Στο παρελθόν ήξερα πολλούς ανθρώπους που με το που έπιαναν εφημερίδα στα χέρια τους έψαχναν την στήλη των κοινωνικών. Ποιος παντρεύεται, ποιος πέθανε, ποιος δεν δέχεται ευχές για την ονομαστική του εορτή κ.ά. Ως μισάνθρωπος - ανάλγητος - νεοφιλελεύθερος δεν το βρήκα ενδιαφέρον. Αντιθέτως, γρήγορα απέκτησα την συνήθεια να ξεψαχνίζω τις χρηματιστηριακές ανακοινώσεις. Ποιος αγόρασε, ποιος πούλησε. Και όχι μόνο τα αφεντικά, αλλά και οι γενικοί και οι διευθυντές δημοσίων σχέσεων. Σε όλους είχα την προσοχή μου!
Η ανθρώπινη φύση μας ωθεί να μην αφήνουμε ούτε ψίχουλο πάνω στο τραπέζι. Ούτε πάνω, ούτε κάτω. Ο άνθρωπος των αγορών είναι συνήθως λαίμαργος για νέα κέρδη. Προσπαθεί, λοιπόν, να πουλήσει στο μέγιστο δυνατό σημείο. Και ποιος μπορεί αυτό να το υπολογίσει καλύτερα αν όχι τα στελέχη των ίδιων των επιχειρήσεων;
Και μην ακούσουμε τις συνηθισμένες δικαιολογίες, ότι ήθελε να ενισχύσει το … βάθος της αγοράς ή είχε κόρη να παντρέψει! Πουλάνε γιατί πιστεύουν ότι πρέπει να πουλήσουν. Τα στελέχη δεν έχουν επίσης άπειρες μετοχές στην διάθεσή τους. Έχουν ένα πακέτο μετοχών που τους το χάρισε κάποια στιγμή το αφεντικό τους για την αφοσίωση που του έχουν δείξει. Κι αυτό το πακέτο το θεωρούν πολύτιμο, ακριβώς επειδή καθορίζει την σχέση τους με το αφεντικό και την επιχείρηση. Δεν θα διακινδύνευαν, λοιπόν, να το ξεφορτωθούν από πάνω τους αν δεν έχουν γι αυτό σημαντικό λόγο.
Συνήθως οι μετοχές αυτές πωλούνται εκεί που το στέλεχος πιστεύει ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να εξαργυρώσει μερικά χρόνια δουλειάς. Και τις περισσότερες φορές υπάρχει η σύμφωνη γνώμη του αφεντικού. Επειδή το ίδιο το αφεντικό θεωρεί ότι οι μετοχές αυτές εξακολουθούν με κάποιο τρόπο να βρίσκονται στο δικό του χαρτοφυλάκιο. Με μία ευρύτερη έννοια. Ή έστω στο μπλοκ των φιλικών μετόχων. Με άλλα λόγια και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης δεν μπορεί να διαφωνήσει εύκολα με το προφανές που του παρουσιάζει ο δικός του άνθρωπος στην εταιρεία: Ότι έφτασε, δηλαδή, η ώρα για πωλήσεις.
Τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά όταν μετά από την πώληση των μετοχών από το στέλεχος ακολουθεί και πώληση από το αφεντικό! Αυτό μας βάζει σε βάσιμες υποψίες ότι το στέλεχος ήξερε. Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς! Αν δεν ξέρει το στέλεχος, ποιος άλλος μπορεί να ξέρει; Ο Μήτσος από το χωριό που έχει καφενείο;
Καλά κάνουν οι άνθρωποι και πουλάνε. Για να υποψιαζόμαστε και εμείς ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει. Να παίρνουμε τα μέτρα μας.
Γι αυτό λέω σε όσους από εσάς ασχολείστε με τα χρηματιστηριακά. Πρώτα απ’ όλα να κοιτάτε την στήλη με τις χρηματιστηριακές ανακοινώσεις. Εκεί έχει συνήθως πολύ ψωμί!
Θανάσης Μαυρίδης
