομοιωθεί οι «ενοχλητικοί», οι οποίοι, στην προκειμένη περίπτωση είναι το ελληνικό στοιχείο της περιοχής, αλλά είναι ένα καθαρόαιμο παιδί των Βαλκανίων.
Κι αυτός θα έπρεπε να είναι ο ρόλος τους. Ένα κράτος που θα υπερασπιζότανε την πολυπολιτισμικότητα και θα αποτελούσε εγγύηση σταθερότητας για την περιοχή. Ένα κράτος μαγνήτης για επενδύσεις. Διότι η Ελεύθερη Αγορά είναι διαβατήριο ανάπτυξης, σε αντίθεση με τον εθνικισμό. Μόνο που όλο αυτό είναι απόφαση των ίδιων των κατοίκων της χώρας. Η υπόθεση αυτή δεν αφορά ούτε τους Έλληνες, ούτε κάποιον άλλον. Οπότε και ήταν αχρείαστη η υπογραφή τους.
Θανάσης Μαυρίδης
